PBS’ ‘The American Revolution’ daagt de ideeën over de oprichting van Amerika uit

Wat denk je te weten over de Amerikaanse Revolutie?

Bijna 250 jaar later, terwijl we blijven debatteren over wat de Stichters bedoelden, kunnen we soms tot de ontdekking komen dat we op een dwaalspoor zijn gebracht door legendes, vertroebeld door de geschiedenis van de overlevering. Wat we dachten te weten en wat we niet wisten, kan verrassend zijn, zoals blijkt uit een nieuwe PBS-documentairereeks.

Het conflict was zo wreed, breed en complex dat het de inheemse bevolking en degenen die bekend zouden worden als Afro-Amerikanen, sterk motiveerde om aan beide kanten te vechten. Het blijkt dat Benedict Arnold een echte badass voor Amerika was. En George Washington, de grootste ster van dit gedenkwaardige drama, was een soort knoeier wiens tanden niet van hout waren en die een campagne voerde om inheemse voedselwinkels te vernietigen.

“George Washington heeft gebreken, neemt slechte militaire beslissingen, maar zonder hem hebben we geen land”, zegt Ken Burns, winnaar van meerdere Emmy’s en Peabody Awards, een van de drie regisseurs van de zesdelige docuserie ‘The American Revolution’, die zondag in première gaat op PBS. De show verwerpt de geschiedenisschool van ‘Great Man’ niet zozeer, maar zet deze om in een ‘Great Men Don’t Win Championships; Great Teams Do’-benadering.

“Om de honkbal-analogie te gebruiken,” legt Burns uit: “Babe Ruth komt maar eens in de negen slagbeurten aan de beurt en hij slaat ook veel uit. Dat betekent ook dat elk gegeven moment (het belangrijkste) kan vallen in de handen van een middeninfielder die achtste of negende slaat. We hebben dus een bottom-up-verhaal dat de grote verscheidenheid aan mensen betrekt die in deze dertien kolonies wonen. Het is niet alleen de hoogtepuntrol, die helaas het enige is dat we (meestal) spelen van de slagbeurt. revolutie; dit zijn alle mensen die (op het honk komen) en alle mensen die in de inning een dubbelspel hebben beëindigd.

Als er een hoofdpersoon is, is het Washington. Hij krijgt de eer – soms zelfs verering – voor de stralende moed die een losse coalitie van koloniën bijeenhield tegen de belangrijkste militaire macht ter wereld. Maar de serie behandelt ook de strikeouts van de ster, en niet alleen op het slagveld.

“George Washington investeerde in westers land, stuurde legers naar het Indiase land” om het van de inheemse bevolking te helpen zuiveren voor vestiging en winst, “bezat een plantage die honderden mensen tot slaaf maakte … het zou een miskraam van de geschiedenis zijn om dat buiten beschouwing te laten”, zegt directeur David P. Schmidt.

Schmidt en collega-regisseur Sarah Botstein noemen voorbeelden van hoe de eenvoudigste praktische overwegingen de vervolging van de oorlog beïnvloedden – het weer, het belang van waterwegen, vertragingen bij het doorgeven van informatie – als details die hen ertoe brachten hun ideeën te heroverwegen.

“De Amerikaanse Revolutie is gehuld in veel mythologie en nostalgie in plaats van: ‘Oké, dit is een supergecompliceerde, diep bloedige, mondiale oorlog waarvan het echt onwaarschijnlijk was dat we zouden winnen en die lang heeft geduurd’”, zegt Botstein. “Het is een oorlog van grote ideeën. Het is een revolutie, het is een wereldoorlog en het is een brutale, lelijke, wrede oorlog uit de 18e eeuw.”

Niet de revolutie van je vader

De regisseurs en schrijver Geoffrey C. Ward hebben een indrukwekkend multidimensionaal onderzoek van die periode samengesteld, met gedetailleerde uitsplitsingen van belangrijke veldslagen, gedachten van mensen uit die tijd vastgelegd in primaire documenten, en verrassende perspectieven die ons begrip verdiepen. Hoewel ze geen overlevenden hadden om te interviewen of foto’s te laten zien, spraken ze met vooraanstaande historici en kregen ze de hulp van een duizelingwekkende cast. Tientallen bekende acteurs verzorgen voice-overs, waaronder Meryl Streep, Tom Hanks, Samuel L. Jackson, Morgan Freeman, Josh Brolin (als Washington) en Paul Giamatti als John Adams, jaren na zijn Emmy-winnende beurt op de HBO-miniserie waarin hij de tweede president speelde.

Burns zegt dat dit allemaal deel uitmaakte van het uitzoeken ‘hoe we de zeepokken van sentimentaliteit die zich in de oorlog hebben vastgezet’ kunnen losmaken.

“Begrijp dat democratie niet de oorspronkelijke bedoeling ervan was; het was er een gevolg van”, zegt hij.

