Er bestaat een algemene misvatting dat hoe beter je ‘jezelf kent’, in de woorden van de Ouden, hoe kleiner de kans is dat je zult veranderen. Transformatie, transitie, evolutie, welke naam je het ook geeft, heeft de neiging mensen van streek te maken. Onverzettelijkheid doet zich vaak voor als vertrouwen. Zekerheid voor wijsheid. Verandering duidt daarentegen op onzekerheid: op zijn best jeugdige naïviteit, in het slechtste geval besluiteloosheid.
En toch, zelfs als we ervan dromen om ons lichaam, onze gewoonten en de wereld zelf ten goede te veranderen, rouwen we vaker om verandering.
Als mensen klagen, gaat het meestal over de mate waarin er dingen zijn veranderd. Buurten. Regeringen. Huizenprijzen. Wat je tegenwoordig wel en niet kunt zeggen. De lijst is eindeloos. (Begrijp me niet, ik ben net zo schuldig.)
Zonder verandering zouden we niets te bespreken hebben. Er zouden geen pittige debatten plaatsvinden over de vraag of deze of gene transformatie ten goede of ten kwade is, vooral als het om mensen gaat. Misschien is het een aanhoudend oerinstinct van de stam om de afwijkingen in de groep op te sporen, de verschuivingen in patroon en presentatie, wat ooit nuttig was bij het jagen en verzamelen. Tegenwoordig zijn het Instagram-accounts van ‘voor en na’ waar we naar op zoek zijn, op zoek naar aanwijzingen, zoals een spelletje zoek de verschillen.
Als je je lichaam verandert, betekent dit dat er iets mis was, dat er iets gecorrigeerd moest worden. En toch wordt van ons verwacht dat onze gezichten net zo glad en zacht blijven als die van ons jongere zelf – en ook verdacht scherper en gebeeldhouwderder, hoewel we nooit iets anders moeten toegeven dan veel water drinken.
Daar is die lijn, die naar verluidt voorbij is Mark Twainover het weer: “Iedereen praat erover, maar niemand doet er iets aan.” Ik heb het gevoel dat hij het over mij had. Op dertigjarige leeftijd – niet oud, niet bepaald jong – onderging ik wat mijn vriend Emman op dramatische wijze noemde: ‘de verandering van het leven, lieverd!’
Spoiler alert: het was niet de menopauze. Het werd blond en droeg gevaarlijk hoge hakken. Twee maten te klein. Mensen waren geïntrigeerd. Mijn betrokkenheid op sociale media nam toe. Er waren geruchten in overvloed. Blijkbaar wilde iedereen wanhopig mijn voornaamwoorden kennen. Dankzij mijn baan als schrijver, redacteur en adviseur en mijn actieve sociale leven – en de onstuitbare ijdelheid om dit op sociale media te delen – had ik vaak het gevoel dat ik midden in het Colosseum stond, biddend om een duimpje omhoog, wachtend op een duimpje omlaag.
Maar de waarheid is dat ik het niet als een geslachtstransitie beschouwde. Ik was voorheen niet bepaald een archetype van machismo-mannelijkheid. Het was meer het loslaten van de absurde onduidelijkheden van gender, het optrekken van mist, een uitnodiging om mijn eigen richting te bepalen. Dit was geen oversteek, maar een loslating. Ook vind ik dat ik er goed uitzie in een kokerrok (waarschijnlijk omdat ik geen vruchtbare heupen heb). Het zou zonde zijn om er geen te dragen, toch? Goed. Nee. Het blijkt dat mensen daar echt een probleem mee hebben.
sjaal van MARNI, jurk van COURREGES, schoenen van JIMMY CHOO
Ik heb het grootste deel van een decennium doorgebracht in de chiffon-loopgraven van de mode, dus ik ben geen onbekende in de manier waarop kleding dient als een soort Esperanto, een gedeelde taal voor de dingen die we niet helemaal met woorden kunnen uitdrukken. Ik begon te dragen wat ik maar wilde, door heren- en dameskleding te combineren. Op een Miu Miu landingsbaan, fantastisch. In een drukke straat? Ondervraagd. Mode werd een medium voor experimenten, voor het uitproberen van mijn nieuwe stemmingen. Ik was een verkleedspel aan het spelen om te ontcijferen welke van de looks aanvoelde als een personage en welke aanvoelde als ik, en zo het verschil tussen theater en waarheid te bepalen.
Wat minder leuk was, was de eindeloze inquisitie. Mensen vroegen soms of het, weet je, een fetisj ding. Een travestie-knik. Ik wist nooit hoe ik moest reageren. Ik was evenzeer verbijsterd door de tactloosheid als de verleiding om te vragen: Denk je echt dat ik mijn leven moeilijker zou maken, alleen maar voor de spanning?
Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen hoe transgenders onder constante dreiging leven. Ze zijn statistisch gezien kwetsbaarder en worden eindeloos in de gaten gehouden en gedemoniseerd door degenen die waarschijnlijk nog nooit iemand van het kleine percentage van de bevolking hebben ontmoet wier bestaan zo publiekelijk ter discussie staat. Gewoon over straat lopen en rechtop staan op een paar hakken is een treffende metafoor voor de onzekerheid van de ervaringen van transgenders: je weet nooit wanneer iemand je omver zal werpen of overeind zal helpen.
YVES SAINT LAURENT DOOR TOM FORD SS02
Mannen worden steeds vreemder, verward door hun eigen verlangens. Vrouwen trekken misschien één wenkbrauw op, alsof ze willen suggereren dat het een soort aanstootgevende karikatuur van vrouwelijkheid is. Op sommige dagen kan ik het niet eens verdragen om het huis te verlaten, wat waarschijnlijk de reden is dat ik verslaafd raakte aan het föhnen, want, laat me je vertellen, de salon uitlopen met een frisse, blonde föhn is net zoiets als het nemen van een handvol euforische medicijnen.
Een ogenblik zweven de vragen weg bij elke windvlaag van door de wind meegevoerde haren: Kunnen ze vertellen hoe bang ik ben? Kunnen ze vertellen dat ik niet precies weet wat ik doe? Kunnen ze zien dat dit een tijdelijk masker is, een brug naar een waarachtigere plek? Kunnen ze zien dat ik mijn haar al een week niet heb gewassen?
Er is een onuitgesproken regel in de mode: om op te vallen heb je een uniform nodig. Volledig zwarte ensembles. Een fotogeniek kapsel. Een kenmerkend accessoire, zoals een donkere zonnebril of hoeden. Iets dat consistentie te midden van de chaos aangeeft. Maar ik kon nooit goed tegen uniformen. Ik was het kind dat voortdurend werd uitgescholden vanwege het verfraaien van de kledingvoorschriften op school. Ik geloof niet dat eclecticisme onzekerheid logenstraft. Soms is het jezelf uit je comfortzone duwen de manier waarop je je ware zelf vindt.
Ja, er waren misstappen. De wekelijkse föhnbeurten veranderden af en toe meer Brigitte Macron dan Brigitte Bardot. Er was een maand dat ik bronzer als zetpoeder gebruikte om mijn stoppels te bedekken en me afvroeg, Oompa Loompa-achtig, waarom iedereen staarde terwijl ik onder de klinische verlichting van de Victoria Line zat. En meer dan een paar keer was mijn schoenenkeuze zo ongepast dat een bijzonder lange nacht van ravotten in sling-backs me een teennagel kostte (die snel werd vervangen en met schellak werd verdoezeld). Margaretha Dabbs).
De waarheid is dat ik het allemaal nog steeds aan het uitzoeken was – en nog steeds ben.
Maar de wereld vraagt om zekerheid. Alsof identiteit een à-la-cartemenu van definities is waaruit je met een gerust hart kunt kiezen en bestellen en aan het eind van de avond genoegen kunt nemen. Veel mensen verwachtten van mij dat ik precies wist wat ik moest zeggen, dat ik een persbericht bij de hand had waarin ik samenvatte waar ik ben en wat ik ben, en dat ik daar zeker van was. Iedereen had vragen. Transvrienden. Indiase vrienden. Modevrienden. Familie vrienden. Zelfs de buren, voor wie ik bang ben, denken dat ik misschien een sekswerker ben. Ondertussen leerde ik gewoon stromen – en vloeibaar zijn is water zijn dat de vorm van een vat aanneemt, ook al voelt het vat niet altijd als jouw keuze.
Als we jong zijn, is het leven vol verandering en op de een of andere manier verkalkt het met het verstrijken van de tijd. Mensen trouwen. Ze hebben kinderen. Adressen worden permanent. Er wordt verwacht dat het zelf wordt opgelost. We leven in een moment van ongekende informatie, waarin elke mening en elk gevoel, vooral over jezelf, onmiddellijk, zeker en gemakkelijk geclassificeerd moet zijn. Alles daar tussenin wordt gezien als verdacht of slecht geïnformeerd. Jezelf kennen is jezelf brandmerken.
