Teyana Taylor heeft twee borden met kippenvleugels besteld voor op tafel. Na gisteravond neemt ze geen enkel risico.
De rest van ons weet dit niet als we elkaar ontmoeten in een verlaten restaurant van een boetiekhotel in West Hollywood. Chase Infiniti arriveert als eerste en schuift naar het midden van de stand die we hebben uitgekozen, vooruitdenkend, zodat het voor haar twee ‘One Battle After Another’-co-sterren gemakkelijker zal zijn om zich bij ons aan te sluiten. Regina Hall en Taylor verschijnen een paar minuten later samen, nog steeds aan het praten Gisteravond de Governors Awardsdie het trio na een paar weken uit elkaar herenigde.
“Lily Tomlin heeft helemaal niets van haar scherpte of humor verloren”, zegt Hall lachend, terwijl hij een hoedtip geeft aan de komedielegende die Dolly Parton een ere-Oscar had uitgereikt.
Dan komen de vleugels. De vrouwen, vers van een fotoshoot en nog steeds onberispelijk in hun gebroken witte designerkleding, graven zich in. “Je mag meer hebben omdat ik gisteravond je frietjes heb opgegeten”, vertelt Hall aan Taylor. ‘Je hebt absoluut de frietjes opgegeten,’ zegt Taylor glimlachend. “Jij wilde de kip ook opeten. Daarom kreeg ik twee bestellingen.”
Ze lachen. Taylor begint net te rollen. “Ik ging tijdens het diner naar de bar en kwam terug. En Regina zei: ‘Iemand heeft mijn bord gepakt.’ En ik kijk naar beneden en zeg: ‘Iemand heeft mijn friet opgegeten.” Ze gebaart naar Hall. ‘Goudlokje hier.’
De kameraadschap is duidelijk zichtbaar tussen de drie vrouwen, die de belangrijkste spelers zijn Het politiek geladen epos van Paul Thomas Andersoneen film die zich niet laat categoriseren en uitnodigt tot herhaalde bezichtigingen, een film die veel gelach bevat en overloopt van terechte woede.
Taylor en Hall spelen leden van de French 75, een revolutionaire groep die werd geïntroduceerd in de openingsmomenten van de film. Taylor portretteert Perfidia Beverly Hills, brutaal, netelig, verwarrend en tegenstrijdig. Hall’s Deandra is Perfidia’s tegenhanger: standvastig, gefocust, kalm. Als het slecht gaat en we 16 jaar vooruitspoelen, is Perfidia verdwenen. Haar dochter, Infiniti’s Willa, moet haar afwezigheid verwerken, evenals een losgeslagen militaire officier (Sean Penn) die vastbesloten is haar op te sporen.
-
Deel via
“Paul geeft je zeker veel om over te praten”, zegt Infiniti, terwijl we dieper ingaan op de complexiteit van de film. “Het mooie aan de samenwerking met hem is dat hij je de ruimte geeft om je eigen ideeën in te brengen. Hij had al zoveel liefde voor Willa, maar stond open voor alle ideeën die ik had.”
‘En je had een aantal goede ideeën,’ komt Hall tussenbeide.
“Veel films die momenteel worden gemaakt, zijn onaantastbaar, en soms kun je je er gewoon niet in vinden”, zegt Taylor. “De karakters van PTA zijn zo prachtig gebrekkig en zo menselijk en zo rauw dat je uit de film komt en denkt: ‘Verdomme, heb je dat meegemaakt?’ Dat is hoe je je hoort te voelen als je een film kijkt. Schud de tafel. Schud de tafel. Voer de gesprekken. Voer een ongemakkelijke maar gezonde dialoog.”
Geen enkel personage in de film heeft dit jaar tot meer gesprekken geleid dan Perfidia, die leden van de Franse 75 uitschakelt om de gevangenis te vermijden en haar dochter in de waas van een postpartumdepressie achterlaat. Een van de kenmerkende shots van de film is Perfidia, hoogzwanger, die een aanvalsgeweer afvuurt met de kolf van het geweer tegen haar gezwollen buik gedrukt (“wat niet verwachten wanneer je in verwachting bent” is hoe Anderson mij het beeld beschreef) – vat haar essentie samen.
“Dit is een vrouw die voor iedereen is opgekomen, de revolutie, de Franse 75 en (haar partner) Bob (Leonardo DiCaprio), en het is gewoon zoiets als: ‘Waarom moet ik zitten en dit zijn? Waarom moet ik huisje spelen?’ Het komt zelden voor dat je een vrouw ziet die daadwerkelijk egoïstisch kan zijn en voor zichzelf kan opkomen zonder dat de wereld haar naar de keel gaat. Je bent het misschien niet eens met alles wat ze doet, en ze heeft geen moment om zichzelf te verlossen, afgezien van die brief (aan Willa) aan het einde. Maar iedereen houdt nog steeds van Perfidia.”