De documentaire geregisseerd door David Schmidt, links, Sarah Botstein en Ken Burns bevat interviews met prominente historici en voice-overs van verschillende bekende acteurs.

(Stephanie Berger)

Ward begrijpt de agita die sommigen kunnen ervaren als ze aan die tijd denken; hij had het gedeeld. “Het leek een stel mensen met pruiken te zijn die dingen deden die niets met ons te maken hadden. En dit was voor mij een enorm leerproces, alleen al om te beseffen hoe stom we daarin waren geweest”, zegt hij.

Afgezien van Lin-Manuel Miranda’s cultureel fenomeen musical ‘Hamilton’, die figuren uit de Revolutionaire Oorlog levendig maakte in de hoofden van miljoenen mensen, ligt die tijdsperiode zo ver weg dat het moeilijk kan zijn om je er mee te identificeren, ook al is het informatie die Amerikanen op school moeten leren (zoals Thomas Jefferson en andere stichters geloofden geschoolde burgerij essentieel was voor een functionerende republiek).

Zoals een geleerde het stelt: de Amerikaanse Revolutie begon als een verdediging van de rechten van eigenaren van onroerend goed en werd uiteindelijk uitgevochten door de armste mensen in Amerika.

“Het is belangrijk dat mensen begrijpen dat de strijd niet is gevoerd en gewonnen door ‘mensen met pruiken’”, zegt Ward. ‘Eigenlijk werd deze strijd gevoerd door volstrekt gewone mensen die heel weinig hadden en niet wisten wat ze ermee zouden winnen.’

Botstein zegt dat bij het onderzoek naar oorlog leiders betrokken moeten zijn En mensen ter plaatse die worden beïnvloed door de beslissingen van leiders. “Hopelijk denkt de kijker na over de dynamiek van leiderschap en de kosten en gevolgen voor de mensen die de oorlog meemaken”, zei ze. ‘We willen dat mensen op de een of andere manier in de geschiedenis terechtkomen… ‘Wanneer is mijn familie hier gekomen?’ ‘Wat heeft de Amerikaanse Revolutie met mij te maken?’ Ik gebruik meestal de term ‘gevlochten verhalen’, waarmee we voortdurend willen dat het verhaal gevlochten aanvoelt.”

Om enkele van de vele draden in die vlecht te identificeren, ratelt ze figuren op die waarschijnlijk minder bekend of voorheen onbekend zijn bij de kijkers, waaronder gewone burgers en Indiaanse leiders, samen met inmiddels beroemde figuren zoals de Markies van Lafayettewaarbij werd gezegd dat ieder zijn rol speelde.

Een portret van John Greenwood, geschilderd door John Ramage in 1785.

(De New York Academy of Medicine-bibliotheek)

“We volgen een wonderbaarlijk openhartige, godslasterlijke, volkomen gewone, maar zeer welsprekende man die als zeer jonge man de oorlog vecht, genaamd John Greenwood”, zegt Ward, die hem omschrijft als iets van een Revolutionaire Oorlogs-Forrest Gump, hoewel intelligenter. Nadat hij enkele van de meest ingrijpende veldslagen van de oorlog heeft overleefd, gaat Greenwood naar huis en wordt hij een kaperzegt Ward. “Hij wordt gevangengenomen, ik kan me nu niet meer herinneren hoe vaak – vijf keer, vier keer? En op de een of andere manier, hoewel hij na de oorlog in alles faalt, wordt hij de belangrijkste tandarts van New York en trekt hij de laatste tanden van George Washington, een tand die hij de rest van zijn leven met trots op zijn horloge droeg.”

“En het zijn geen houten tanden waarmee hij ze vervangt”, voegt Burns toe. “Het is ivoor van een nijlpaard.”

Dieper en dimensionaaler

“De Amerikaanse Revolutie” corrigeert niet alleen apocriefe fouten en presenteert fascinerende, stap voor stap belangrijke veldslagen; het geeft meer dimensie aan belangrijke motivaties en belangrijke incidenten. Het Britse rijk wilde zijn Amerikaanse koloniën niet alleen behouden vanwege hun hulpbronnen en belastingen; zij vertegenwoordigden de snelst groeiende markt. Terwijl de patriotten, kolonisten die op zoek waren naar een onafhankelijk Amerika, over vrijheid spraken, boden de Britten deze feitelijk aan aan tot slaaf gemaakte zwarte mensen, waarbij ze met succes velen rekruteerden om te vechten voor de loyalisten, kolonisten die Britse onderdanen wilden blijven.

Burns beroept zich op de patriotten die Britse thee in de haven van Boston dumpen, gekleed in een soort Indiase kleding vermengd met hun gebruikelijke kleding. Terwijl vaak wordt geleerd dat dit was om hun identiteit te verbergen, misschien zelfs om lokale stammen in een kader te plaatsen, verwijst Burns naar een ander inzicht van de vele geleerden: “Het gaat om het claimen van de status van inheemse bevolking. ‘We maken niet langer deel uit van het moederland; we zijn anders.’ ”

Hij wijst op de ironie dat de kolonisten dan 150 jaar zouden besteden aan het “onteigenen van de rest van het continent (inheemse Amerikanen), maar wat voelen we nu, als we een verklaring afleggen – de grootste protestdaad tot nu toe? We kleden ons als indianen, want, raad eens? We denken dat we meer Amerikaans zijn dan Brits. Het is een enorm moment.”

