Palestijnen ontvluchtten Gaza en reden met jetski naar Europa: NPR

OSNABRÜCK, Duitsland — Ze zijn een klein stipje dat over de Middellandse Zee raast. Drie mannen in gewone straatkleding – trainingsbroeken, jassen over reddingsvesten, een ‘Free Palestine’-pet – zitten schrijlings op een jetski en houden elkaar stevig vast terwijl ze vol gas over het uitgestrekte blauwe water rijden.

De mannen zijn allemaal Palestijnen uit Gaza, en hun missie is om Europa te bereiken. Ze verlieten de Libische kust onder dekking van de duisternis op een avond in augustus en zetten koers naar het Italiaanse eiland Lampedusa, waarbij ze hun leven in eigen handen namen om een ​​veilig land voor zichzelf en hun families te vinden. Velen ondernemen deze gevaarlijke reis van 300 kilometer in overvolle smokkelboten, maar dit is de eerste bekende poging op een jetski.

“Ik kijk naar deze foto’s en denk: ‘Ik kan nog steeds niet geloven dat ik dat heb gedaan'”, zegt Mohammed Abu Daqqa, 31, de bestuurder van de jetski, terwijl hij door zijn telefoon scrollt in een opvangcentrum voor vluchtelingen in Duitsland, waar hij nu verblijft.

De video’s en foto’s die Abu Daqqa van de reis plaatste, zijn miljoenen keren gedeeld op sociale media. Maar Abu Daqqa schept weinig vreugde in deze roem. Hij heeft een vrouw en twee jonge jongens – Sanad, zes jaar oud, en Mahmoud, vier jaar oud – die nog steeds in Gaza zijn. Dit alles was bedoeld om ze eruit te krijgen, en dit blijft zijn enige focus.

In Gaza had Abu Daqqa een succesvol bedrijf opgebouwd dat internet leverde aan delen van het gebied en goederen importeerde. In 2023 had hij twee huizen: het hoofdverblijf van de familie en een nieuw gebouwde boerderij met grond in Khan Younis. Hij kocht een nieuwe auto.

Na de door Hamas geleide aanval op Zuid-Israël op 7 oktober van dat jaar veranderde alles. “In één enkel moment was de toekomst waar ik van droomde verdwenen”, zegt Abu Daqqa.

In het daaropvolgende Israëlische offensief is alles wat Abu Daqqa bezat – zijn bedrijf, zijn auto, zijn huizen – vernietigd. Abu Daqqa zegt dat meer dan 250 leden van zijn uitgebreide familie zijn gedood tijdens het offensief waarbij volgens het ministerie van Volksgezondheid van Gaza meer dan 69.000 mensen zijn omgekomen. Zijn vrouw en kinderen hebben meerdere ontheemdingen overleefd. Al maanden wonen ze in een tent in een druk kampement aan de kust. Als hongersnood greep delen van Gaza leden ook zij honger.

In april 2024 betaalde Abu Daqqa duizenden dollars voor een zeldzame kans om Gaza via de grensovergang bij Rafah naar Egypte te verlaten. Het plan was dat zijn familie zou volgen, maar toen nam Israël de controle over de grens over, waardoor deze mogelijkheid werd afgesloten. Sindsdien heeft Abu Daqqa zijn kinderen op afstand moeten zien lijden – op de foto’s die zijn vrouw en familieleden hebben gestuurd van zijn kinderen die lege pannen vasthouden terwijl ze naar voedsel zoeken, of in hun stemgeluiden waarin ze smeken om herenigd te worden met hem.

De pittoreske West-Duitse stad Osnabrück, waar hij nu verblijft, is omgeven door velden met paarden en witte houten hekken. Het strookt met de nachtmerrie die hij elke dag beleeft, waarin hij zich zorgen maakt over zijn familie, wenst dat hij bij hen kon zijn, en leeft in angst om nieuws uit Gaza te ontvangen dat het ergste met zijn vrouw en kinderen is gebeurd.

Nadat hij Gaza had verlaten, vroeg Abu Daqqa visa aan voor landen waar hij hoopte asiel aan te vragen en zijn gezin mee te nemen. Hij zegt dat zijn aanvragen bij Arabische staten inclusief Marokko en de Verenigde Arabische Emiraten, werden allemaal afgewezen. Hij ging verder weg, naar China, waar hij eerder zakenreizen had gemaakt. Hij liet NPR een e-mailcorrespondentie zien met de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR in Peking, waarin hij asiel aanvroeg. Maar voordat de claim werd verwerkt, zegt hij, hield de politie in China hem een ​​week vast en dwong hem vervolgens het land te verlaten. Hij kwam terecht in Maleisië en Indonesië. “De wereld staat niet open voor mensen uit Gaza”, zegt hij.

