Er is iets concreets en onweerlegbaars naar voren gekomen uit de diplomatieke turbulentie die is ontstaan door de pogingen van Donald Trump om de oorlog in Oekraïne te beëindigen.
De oorlog erin Oekraïne is de oorlog van Europa geworden – sterker nog, het is onwaarschijnlijk dat dit lang het probleem van Amerika zal blijven.
De Troef Het uit twintig punten bestaande vredesplan van de regering, zoals geleid door de gezanten Steve Witkoff en Jared Kushner, leidt nergens toe.
Toen het voorstel dinsdag werd gepresenteerd, zei a Russisch De onderhandelaar zei dat president Poetin “geen geheim maakte van onze kritische en zelfs negatieve houding ten opzichte van een aantal elementen.”
Maar de woorden van de Russische leider zelf zijn leerzamer. In een strijdlustige toespraak op dezelfde dag dreigde hij Oekraïne “volledig van de zee af te snijden” als vergelding voor een reeks aanvallen op aan Rusland gelieerde olietankers.
Dit is geen man die erover nadenkt om een deal te sluiten. Poetin is het voor de hand liggende obstakel.
Niets hiervan zal als een verrassing zijn gekomen voor de leiders in Europa en Groot-Brittannië, die deden wat ze doorgaans doen als de situatie er somber uitziet.
Groot-Brittannië, Frankrijk, Ierland, Duitsland en anderen hebben verheven verklaringen afgegeven van de variant ‘we zullen Oekraïne steunen zolang het nodig is’.
Maar deze keer is het anders. De Europese leiders zullen Oekraïne moeten behandelen als de noodsituatie waarin het zich bevindt – anders zullen ze de gevolgen onder ogen moeten zien.
Momenteel nemen zij een positie in die velen als absurd beschouwen.
Europa, inclusief Groot-Brittannië, financiert de Oekraïense regering. De financiering die met de regering-Biden in het midden was verdeeld, is volledig door Europa overgenomen. Bovendien betalen de Europeanen voor alle Amerikaanse wapens via een NAVO-faciliteit genaamd PURL.
Europa heeft dus een rol in het spel: zij betalen de rekeningen. Maar waar zitten zij aan de onderhandelingstafel?
Ze zijn er helemaal niet. De Russen willen ze niet, en de VS lijken er niet bepaald happig op. Toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Marco Rubio een Oekraïense delegatie ontmoette om het vredesplan in Genève te bespreken, zei hij dat hij niets wist van Europese tegenvoorstellen.
“Het is buitengewoon dat Europa de rekening op zich neemt, maar moeite heeft om van zich te laten horen”, zegt Marc De Vore van St. Andrews University. “Het toont het gebrek aan visie, coördinatie en leiderschap op het hele continent.”
De voormalige minister van Buitenlandse Zaken van Litouwen, Gabrielius Landsbergis, is volkomen geïrriteerd door de ineffectiviteit van Europa.
‘Als je een Europese leider bent die je team vraagt om je te boeken op de volgende vlucht naar Washington om met papa te gaan praten, doe dat dan alsjeblieft niet. Niet zonder een plan, zonder pet in de hand, en niet door ons allemaal te vernederen voor de camera’s van het Oval Office.
“Europa is ons continent, onze toekomst wordt hier beslist, niet daar. We zijn niet arm, we hebben opties, we kunnen eindelijk besluiten Oekraïne ten volle te helpen…”
Lees meer:
Poetin ‘verspilt de tijd van de wereld’ nadat hij het vredesakkoord heeft afgewezen
Brit vastgehouden in Oekraïne op verdenking van spionage voor Rusland
Deze frustratie wordt gedeeld door de Oekraïners, die een ander woord zijn gaan gebruiken om deze relatie te beschrijven: verraad.
Inna Sovsun is parlementslid in het Oekraïense parlement. Haar man, een gevechtsmedicus, dient aan het front.
‘Mensen in de frontlinie zijn erg teleurgesteld over de hele situatie, en het voelt als verraad.
“De uitdaging is veel groter dan welk dorp door wie in Donbas zal worden gecontroleerd. Het gaat erom: hoe ziet de toekomst van de beschaving eruit? Wint de barbaarse versie van Rusland? Als je niet bereid bent daarvoor te vechten, zijn die waarden toch niet veel waard?”
Het is misschien niet verrassend dat analisten en anderen schetsen hoe Oekraïne eruit zou zien als het gedwongen zou worden te capituleren. Het idee hier is dat Europa niet blij zal zijn met wat het ziet.
Stel je een onstabiele natie voor aan de Europese grens met een Russische proxy-leider – of verschillende groepen die strijden om controle. De bevolking is onrustig, met vele duizenden mannen die zowel geconditioneerd als getraumatiseerd zijn door de oorlog. Miljoenen vluchtelingen zoeken onderdak in Europa.
Economen hebben geprobeerd dergelijke scenario’s in cijfers uit te drukken, waarbij één groep de kosten voor Europa schat in de buurt van €3 biljoen euro aan extra defensie- en vluchtelingengerelateerde uitgaven als Oekraïne ernstig verzwakt is.
Voor de Europeanen staat een test van hun vastberadenheid al voor de deur. De EU moet overeenstemming bereiken over een plan om tot 210 miljard euro aan bevroren Russische tegoeden in beslag te nemen als middel om de krappe regering in Kiev te financieren.
De kwestie is juridisch controversieel, waarbij landen als België, waar een groot deel van het geld wordt vastgehouden, zich zorgen maken over de aansprakelijkheid. Maar de Oekraïners zien het als een simpele kwestie van commitment.
“Gegeven wat er op het spel staat, moet er gewoon een sterkere politieke wil zijn. Dat is wat voor ons moeilijk te bevatten is. Ze zeggen al die goede dingen, de juiste dingen, maar dat doet er eigenlijk niet zoveel toe”, zegt mevrouw Sovsun.



