In 2025, Amerikaans en wereldleiders hielden zich bezig met oorlogen in het Midden-Oosten. Het meest dramatisch was dat Israël en de Verenigde Staten eerst de nucleaire installaties van Iran bombardeerden. Sommige commentatoren vreesden dat het besluit van president Trump om Iran te bombarderen de Verenigde Staten zou meesleuren in de “eeuwige oorlogen” in het Midden-Oosten die presidentskandidaat Trump had beloofd te vermijden. De tragische oorlog in Gaza was een humanitaire ramp geworden. Na jarenlang beloofd te hebben de betrokkenheid van zowel de Democratische als de Republikeinse presidenten met de regio te verminderen, leek het erop dat de VS opnieuw naar het Midden-Oosten werden gesleept.
Ik hoop dat dat niet het geval is. In plaats daarvan moeten president Trump, zijn regering, het Amerikaanse Congres en het Amerikaanse volk in het algemeen in 2026 beseffen dat de echte uitdagingen voor de Amerikaanse nationale belangen, de vrije wereld en de mondiale orde in het algemeen niet uit het Midden-Oosten komen, maar uit het autocratische China en Rusland. De drie decennia durende wittebroodsweken van de grotemachtspolitiek na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en het einde van de Koude Oorlog zijn voorbij. Als de Verenigde Staten willen slagen in dit nieuwe tijdperk van concurrentie tussen de grote machten, moeten Amerikaanse strategen eerst de dreiging nauwkeurig diagnosticeren en vervolgens effectieve voorschriften bedenken en implementeren.
De te eenvoudige inschatting is dat we een nieuwe Koude Oorlog zijn begonnen met het China van Xi en zijn hulpje, de Russische leider Vladimir Poetin. Zeker, er zijn enkele parallellen tussen ons huidige tijdperk van concurrentie tussen de grote machten en de Koude Oorlog. Het machtsevenwicht in de wereld van vandaag wordt gedomineerd door twee grote mogendheden, de Verenigde Staten en China, net zoals de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie de wereld domineerden tijdens de Koude Oorlog. Ten tweede bestaat er, net als de strijd tussen het communisme en het kapitalisme van de afgelopen eeuw, een ideologisch conflict tussen de grote mogendheden van vandaag. De Verenigde Staten zijn een democratie. China en Rusland zijn autocratieën. Ten derde hebben alle drie deze grootmachten, in ieder geval tot het tweede Trump-tijdperk, geprobeerd hun invloed mondiaal te verspreiden en uit te breiden. Dat was ook het geval tijdens de laatste Koude Oorlog.
Tegelijkertijd zijn er ook enkele significante verschillen. Het over elkaar heen leggen van de metafoor van de Koude Oorlog om alles met betrekking tot de huidige rivaliteit tussen de VS en China te verklaren, vertekent evenveel als het verheldert.
Ten eerste: hoewel de wereld wordt gedomineerd door twee grote mogendheden, blijven de Verenigde Staten op vele dimensies van de macht – militair, economisch, ideologisch – machtiger dan China, en vooral als er bondgenoten aan worden toegevoegd. Ook anders dan tijdens de Koude Oorlog zijn er in het mondiale systeem verschillende middenmachten ontstaan – onder meer Brazilië, India, Indonesië, Saoedi-Arabië en Zuid-Afrika – die niet bereid zijn zich uitsluitend bij het Amerikaanse blok of het Chinese blok aan te sluiten.
Ten tweede: hoewel de ideologische dimensie van de concurrentie tussen de grote machten reëel is, is deze niet zo intens als tijdens de Koude Oorlog. De Sovjets wilden het communisme wereldwijd verspreiden, ook in Europa en de Verenigde Staten. Ze waren bereid het Rode Leger in te zetten, militaire en economische hulp te bieden, regimes omver te werpen en proxy-oorlogen met de Verenigde Staten te voeren om dat doel te bereiken. Tot nu toe hebben Xi Jinping en de Communistische Partij van China niet dezelfde agressieve methoden gebruikt om hun bestuursmodel te exporteren of een alternatieve wereldorde te construeren. Poetin is veel agressiever in het propageren van zijn ideologie van illiberaal nationalisme en het proberen de liberale internationale orde te vernietigen. Gelukkig beschikt Rusland echter niet over de capaciteiten van China om deze revisionistische doelstellingen te verwezenlijken.
