Door Jonathan Klotz
| Gepubliceerd
De term box office bomb is meestal van toepassing op films op het niveau van Johannes Carter, GrenslandenEn Cutthroat-eilandterwijl kleinere, onafhankelijke films worden gespaard. 2019’s De fanaticus is een van die kleinere films waar je niets over hoort, tenzij je luistert naar een van de duizenden slechte filmpodcasts die er zijn, maar hij wist tijdens de kleinschalige release in 53 theaters maar liefst $ 3.153 binnen te halen, en als je de cijfers berekent, komt dat neer op ongeveer vijf mensen per bioscoop. Voor ster John Travolta is het een fantastisch afscheid van zijn dertig jaar durende carrière aan de top van Hollywood, maar zelfs in een low-budget onafhankelijke thriller, gefinancierd door Redbox, geeft hij alles wat hij wil.
De fanaticus heeft geen subtekst nodig
Travolta speelt Moose, een verstandelijk gehandicapte man die geobsedeerd is door de B-film-actiester Hunter Dunbar (Devon Sawa, en als je denkt dat het een genuanceerde, doordachte weergave is, heb je nog nooit een Travolta-film gezien. Hij is fysiek niet in staat om niet te overacteren, waardoor je er absoluut zeker van kunt zijn dat je zijn ‘eigenaardigheid’ opmerkt door over de zijkant van zijn gezicht te wrijven en vervolgens aan zijn hand te snuffelen, of in de indruk te komen van Dustin Hoffman uit Regen man boven een bloedneus. Hoe hij de regellezing van “Mr. Dummy-bar” in een spiegel gaf zonder te barsten, zal een van de grootste mysteries van de geschiedenis blijven. De fanaticus is geen subtiele film.
Moose’s obsessie met Hunter Dunbar neemt een naar verwachting duistere wending nadat de ster, gespeeld als een redelijke, redelijk normale man door Sawa, hem beschuldigt van stalking. Dat zet het verwachte derde bedrijf op gang, waarin Moose toch in een volwaardige slechterik verandert De fanaticus is geformuleerd alsof we met hem moeten sympathiseren. De grappenmakereveneens uit 2019, vertelt in wezen hetzelfde verhaal in een geval van parallel denken, behalve dat hier een van de creatieve sporen regelrecht tegen een bakstenen muur leidde.
Een Redbox-origineel, geregisseerd door Fred Durst
De fanaticus is geschreven en geregisseerd door Fred Durst, de frontman van Limp Bizkit, en ja, Hunter Dunbar luistert naar Limp Bizkit en merkt tegen zijn zoon op dat dit is waar hij als kind naar luisterde. Durst heeft alle juiste beats voor een thriller, maar van de hoeken tot het iets te lang vasthouden van shots: er ontbreekt iets om het verhaal tot iets echt kijkbaars te verheffen. Dat en de overspannen, gehamerde vertelling (bijvoorbeeld: “Moose overschreed niet alleen de grens, hij heeft het verdomd vernietigd”) maken het moeilijk om de film op welk niveau dan ook serieus te nemen.
Terwijl De fanaticus was een historische bom in de theaters, waarbij steeds meer mensen naar een optreden van een Bon Jovi-coverband in Daytona Beach afgelopen juni kwamen kijken. Het werd van de grond af aan gemaakt voor Redbox. Het dvd-kioskbedrijf produceerde om te beginnen een handvol originele films De fanaticuswat er op papier uit moet hebben gezien als een huurhit. Een thriller van 90 minuten met een actuele kijk op parasociale relaties met in de hoofdrol Johannes Travolta klinkt in theorie goed. In de praktijk is het in ieder geval maar 90 minuten.
Nu dat De fanaticus staat aan Netflixna het overlijden van Redbox in 2024 kun je de film zelf beoordelen. Het is hun verdienste dat zowel Travolta als Sawa alles geven op het scherm, maar het is voor elke film erg moeilijk om te herstellen van ‘Gotta poo’ als de eerste gesproken dialoogregel. Als je van slechte films houdt, probeer het dan, maar als je goede herinneringen aan John Travolta wilt behouden, ga dan naar de superieure kijken. Oude honden.
