Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Als gewone fan van het superheldengenre die ooit in evenveel dagen tijd meer dan 30 MCU-films bekeek, heb ik alles gezien, en snel. Tijdens die spoedcursus werd ik eraan herinnerd hoe weinig superheldenfilms en stripboekaanpassingen er vóór 2008 bestonden. IJzeren man het spel definitief veranderd. Terwijl ik door moderne inzendingen bladerde en zag hoe het genre zichzelf in realtime opeet, was de eerste gedachte die in mijn hoofd opkwam: ‘Paaien is zoveel beter dan al deze onzin.
Nu ik de release in 1997 heb gezien, is het vermeldenswaard dat ik toen pas negen jaar oud was Paaien kwam in de bioscoop, en er was een zeer reële kans dat nostalgie zwaar werk deed. Dat vermoeden is niet bepaald ongegrond, aangezien de film momenteel een kritische score van 17 procent heeft Rotte Tomaten.
Na eindelijk gegeven te hebben Paaien Als volwassene kan ik vol vertrouwen zeggen dat het soms zwaar is, en ik zal uitleggen waarom, maar het is lang niet 17 procent slecht. In feite gaat het beter om met de verlossingsboog van anti-helden dan de meeste van zijn moderne tegenhangers. De grootste zonde is dat het simpelweg jaren te vroeg komt. Sommige effecten zijn moeilijk om naar te kijken, maar als je ze vergelijkt met die van 1995 Dodelijke strijdhet is lichtjaren vooruit en behoudt nog steeds zijn campy, stripboekcharme.
Solide voor filmfans, misschien niet zo geweldig voor stripfans
Stripboeken domineerden mijn jeugd niet, dus als ik naar verfilmingen kijk, probeer ik ze te behandelen als op zichzelf staande films, geïnspireerd op het bronmateriaal. Houd dat in gedachten, want ik pretendeer niet een autoriteit op dit gebied te zijn Spawn’s diepere overlevering. Als film, Paaien regels. Het is gewelddadig, grappig, campy en oprecht ambitieus wat betreft de effecten ervan. Spawn zelf ziet er ook cool uit.
De film leunt hard op sappige emotionele beats, en hoewel die momenten af en toe het duistere uitgangspunt ondermijnen, duwen ze de dingen nooit in oogrollend gebied. In het slechtste geval voelen ze zich als een studionoot die probeert een film over Hellspawns beter verteerbaar te maken voor een breder publiek.
Paaien draait om CIA-agent Al Simmons (Michael Jai White), die wordt bedrogen door zijn superieur Jason Wynn (Martin Sheen) tijdens een geheime missie met gestolen biochemische wapens uit Noord-Korea. Simmons wordt neergeschoten door Wynn’s rechterhand Jessica Priest (Melinda Clarke) en vervolgens levend verbrand terwijl Wynn de faciliteit vernietigt en niets anders achterlaat dan as.
Vijf jaar later keert Al terug naar de aarde als Hellspawn nadat hij een deal heeft gesloten met Malebolgia (ingesproken door Frank Welker), een van Hell’s heersers die een soldaat nodig heeft om het einde der tijden in te luiden. Al komt er al snel achter dat zijn vrouw Wanda ( Theresa Randle ) hertrouwd is met zijn beste vriend en voormalige partner Terry (DB Sweeney), en dat de twee zijn dochter Cyan (Sydni Beaudoin) opvoeden. Hij is hier uit de eerste hand getuige van op het verjaardagsfeestje van Cyan, dat wordt bijgewoond door een zeer verontrustende clown die wordt ingehuurd en die zichzelf later openbaart als de overtreder.Johannes Leguizamo).
Gevangen tussen zijn persoonlijke hel op aarde en de letterlijke hel waaruit hij voortkwam, navigeert Al door zijn nieuwe bestaan met de hulp van twee tegengestelde krachten. De Violator dwingt hem tot gewelddadige wraak, terwijl Cogliostro, een voormalige Hellspawn die nu verbonden is met de hemel, hem helpt zijn krachten te begrijpen en terug te vechten tegen zijn lot. Als Spawn jaagt Al op Jason Wynn en Jessica Priest, maar beseft dat wraak niet ongedaan zal maken wat al verloren is gegaan.
Kom voor Spawn, blijf voor John Leguizamo
In één oogopslag, Paaien voelt als een zwaai en een misser, maar achteraf gezien heeft het er enorm veel baat bij. De CGI is naar moderne maatstaven twijfelachtig, maar in 1997 was het een waar spektakel. Sommige Hell-sequenties doen je huiveren, maar na tientallen jaren kijken naar studio’s die films verdrinken in digitaal slib, zien ze er eerlijk gezegd niet zo slecht uit. Het pak van Spawn, vooral de gloeiende groene kogelwonden die langzaam regenereren, geeft een Terminator 2 sfeer waar ik nog steeds geen fout aan kan vinden. Ze zien er cool uit, en soms is dat genoeg.
De echte reden om opnieuw te bezoeken Paaienis echter John Leguizamo’s optreden als Violator. Als je een vergelijking nodig hebt, stel je dan een prototypeversie voor van Frank Reynolds uit It’s Altijd zonnig in Philadelphia. Hij is onbeleefd, grof, gasachtig, vulgair en eindeloos vermakelijk. Of hij zich nu vermomt als feestclown of zich verkleedt als cheerleader, Leguizamo heeft duidelijk de tijd van zijn leven onder een absurde hoeveelheid protheses. Ook al valt al het andere in de film voor jou plat, zijn charisma valt niet te ontkennen.
Paaien werkt het beste als proof of concept uit een tijdperk voordat stripfilms verplicht werden bekeken. Het is zeker rommelig, maar de basis is er voor een solide actiethriller die begrijpt dat het belachelijk moet zijn. Stripfans zien het misschien als verraad aan het bronmateriaal. Filmfans die het op zijn eigen voorwaarden willen zien, zullen veel plezier beleven.
Paaien wordt op het moment van schrijven gratis gestreamd op Tubi.