Mohammed Abu Daqqa, een 31-jarige Palestijn uit Gaza, poseert voor een selfie met twee andere Palestijnen in de buurt van Khums, Libië, op 17 augustus, voordat hij een jetski neemt naar Lampedusa, Italië.

Mohammed Abu Daqqa/Reuters

onderschrift verbergen

bijschrift wisselen

Mohammed Abu Daqqa/Reuters

Hij reisde naar Libië en logeerde bij familie in Tripoli. Daar importeerde hij motorfietsen uit China in de hoop een thuisbezorgservice te starten om geld te verdienen om naar zijn familie in Gaza te sturen. Maar op 20 maart ontving Abu Daqqa het nieuws dat een Israëlische luchtaanval op het huis van zijn oom iedereen binnen had gedood. Zijn nichtje, Ella Osama Abu Daqqa, was de enige overlevende. Ze was nog maar 25 dagen oud – bijna een pasgeboren baby, gevonden in het betonpuin. En twee maanden later werd zijn eigen huis – het laatste dat nog overeind stond – verwoest.

“Ik wist dat er geen tijd meer was”, zegt Abu Daqqa. “Ik moest mijn familie uit Gaza halen en naar mij toe brengen.”

Abu Daqqa besloot smokkelaars in Libië te betalen om per boot naar Italië over te steken, op een reis waarbij jaarlijks duizenden migranten verdrinken. Maar dit betekende dat ik vele weken moest wachten op een kans om te gaan. Hij had het gevoel dat hij die tijd niet had.

In eerste instantie, zegt hij, was het idee om een ​​jetski te gebruiken gewoon een gekke gedachte. Er waren zoveel vragen: zou dit hobbyvaartuig echt 300 kilometer over de Middellandse Zee kunnen halen? Wat als hij in een storm terecht zou komen? Hoe zit het met het meenemen van voldoende brandstof?

Abu Daqqa onderzocht het idee met behulp van ChatGPT. Het zou zomaar kunnen werken, besloot hij. Hij kocht een jetski op een markt in de Libische hoofdstad Tripoli voor $ 5.000. Abu Daqqa toont video’s op muziek waarin hij op zijn slanke, zilver-zwarte machine rijdt, snel en vrolijk rondcirkelt in de golven en de snelheid en behendigheid ervan op de proef stelt. Hij maakte een rubberboot aan de achterkant vast om brandstof en voedsel te vervoeren, en ontmoette twee andere Palestijnen uit Gaza die besloten zich bij hem aan te sluiten.

Op 17 augustus rond 01.00 uur klommen ze op de jetski en vertrokken het donkere water in. “De eerste 70 kilometer waren er golven van 2 meter, golven van 3 meter”, zegt hij, totdat de zee plotseling kalm werd. Hij laat NPR een video zien van de drie feestvierende mannen, bijna uitzinnig van geluk dat ze het tot nu toe hebben gehaald.

Ze bleven doorgaan totdat ze ongeveer twaalf mijl uit de kust van Lampedusa zonder brandstof kwamen te zitten. Abu Daqqa gebruikte zijn satelliettelefoon om een ​​neef in Duitsland te bellen, die communiceerde met een reddingshotline voor migranten, en ze werden gered door een passerende Roemeense patrouilleboot.

“Het was een heel emotioneel moment. Ik huilde en lachte tegelijkertijd”, zegt hij.

Abu Daqqa werd naar Italië gebracht, maar hij bleef daar niet lang. In plaats daarvan, hij reisde naar Duitsland, waar hij asiel aanvroeg, in de hoop dat de autoriteiten zijn familie zouden toestaan ​​zich bij hem te voegen.

Het nieuws over een staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas heeft enige gemoedsrust gebracht, maar zijn familie komt uit een deel van Gaza dicht bij de grens dat het Israëlische leger nog steeds controleert. Een groot deel van het grondgebied wordt vernietigd. Zijn oudste zoon, de zesjarige Sanad, stuurde hem op de dag dat het staakt-het-vuren begin oktober werd aangekondigd een stembrief waarin hij zei dat hij hoopte dat ze Gaza nu zouden verlaten. Maar zo eenvoudig is het niet. Gevangen in de bureaucratische procedures voor het aanvragen van asiel, weet Abu Daqqa nog steeds niet of en wanneer hij herenigd zal worden met zijn familie.

Abu Daqqa zegt dat als hij, toen hij ruim anderhalf jaar geleden Gaza verliet, had geweten hoe moeilijk het zou zijn om een ​​veilig land te vinden waar hij zijn gezin naartoe kon brengen, hij niet zou zijn vertrokken. Hij zegt dat hij bij hen zou zijn gebleven en zou hebben geleden onder de terreur van de bombardementen en de honger.

‘Het leven hier zonder hen’, zegt hij, ‘is het leven niet waard.’