“Thayendanegea (Joseph Brant)” van George Romney. De leider van de Mohawk vocht aan de kant van de loyalisten.

(Nationale Galerij van Canada)

De indianen waren intussen nauwelijks monolithisch. Sommigen vochten aan de kant van de patriotten en anderen aan de kant van de loyalisten, en waren sleutelspelers in het conflict.

“We zeggen helemaal aan het begin dat dit een bloedige strijd is waar meer dan twintig landen bij betrokken zullen zijn, zowel Europese als Indiaanse landen”, zegt Burns. “Een stam als de Shawnee of de Oneida (had) zijn eigen buitenlands beleid en was net zo verschillend van elkaar als wie dan ook. Je kunt dus niet ‘zij’ zeggen en ‘allemaal indianen’ bedoelen.’ Ze zijn net zo verschillend als de Fransen van de Belgen of de Nederlanders.”

Buiten de naties waren er ook verschillende groepen en belangen, waaronder tot slaaf gemaakte en vrije zwarte Amerikanen, en ook vrouwen.

“Vrouwen, de helft van de bevolking, zijn actief gedurende de hele revolutie, houden de verzetsbeweging levend, zijn aanwezig op elk slagveld, kijken, helpen en soms vechten”, zegt hij.

De miniserie herinnert ons eraan dat dit ook een burgeroorlog was, waarbij buren het tegen elkaar opnamen, en soms zelfs familieleden. De show vertelt het verhaal van John Peters, een loyalist uit Vermont, die een jeugdvriend in de strijd ontmoet en hem vermoordt.

‘Benjamin Franklins eigen zoon is een van de meest prominente loyalisten’, voegt Ward toe. “Iedereens familie wordt hierdoor totaal verscheurd, en niet alleen binnen de koloniale gemeenschappen, maar ook in het Indiase land. De voorheen verenigde Six Nations worden door deze oorlog verscheurd.”

Resonanties en rijmpjes

Alle betrokkenen wijzen er zorgvuldig op dat elke resonantie met de krantenkoppen van vandaag puur toeval is, omdat de voltooiing van het project ongeveer tien jaar in beslag nam.

“Mensen zijn altijd verbaasd hoe lang geleden die interviews hebben plaatsgevonden, omdat de historici dingen zeggen die lijken alsof we ze gisteren hebben geïnterviewd”, zegt Botstein.

“Er is een vrouw van een Duitse generaal die uitstelt naar de Verenigde Staten te komen, en ze is ongerust omdat ze hoort dat Amerikanen katten eten”, zegt Burns. “Er is een mislukte invasie van Canada om het onze 14e staat te maken. Er is een pandemie over het hele continent met argumenten over inenting.” (Washingtons toevallige besluit om zijn troepen in te enten tegen de pokken wordt nu als een strategische triomf beschouwd.)

“Dit is wat een studie van de geschiedenis je oplevert. Mark Twain zou hebben gezegd dat het zich niet herhaalt, wat nooit het geval is, maar dat het rijmt”, zegt Burns. “De menselijke natuur verandert niet. De studie van de geschiedenis bewapent je eigenlijk met de beste verdediging die je kunt hebben, namelijk (begrijpen) waar de menselijke natuur over gaat, door de tijd heen. Dezelfde mensen zijn daar, dezelfde echt goede mensen, dezelfde echt slechte mensen, soms goede en slechte mensen in één, zoals Benedict Arnold, die de meest strijdbare generaal is die Washington heeft… totdat hij dat niet meer is.”

Kijkers zullen misschien verbaasd zijn als ze horen hoe gedurfd en succesvol de militaire leider van de Patriot, Arnold, was voordat zijn beslissing om van kant te wisselen zijn naam synoniem maakte met ontrouw. Sommigen vragen zich misschien af ​​wat de waarde is van het kijken naar de geschiedenis door zo’n fijne lens dat de onvolkomenheden van de onderwerpen zichtbaar worden.

“Mensen hebben gebreken”, zegt Ward. “Dat waren zij ook. Als we niet accepteren dat deze mensen die ongelooflijke, heroïsche en tijdloze dingen deden ook menselijke wezens waren, kunnen we niets repareren. Ze deden heroïsche dingen, maar ze waren goedgelovig, egocentrisch, net als wij. En voor mij is dat de les.

“De geschiedenis leert dat als je grote dingen wilt bereiken, je moet begrijpen dat gewone, echte mensen zoals jij en ik ze kunnen bereiken omdat ze net als wij waren.”