Het is bijna vijf jaar geleden dat mijn vrouw Lori overleed. Maar nu het koele weer begint en valt caleidoscoop van kleuren schildert het landschap zover het oog reikt, mijn gedachten beginnen af te dwalen.
Vanaf het moment dat het laatste blad bruin wordt en op de grond valt, tot het moment dat de eerste sneeuwvlokjes landen, ken ik de de klok tikt af tot 24 december: Lori’s verjaardag.
Ze leefde met een hersentumor
Het eerste jaar was het zwaarste.
Mijn meest recente herinnering aan haar verjaardag was haar 51e, slechts een paar weken nadat de doktoren zeiden dat er niets anders op zat dan te wachten op het onvermijdelijke. Maar Lori negeerde dat. 23 jaar lang leefde ze met een kwaadaardige ziekte hersentumor en kreeg te horen dat dit het was. En toen was het niet zo.
Op wat haar laatste verjaardag zou zijn, heb ik haar een drielaagse taart gevuld met aardbeien en bedekt met een chocoladeganache, bereide pannenkoeken (wat haar favoriete voedselgroep was), en gaf haar chocolade uit haar favoriete winkel, een verlovingsring van zirkonium omdat haar eigenlijke verlovingsring niet meer om haar vingers paste, en een borduurpakket dat ze vanuit haar rolstoel kon gebruiken. En toen ze ging slapen, huilde ik.
Dit was de herinnering die in mijn hoofd bleef hangen. Dit was de herinnering die mij achtervolgde. En elk jaar sinds ze stierf, hoop ik dat op de verjaardag van haar verjaardag de herinnering aan een van de andere 33 verjaardagen die ik met Lori vierde op de een of andere manier hun gezicht zou laten zien, en een glimlach zou brengen in plaats van tranen. Drie jaar lang heb ik gewacht.
Ik lees af en toe haar dagboeken
En toen, vorig jaar, was het eindelijk zover. Op wat haar 55e verjaardag zou zijn geweest, las ik Lori’s dagboeken, wat ik af en toe deed, alsof ik nog met haar kon praten. Ik kwam een passage tegen die ze schreef over haar 35e verjaardag. Ik glimlachte. Lori was net hersteld van weer een ander hersenchirurgie en bestraling en vertelde haar artsen dat ze bij de eerste sneeuwstorm zou gaan skiën. Het was tien jaar geleden dat we trouwden, en als verjaardagscadeau dacht ik dat we vrienden en familie zouden uitnodigen naar de top van ons favoriete skigebied, zodat we onze huwelijksgeloften konden hernieuwen.
En de herinneringen begonnen binnen te stromen.
Ik herinner me die dag levendig
Het was 24 december 2005, om 6 uur ’s ochtends, en er lag al een paar centimeter sneeuw op de grond. De weersvoorspelling voorspelde nog eens twaalf. Het huis rook naar de open haard van gisteravond. Ik keek naar Lori die naast me lag te slapen. Ze droeg haar pyjamabroek met sneeuwpop en een topje dat ze haar liefkozend ‘Thug Muppet’ noemde. Het is in wezen een superzachte, met fleece gevoerde hoodie met neonoranje trekkoorden.
Ik vond het vreselijk om haar wakker te maken, maar als ik Lori haar niet gaf verjaardagscadeaus onmiddellijk zouden we pas de volgende dag weer tijd alleen hebben. De dag voor haar verjaardag had ze haar skistokken ingepakt met plastic bloemen. Er waren orchideeën, rozen, lelies en kant om alles bij elkaar te houden. Ze plakte Powerpuff Girls-stickers op haar ski’s en legde een zwart jurkje (haar standaard avonduniform) neer als outfit voor de avond.
Ik boog me voorover en kuste haar zachtjes op het voorhoofd, terwijl ik haar vertelde dat het tijd was om wakker te worden. Zoals gewoonlijk vroeg ze om nog vijf minuten en vertelde me dat het buiten nog donker was. Ik fluisterde: ‘Het sneeuwt.’ Lori’s ogen lichten op. “Zullen we tijd hebben om een run te doen in de? terrein park vóór de ceremonie? Ik heb een nieuwe truc die ik wil proberen.” Ik vraag of we kunnen proberen te voorkomen dat ze iets breekt tot na de ceremonie.
