“Het is een zeldzame inkijk in hun kwetsbaarheid”, zegt cameraman Ben Fordesman over een scène in Ronan Day-Lewis’ “Anemoon,” waar de vervreemde broers Ray (Daniel Day-Lewis) en Jem (Sean Bean) dronken dansen momenten nadat Ray de littekens van zijn jeugd onthult. Hier verschuift de onverschrokken energie van de film – beïnvloed door Ingmar Bergmans “Herfstsonate”; de camera schudt zich los voordat hij zich terugtrekt en ze klein tegen de lege wildernis laat zien. “Ronan wilde vooral het psychologische landschap van Ray op een metafysische manier verkennen. Dit was onze manier om de personages opnieuw te contextualiseren en ze te plaatsen tegen de enorme onverschilligheid van de natuur. Om een soort onthechting van de werkelijkheid te suggereren”, zegt Fordesman over “Anemone”, waarin trauma en de generatie-effecten ervan worden onderzocht. De dramatische uitbetaling van de scène was niet oorspronkelijk geschreven en gebeurde bijna niet, omdat de cabineset opnieuw moest worden ontworpen zodat één kant kon worden verwijderd. Creatieve engineering van productieontwerper Chris Oddy en naadloze visuele effecten brachten het tot leven. “Het was echt een van de leukste dingen om te fotograferen als je de motivatie hebt om vrij te bewegen. Alles in de rest van de film is doordacht en gecomponeerd”, zegt de cameraman. “Dit hangt misschien samen met de manier waarop trauma vaak als een herinnering kan worden ervaren en het dansen is een manier om dat van je af te schudden.”
