Na 12 jaar als thuisblijvende ouderMijn scheiding zorgde voor een afrekening: ik moest leren hoe ik in mijn levensonderhoud kon voorzien en een professioneel leven helemaal opnieuw kon opbouwen. Ik was begin twintig zwanger geworden van mijn eerste kind voordat ik een fulltime, vaste carrière had opgebouwd, en na jaren zonder traditioneel betaald werk had ik moeite om de waarde in te zien van wat ik had gedaan. Vragen over wat ik ‘doe voor de kost’ begonnen beangstigend te worden.
Vroeger waren mijn dagen gestructureerd rond het ritme van het huishouden en het eindeloze onzichtbare arbeid waardoor het leven voor alle anderen naadloos aanvoelde. Nu heb ik mijn drie kinderen – een tiener, een tiener en een kleuter – voor de helft van de tijd, en de precaire evenwichtsoefening tijdens deze levensovergang is vermoeiend.
De mozaïekcarrière die ik heb kunnen samenstellen is een lappendeken van projecten, dagdiensten en… zijwaartse drukte. Ik schrijf en bewerk essays in de ruimtes tussen hockeytrainingen en dansrepetities, doe onderzoek naar podcastgasten uit de wasserette om 21.00 uur en achtervolg creatieve ideeën die kunnen uitgroeien tot inkomstenstromen terwijl ik probeer in slaap te vallen, terwijl ik woedend in mijn notities-app typ, in de hoop dat geen van mijn kinderen midden in de nacht wakker wordt met braken.
Deze periode heeft mijn manier van denken over werk opnieuw vormgegeven
En ik ben verre van alleen. In de hele VS bundelen miljoenen werknemers meerdere inkomstenstromen, of het nu gaat om klussen, freelancen of nevenprojecten, om de eindjes aan elkaar te knopen en op hun eigen voorwaarden betekenisvol werk na te streven. Tussen 25% en 43% van de Amerikaanse werknemers een of andere vorm van optreden of niet-standaard werk hebben aangenomen. En ongeveer één op de tien mensen is afhankelijk van freelancewerk, tijdelijk werk of contractwerk als belangrijkste bron van inkomsten.
Het feit dat zoveel anderen op deze manier door hun werk navigeren, heeft me geholpen mijn eigen werk opnieuw vorm te geven onderbroken carrièreambities. Elke dag doe ik mijn best om mijn perspectief te veranderen en een niet-traditioneel traject niet als een tegenslag te zien, maar als onderdeel van een grotere verandering in de manier waarop mensen, vooral moeders, omgaan met werk, ambitie en inkomen.
Ergens midden in deze heroverweging kwam ik het boek van Neha Ruch tegen, ‘The Power Pause’, dat me hielp de woorden te vinden voor wat ik voelde: tijd doorgebracht buiten het personeelsbestand legt de ambitie niet stil, het verandert alleen het ritme. Toch betekende het terugwinnen van mijn professionele identiteit en het leggen van de basis voor financiële onafhankelijkheid dat ik een andere waarheid onder ogen moest zien: het werk dat ik als thuisblijvende ouder had gedaan, was grotendeels onzichtbaar en ondergewaardeerd.
Ik begon contact op te nemen met andere moeders die de overstap hadden gemaakt van thuisblijven naar buitenshuis werken, en vroeg hoe zij achteraf over hun tijd thuis dachten en welke strategieën hen hadden geholpen hun carrière en gezin in evenwicht te brengen. Ik las boeken, keek naar Instagram Reels, sloot me aan bij online communities en luisterde naar podcasts. Uiteindelijk betekende het veranderen van de manier waarop ik over werk dacht, dat ik mijn eigen ervaringen zag als een hulpbron en niet als een last in het leven dat ik aan het opbouwen was.
Ik heroverweeg ook hoe succes eruit ziet
Dit ontwarrings- en herstructureringsproces toen ik eind dertig was, was niet netjes. De meeste dagen voel ik een mix van twijfel, uitputting en schuldgevoel. Maar de werk voelt betekenisvol omdat het van mij is, gevormd op mijn voorwaarden.
Ik dacht altijd dat succes een salaris of een titel was die op papier indrukwekkend klonk. Nu is het rommeliger dan dat, niets zoals ik me had voorgesteld. Een succesvolle dag kan betekenen dat ik wat schrijfwerk heb gedaan, eraan heb gedacht water te drinken, mijn dagelijkse werk heb gedaan en alle kinderen op tijd naar hun buitenschoolse activiteiten heb gebracht. Een succesvolle week is wanneer dat allemaal gebeurt zonder dat ik het gevoel heb dat ik op het punt sta helemaal weg te draaien.
Hoewel het vermoeiend is om met alle bewegende delen om te gaan, is het ook bevrijdend, en ik ben trots omdat mijn kinderen op de eerste rij hebben gezeten om te zien hoe ik dingen vanaf het begin opbouwde, om te zien hoe ideeën wortel schieten en groeien. Omdat ik wil dat mijn kinderen mij hard zien werken, creatief zijn en mijn intuïtie volgen. Mijn plan voor de toekomst is om te blijven aanpassen, leren en ruimte te maken voor zowel werk als leven op manieren die duurzaam en betekenisvol aanvoelen.