‘Je ziet aan het einde wel het moment waarop ze zwanger is,’ komt Hall tussenbeide. “Je ziet hoe haar persoonlijkheid een klein beetje veranderde, maar dan weet ze weer: ‘Ik moet de leiding nemen over wie ik ben.'”
1. Teyana Taylor. 2. Achtervolg oneindig. 3. Regina Hall. (Bexx François / For The Times)
“Dit overkomt vrouwen in het echte leven”, zegt Taylor. “‘Oh, ik heb het gevoel dat ik mezelf aan het inkrimpen ben. Ik moet opstaan en mezelf eraan herinneren wie ik ben.’ PTA heeft uitstekend werk geleverd door elk deel van een vrouw te vertegenwoordigen. We kunnen deze film bekijken en ons verhouden tot Willa hier en Deandra daar, en Perfidia’s kracht en pijn hier. We zijn allemaal spiegels.”
‘Paul is omringd door vrouwen’, zegt Hall, wijzend op zijn lange huwelijk met Maya Rudolph, met wie hij vier kinderen heeft, waaronder drie dochters. “Hij is een meisjesvader.” Infiniti komt tussenbeide: “Hij is absoluut een meisjesvader. Hij houdt van die meisjes.”
“Weet je waarom?” zegt Hall. “Hij heeft een gevoelig hart. Het is prachtig.”
‘Kijk naar zijn vrouw,’ zegt Taylor. “Kijk naar zijn dochters. Ik zeg niet dat deze film letterlijk is, maar ik denk dat de dynamiek van Bob en Willa zo belangrijk was voor Paul als iemand die dochters van gemengd ras heeft. Hij snapt het.”
Er komt een ober langs de tafel staan met een enorme mand friet. Niemand weet waar ze vandaan kwamen. Misschien is het een kosmische make-good van gisteravond, denk ik. Hall doopt voorzichtig een jongen in de truffel-aiolisaus. “Wil je stijlvol zijn?” vraagt Taylor haar. ‘Ga er gewoon in graven zoals je gisteravond deed.’
“Friet is mijn zwakte”, zegt Hall. “Met de aardappel kan het niet fout gaan.”
“Nu jullie het allemaal op een rijtje hebben, heb ik het gevoel dat Paul veel van zichzelf terugziet in Perfidia als het gaat om het met tien tenen staan voor wie hij is en onbeschaamd zichzelf zijn”, zegt Taylor. “Daarom is hij in staat om deze f-badass te creëren die onbeschaamd zichzelf is. Dat is wat we zo leuk aan hem vinden. Mee eens. Niet mee eens. PTA staat tien tenen lager dan wie PTA is.”
Ik hou van deze uitdrukking “10 tenen naar beneden”.
“Elke keer dat je het zegt, denk ik: ‘Dit is geniaal'”, zegt Infiniti glimlachend. “Genie.” Taylor lacht en maakt de laatste vleugel af.
“Alle films van Paul zijn uniek, ook al weet je dat hij het is, net als bij Tarantino”, zegt Hall. “’Boogie Nights’ is PTA, maar het is zo anders dan ‘Phantom Thread’, wat zo anders is dan ‘Punch-Drunk Love’, zijn versie van een romantische komedie.”
Tijdens een vraag- en antwoordsessie voor ‘One Battle’ zei Hall dat ze naar ‘Phantom Thread’ had gekeken, de film waarin een vrouw haar man giftige paddenstoelen voedt om hem afhankelijk te maken van haar zorg, en vertelde Anderson dat hij iets op het spoor was. “Ik wilde mensen vergiftigen”, grapte ze. ‘Vooral ex-vriendjes.’
Teyana Taylor, links, Chase Infiniti en Regina Hall.
(Bexx François / For The Times)
“Wat ik heb geleerd door die film te zien, is dat Paul wist dat hij een paar keer vergiftigd moest worden”, zegt Hall. “Mannen weten het toch?”
Het gesprek gaat over al het werk dat de vrouwen voor de film hebben gedaan, waarvan het grootste deel in de laatste montage werd ingekort toen Anderson de eerste 40 minuten aanscherpte, waarin de nadruk lag op de heldendaden van de French 75. “Onze knieën en dijen hadden pijn”, zegt Hall.
Taylor voegt eraan toe: “Ik rende over een veld met een machinegeweer in mijn hand, rennend en springend. Ik dacht echt dat ik Tom Cruise was.”
‘Tomasina Cruise,’ zegt Hall lachend. ‘Tommyana,’ antwoordt Taylor.
De ober komt nog een laatste keer langs en vraagt: “Hoe waren de vleugels?”
‘Goed,’ antwoordt Taylor. “Goed en weg.”
En veel te vroeg, dat zijn wij ook.
(Bexx François / For The Times)
