In de vroege stadia van het daten met mijn huidige vrouw waren onze telefoontjes episch toen we elkaar leerden kennen. We praatten terwijl Cindy een uur naar haar werk reed en een uur terug naar huis. Als een ondernemerIk had alle tijd voor deze lange gesprekken.
Na twee jaar elkaar te hebben leren kennen, ontmoetten we elkaar voor het eerst persoonlijk, en er was meteen een vonk die we geen van beiden konden verklaren. We brachten een dag samen door in Florida, en toen ik vertrok om terug te gaan naar Wisconsin, kusten we elkaar. We besloten daarna te daten, maar we zaten nog steeds in een lange afstandsrelatie. De afstand betekende nog meer marathonpraatsessies.
Ik besefte toen nog niet hoeveel een probleem dit zou worden in ons achtjarig huwelijk.
Tijdens de dateringsfases dacht ik niet veel na over hoeveel we praatten
We leerden elkaar kennen. Dat, en we waren in verschillende delen van het land, dus dat was zo persoonlijke gesprekken midden in het dagelijks leven, wat voor mij meer een energieafvoer is.
Naarmate onze relatie groeide, hadden we meer bezoeken en persoonlijke gesprekken. We brachten meer tijd samen door en ik merkte dat al dat praten, vooral als ik moest werken, effect op me had.
We trouwden en ik verhuisde naar Florida. We waren eindelijk fulltime samen in een ‘normale’ relatie. Op dat moment begon ik iets te ontdekken dat alleen nabijheid kon onthullen: mijn vrouw is een talkaholic (ze zal dit toegeven als je erom vraagt); ze houdt van praten en lange verhalen vertellen. Mijn vrouw is extravert en heeft behoeften menselijke verbindingpraten en veel socialisatie.
De nabijheid en de vele persoonlijke gesprekken lieten zien dat ik introvert ben en goed gedij als ik niet praat. Ik hou van rust en heb er veel van nodig.
De auteur en zijn vrouw hebben opzettelijk ‘spreektijd’ ingevoerd. Met dank aan Kimanzi Constable
Door getrouwd te zijn en al onze tijd samen door te brengen, na jarenlang een langeafstandsrelatie te hebben gehad, besefte ik dat ik het liefst zo min mogelijk praat als menselijk mogelijk is, een hekel heb aan lange gesprekken en verhalen, en veel tijd voor mezelf nodig heb.
Ik merkte dat ik steeds geïrriteerder raakte door al dat gepraat
Bij elk gesprek en elke gebeurtenis die we bijwoonden, werd de bitterheid opgebouwd. Wat begon als ergernis, mondde uit in ruzie.
Jarenlange therapie hebben mij geleerd dat ik de bitterheid niet te lang mag laten oplopen en dat communicatie belangrijk is. Ik besefte dat we niet op de goede weg waren in onze relatie, en dat er iets drastisch moest veranderen.
We hadden een reeks brutaal eerlijke gesprekken waarbij meer dan een paar tranen betrokken waren. Mijn vrouw en ik bespraken wat we nodig hebben in onze relatie op het gebied van aandacht, communicatie en socialisatie.
We zijn het eens geworden over een eenvoudige regel die werkt voor ons als introverte en als een extravert in een relatie.
Ik heb minstens één keer per maand een rustige tijd voor mezelf
Hoe dit eruit ziet, is dat ik een weekend naar een hotel ga of mijn volwassen kinderen bezoek die nog in Wisconsin wonen, terwijl mijn vrouw haar vrienden bezoekt in Zuid-Florida.
Ik stemde er ook mee in om gefocuste en toegewijde tijd opzij te zetten (als ik de bandbreedte heb) om mijn vrouw mondeling alles te laten verwerken wat ze nodig heeft om uit haar hoofd te komen. Ik geef haar opzettelijk ‘praattijd’.
Het begrip dat we hebben bereikt, betekent dat ik regelmatig de tijd voor mezelf krijg die ik nodig heb. Door de tijd alleen te zijn, kunnen we elkaar missen en werken op een manier die het beste bij onze persoonlijkheid past.
Dat ik de tijd krijg die ik nodig heb, heeft ons huwelijk versterkt.
De vaak voorkomende ’tijd voor jezelf’-regel werkt al jaren in ons huwelijk
We hebben de kans gehad om de regel nog verder te testen nadat we van de VS naar Thailand verhuisd permanent.
We bevinden ons nu in een situatie waarin er geen familie in de buurt is, de vrienden met wie we in de VS omgingen, er niet zijn en we niet vaak bezoek krijgen van onze volwassen kinderen. We zijn alles wat we hebben in het buitenland, wat moeilijker is voor mijn vrouw.
De eerste paar maanden hier wilde ik mijn vrouw geven wat ze nodig had: extra aandacht en tijd samen, over van alles en nog wat praten.
Terwijl we ons eenmaal gewend waren, heb ik bij Starbucks door heel Bangkok gewerkt, lange wandelingen alleen gemaakt en veel solo-voetmassages gehad. Ik ook een vrijstaand kantoor gebouwdwaar ik veel tijd alleen doorbreng.
Mijn vrouw heeft ook vrienden gemaakt en lokale netwerkevenementen voor vrouwen bijgewoond; ze krijgt de socialisatie en praattijd die ze nodig heeft. Ze bouwt haar gemeenschap op en ze lijken het leuk te vinden om op dezelfde manier te praten als zij.
We krijgen allebei wat we nodig hebben om onze geestelijke gezondheid en relatie gezond te houden.
Het belangrijkste is dat ik heb geleerd dat het oké is om prioriteit te geven aan wat ik nodig heb, en dat ik niet altijd de behoeften van mijn dierbaren boven die van mijzelf hoef te stellen. Ik kan mezelf op de eerste plaats zetten zonder dat alles uit elkaar valt.