Ze rolde uit bed, zag de stapel cadeautjes op de grond en begon meteen het inpakpapier eraf te scheuren. Lori laat een spoor van verfrommeld papier door het hele huis achter en begint me te vertellen welke truc ze wil doen. Ze flapt eruit: ‘Het is beter dan die van gisteren!’
Met dank aan de auteur
De dag ervoor was ze tijdens het skiën in de bomen van een “klein” stel rotsen gesprongen. Meestal volgt ze me in de bomen, maar ze vond dat ik te langzaam bewoog. Ze was ongeveer 25 meter voor me toen ik “Woo Hoo!” hoorde. en toen verdween ze.
Ik was zo gefocust op het uitzoeken waar ze heen ging dat ik nauwelijks tijd had om mezelf schrap te zetten voordat ook ik in de lucht was. Mijn armen zwaaien wild alsof ik in de lucht aan het touwtjespringen ben en alleen maar bid dat ik geen plant tegenkom als ik land. Ik zie haar nu. Giechelend, van top tot teen bedekt met sneeuw. Haar ski’s en stokken liggen in meerdere richtingen over de sneeuw verspreid. Ze lijkt op een yeti. Haar glimlach is bedwelmend. Ik kan het niet helpen, maar begin ook te lachen.
‘Heb je dat gezien? Ik vloog.’ Ik lieg en zeg dat het geweldig was. Normaal gesproken kan ik niet kijken als ze deze trucjes doet. Ik denk steeds dat ze gaat crashen. De parade van verschrikkingen die je te wachten staat, leest als een top 10-lijst van wat er gebeurt als domme menselijke trucs mislukken. Voor Lori zijn dit slechts details. Ze zou tenslotte al dood zijn. Althans volgens de artsen.
Nu wil Lori zichzelf de lucht in lanceren en een draai van 360° proberen voordat ze landt. Wie ben ik om haar nee te zeggen? Toen Lori en ik kort voor ons derde jubileum een kwaadaardige hersentumor kregen, hadden Lori en ik nooit gedacht dat we ons 10-jarig jubileum zouden meemaken, laat staan haar 35-jarig jubileum, en nu zouden we onze huwelijksgeloften hernieuwen in een sneeuwstorm op de top van een skigebied in het bijzijn van onze vrienden en familie, maar niet voordat Lori de landing probeert te blokkeren.
Het is twintig jaar geleden dat we onze geloften hernieuwden
Ik kan niet geloven dat het twintig jaar geleden is sinds die dag. De tijd gaat snel en toch lijkt het tegelijkertijd stil te staan. Al mijn herinneringen voelen alsof ik me iets herinner dat gisteren is gebeurd.
Ik kan Lori’s stem nog steeds horen, duizelig van opwinding terwijl ze zich afvraagt wat het volgende uitpakken zal onthullen. Ik voel deze warmte door mijn aderen stromen, terwijl ik me herinner hoe ik de drang niet kon weerstaan om haar mijn reis te vertellen over hoe elk geschenk tot stand kwam, en te zien hoe ze elk geschenk paste of ermee speelde terwijl het uit de doos werd gehaald waarin het kwam.
De auteur en zijn vrouw hernieuwden hun huwelijksgeloften op een skiberg. Met dank aan de auteur
En toch, het is zo lang geleden, dat ik de stress al vergeten ben van het uitzoeken hoe ik 25 mensen naar de top van een berg kan krijgen als geen van hen skiet, het vinden van een vrederechter die bereid is om midden in een sneeuwstorm op te staan en de ceremonie uit te voeren, en me vooral afvraagt of het überhaupt een goed idee was omdat Lori’s hoofd nog niet helemaal genezen was van haar operatie.
Maar uiteindelijk is het belangrijkste dat ik niet meer huil op kerstavond. Ik verwacht dat ik dit jaar voor het eerst daadwerkelijk kerstavond kan vieren als een tijd van vreugde, wetende dat ik het eindelijk zo kan beleven. En ik heb geleerd dat als ik bereid ben mezelf de goede tijden te laten herinneren, ik misschien nog veel meer gelukkige dagen zal hebben die ooit verdrietig waren. En dat is Lori’s grootste geschenk aan mij: een les. Treur niet over het lot en blijf niet stilstaan bij wat je hebt verloren; geniet in plaats daarvan van wat je hebt en kijk uit naar morgen.