Maar ik ben nooit een merk geweest. Ik ben een mens! Wat ik altijd heb geweten is dit: ik bevat tegenstrijdigheden en veelheid, waarvan de wrijving geen verwarring is, maar een vonk. ‘Je moet gaan zoals je bloed klopt’ James Baldwin schreef. En de mijne verandert dagelijks van tempo. Natuurlijk, er is het hele mannelijk-vrouwelijke gedoe. Maar dat is dan wel het minste, en eerlijk gezegd is het een beetje saai. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik in een hokje thuishoorde. Nogmaals: wie doet dat? Ik heb een afkeer van autoriteit, vooral omdat ik uit een cultuur kom die draait om onwankelbare tradities en conformiteiten, en al vroeg besefte ik dat dit niet zou werken met wie ik was of met wie ik wilde neuken. Ik ben een wandelende, pratende combinatie, deels door geboorte, deels door keuze. Ik ben opgegroeid met één cultuur thuis en één daarbuiten, en twee verschillende manieren om mijn naam in welke context dan ook uit te spreken. Ik heb die contrasten pas in de loop van de tijd gekristalliseerd: ik ben nu bruin en ik ben blond. Spiritueel maar diep oppervlakkig. Zorgvuldig gezond en toch ongegeneerd hedonistisch. Ik geniet ervan om verkleed als een East End-slapper aan het diner te verschijnen terwijl alle anderen bloemen dragen en naar magazijnraves te gaan verkleed als Miuccia Prada. Ik voel me zowel oud als pasgeboren. En afhankelijk van de dag ben ik óf de luidste, meest zelfverzekerde persoon in de kamer óf ik zit stilletjes in een spiraal, niet zeker wetend wat ik moet zeggen. Ik heb geen zin om door te gaan als een anonieme, smakelijke vrouw. Ik heb nooit het idee overgenomen dat ik de botten van mijn gezicht zou moeten verpletteren of mijn lichaam zou moeten hervormen, alleen maar omdat mijn algoritme mij op verdachte wijze pakketaanbiedingen naar Thailand is gaan aanbieden.
jurk van ALAIA, schoenen van JIMMY CHOO
De vrouwen die ik altijd heb bewonderd, hielden hun tegenstrijdigheden dichtbij en gebruikten stijl om hun individualiteit te versterken in plaats van deze te assimileren. Grace Joneswaarvan de glanzende, voorgevormde spieren alleen maar werden versterkt door het vegen van bont en schoudervullingen. Madonna terwijl hij de sportschool verlaat en er sterk genoeg uitziet om overdag iemand knock-out te slaan en ’s nachts een Italiaanse schermsirene te worden. Linda Evangelistaooit de kameleon: jongensachtig in Lindbergh, ultra-femme in Meisel. Miuccia Pradawiens hele imperium is gebouwd op de intellectuele paradoxen van mannelijk/vrouwelijk, burgerlijk/radicaal en eigentijds/vintage, omdat tegenstellingen zijn wat het betekent om mens te zijn. En dan zijn er nog de knappe jongens: Rivier Phoenix. De maharadja van Indore. David Bowie. De tijd kan mij veranderen, maar ik kan de tijd niet traceren. Zwijm. In een wereld van binaire bestanden wordt het grijze gebied vaak terzijde geschoven. Maar het is daar dat ik mezelf vind, tevreden in de stroom, dankbaar voor de ontsporing. Ik weet dat ik overal klink, maar het heeft tijd en reflectie gekost om tot deze waarheid te komen: de enige labels waar ik om geef, zijn degenen die zeggen: Alaïa.
Onlangs vertelde een vriend me dat ik de make-over-montagescène van mijn eigen leven doorleef. Ik denk daar elke keer aan als ik op hakken op een Lime-fiets stap, waardoor ik in mezelf moet lachen. Een andere vriend, meer spiritueel ingesteld, vertelde me dat ik misschien nooit begrepen zou worden vanwege mijn Schorpioen Rising en Leo Moon, wat minder leuk is, maar oké omdat ik mezelf elke dag beter begrijp. Verandering omarmen betekent de vrijheid opeisen om te evolueren, het intellect om te groeien en de moed om open te blijven voor mogelijkheden. Openstaan voor verandering betekent groei mogelijk maken. Het is toegeven dat ik nog niet klaar ben – en dat ook nooit zal zijn. En dus, als een tijdschrift belt, en de lichten helder zijn en de hakken hoog: je zegt ja. Want wie weet hoe ik er morgen uit zie? De enige zekerheid in het leven is verandering.
Afkomstig uit 10 Magazine nummer 75 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – ligt nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar hier.
VERANDERING IS DE ENIGE CONSTANTE
Fotograaf JOSCH HOOG
Mode-editor, Talent en Tekst OSMAN AHMED
Haar PAUL DONOVAN met behulp van GHD
Make-up KRIJG SHELTON
Assistent van de fotograaf JACK SNEL
Mode-assistent TALIA PANAY
Productie SONYA MAZURYK
Speciale dank aan JULIA LOSOM
