Oliver Stone’s eerste script voor Conan The Barbarian is heerlijk schandalig

Het is mogelijk dat wij een commissie ontvangen over aankopen via links.

Cocaïne is een geweldige drug.

John Milius’ peplumfilm ‘Conan the Barbarian’ uit 1982 is een low-budget B-film die er op de een of andere manier uitziet en aanvoelt als een A-film. Het heeft alle seks, geweld, dwaze tovenarij en chaos uit de Middeleeuwen die een grindhouse-bewoner zou willen, maar de toon is somber en dramatisch, waardoor de film een ​​filmische vrijgevigheid krijgt die ontbrak in de tijd van Steve Reeves. Conan is de creatie van auteur Robert E. Howard, die in de jaren dertig ongeveer twintig Conan-verhalen schreef. Het personage werd altijd geschreven als een pulpheld met gewelddadige neigingen en een voorliefde voor seksuele verovering, dus Milius ‘benadering was nieuw. Vertel het pulpverhaal, maar geef het zorgvuldige, vlotte aandacht. Arnold Schwarzenegger speelde het titulaire personage, een held tijdens het fictieve ‘Hyborian Age’, dat zich afspeelt kort na de vernietiging van Atlantis, en hij was de perfecte keuze.

Milius wordt gecrediteerd als scenarioschrijver voor “Conan” samen met Oliver Stone. Laatstgenoemde was in 1982 al begonnen met regisseren, nadat hij ‘Seizure’ en ‘The Hand’ had geregisseerd. Hij was echter nog vier jaar verwijderd van zijn carrière-ontstekende hit ‘Platoon’. Stone was, naar eigen zeggen, destijds ook zwaar verslaafd aan cocaïne. Hij schreef het scenario voor Brian De Palma’s controversiële misdaad-epos ‘Scarface’ uit 1983 een film over een cocaïnebaron, en deze zou gebaseerd zijn op zijn eigen negatieve ervaringen met de drug. In het boek van James Riordan uit 1994 “Stone: de controverses, excessen en exploits van een radicale filmmaker”, Stone bekende dat hij “Conan” schreef terwijl hij extreem high was van de drugs.

De legende gaat dat het originele scriptontwerp van Stone veel, veel wilder was dan de film die Milius uiteindelijk maakte. Stone wilde bijvoorbeeld dat “Conan the Barbarian” zich in de verre toekomst zou afspelen, en hij stelde scènes voor waarin de krijger tegen post-apocalyps-mutanten vecht.

Opgemerkt moet worden dat de film van Milus niet gebaseerd is op een specifieke roman of verhaal van Conan dat Howard al had geschreven; het werd eerder geëxtrapoleerd uit de algemene sfeer van de boekenreeks. Stone had zijn huiswerk gedaan en hij wilde zijn script voor “Conan the Barbarian” baseren op Howard’s boeken “Black Colossus” uit 1933 en “A Witch Shall Be Born” uit 1934. Beide verhalen werden oorspronkelijk gepubliceerd in het anthologiemagazine “Weird Tales”. “Black Colossus” gaat over Conan die het leger van een klein koninkrijk leidt tegen de strijdkrachten van een binnenvallende tovenaar. “A Witch Shall Be Born” gaat over de heksige tweelingzus van de Khauran-koningin die de plaats van haar zus overneemt (wat Conan, de kapitein van de wacht van de koningin, boos maakt).

Milius wordt ook geciteerd in het boek van Riordan, en het lijkt erop dat het script van Stone geweldig was… maar ook niet verfilmbaar. Milius beschreef een script voor een vier uur durende film en voegde eraan toe dat het las als een koortsdroom. Het was een koortsdroom waar de regisseur van hield, maar het was nog steeds een koortsdroom. Het plan was om Conan te betrekken bij het verdedigen van een belegerd koninkrijk, alleen tegen een leger van mutanten in plaats van tegen een tovenaar of een binnenvallende militaire macht. Zoals Stone uitlegde in de biografie van Frank Beaver uit 1994 “Oliver Stone: Wakeup Cinema,” zijn vroege scriptontwerp voor “Conan the Barbarian” werd vele duizenden jaren vooruit geschoven naar een niet nader gespecificeerde post-apocalyptische periode.

Een uitgekookte, vier uur durende, post-apocalyptische versie van “Conan the Barbarian” klinkt spectaculair, op een soort treinwrak. Er is geen twijfel dat een film als deze zwaar zou bombarderen aan de kassa. Nogmaals: cocaïne is een geweldige drug.

Gelukkig hadden koelere hoofden de overhand. Nadat Stone zijn verre script had afgerond, werd Milius aangesteld als regisseur, en hij herschreef in wezen bijna het hele project helemaal opnieuw. Milius behield alleen een vroege kruisigingsscène, samen met een scène waarin Conan de buitenkant van het kasteel van de boze tovenaar beklimt. De rest was allemaal Milius, geïnspireerd door een wirwar van Conan-verhalen, Japanse heldendichten en andere mythische volksverhalen. “Conan the Barbarian” is een bouillabaisse van mythische invloeden die niet lijkt op de verhalen van een echte cultuur of historische periode. Als het authentiek aanvoelt, kan men de regie- en vertelvaardigheden van Milius waarderen.

De film was niet erg populair bij de critici toen hij werd uitgebracht, en velen waren van mening dat het duidelijk een seks-en-macht-fantasie voor adolescenten was. Bovendien, en dat is zeker waar, is de film belachelijk. Conan is qua ontwerp geen slim personage en presenteert zich als een zwijgzaam en niet-intellectueel mannelijk ideaal. “Conan” is niet erg gezond, maar het is onmiskenbaar leuk. Het publiek dacht dat zeker, want de film verdiende meer dan $ 79 miljoen in de bioscoop met een budget van $ 20 miljoen. Het werd gevolgd door een vervolg, Richad Fleischer’s “Conan the Destroyer”, in 1984. Die film is een maf en toch vriendelijker verhaal over een groep buitenbeentjes die Conan vergezellen op een zoektocht om een ​​ingetogen prinses te helpen een magische McGuffin terug te brengen naar een kwaadaardige halfgod. Het deed het lang niet zo goed aan de kassa.

Het jaar daarop probeerde Fleischer het opnieuw met ‘Red Sonja’, een film in dezelfde geest als ‘Conan’. Die film mislukte ook en de franchise bleef braak tot een remake uit 2011. Natuurlijk beschouwen velen “Conan the Barbarian” nu als een actieklassieker, dus het is tijd om los te gaan. Laten we nog een ‘Conan’ maken. Is het script van Stone nog ergens beschikbaar?