Ik trouwde in april 2025 met mijn man Scott, na vier jaar daten.
Niemand was meer opgewonden over de bruiloft dan onze families. Ze verzamelden zich om ons heen, tips delen en mij kalmeren als de planning stressvol werd.
Mijn zus maakte een plakboek dat ik de avond voor het huwelijk kon openen. Binnen waren er handgeschreven brieven van mijn bruidsmeisjes, mijn moeder en mijn 79-jarige grootmoeder.
De auteur op haar trouwdag. Met dank aan de auteur
De brieven waren lief, romantisch en optimistisch, nou ja, dat waren ze bijna allemaal. De brief van mijn grootmoeder had een onheilspellende toon.
“Ik wens jou en Scott al het geluk van de wereld in jullie huwelijksleven. Ik weet zeker dat jullie precies goed bij elkaar passen. Dat wil niet zeggen dat het allemaal van een leien dakje zal gaan”, schreef ze.
‘Er kunnen hobbels op de weg zijn,’ voegde ze eraan toe, ‘maar liefde heeft een manier om een groot aantal zonden te vergeven.’
Ik schrok van het briefje van mijn grootmoeder
Het vormde een groot contrast met de andere brieven in het plakboek. Terwijl mijn bruidsmeisjes herinneringen ophaalden aan het verleden en hun enthousiasme voor mijn toekomst deelden, hielden de woorden van mijn oma me tegen.
Ik herinner me dat ik lachte en vol ongeloof mijn hoofd schudde. Vervolgens overhandigde ik de brief aan mijn moeder, die evenmin onder de indruk was.
Het is niet dat ik het advies niet op prijs stelde. Maar echt, wie wil de woorden ‘liefde’ en ‘zonden’ in dezelfde zin horen? Vooral als het om je eigen man gaat.
De auteur was aanvankelijk verrast door de brief van haar grootmoeder. Met dank aan de auteur
Een kort moment dacht ik na over wat ze bedoelde met het woord ‘zonden’. Bedriegen? Liegen? Of iets anders?
Mijn oma heeft een fantastische relatie met mijn man, dus ik kon me niet voorstellen wat de aanleiding was voor haar waarschuwende woorden. Op dezelfde manier had ik nog nooit een slecht woord over Scott tegen mijn grootmoeder gesproken.
Natuurlijk, zoals elk stel, we hadden ruzie gehadmaar het was nooit iets relatiebedreigend. En ik had er nog nooit met mijn haar over gesproken.
Uiteindelijk negeerde ik het briefje, net zoals je een vuiltje op een wit zou negeren trouwjurk. Zelfs als niemand anders het merkt, Jij weet dat het er is.
Vijf maanden later leerde ik een belangrijke les
De trouwdag was beeldschoon.
Ik voelde me zo gelukkig dat we het mochten vieren met onze dierbaren, vooral onze grootmoeders. Zowel Scott als ik waren de eerste kleinkinderen in onze familie die gingen trouwen, dus het voelde extra speciaal.
Vijf maanden later vond ik de brief van mijn oma terwijl ik door het plakboek bladerde. Met frisse ogen zag het er voor mij anders uit. Nu er enige tijd verstreken was, kon ik er vanuit een nieuw perspectief naar kijken. Ik kon lezen zonder het persoonlijk op te vatten.
Ik dacht aan het leven van mijn grootmoeder en besefte dat haar woorden nooit over mijn man en mij gingen.
Mijn oma trouwde met mijn overleden grootvader toen ze nog maar tieners waren, en het is eerlijk om te zeggen dat ze veel hobbels hadden in hun eigen liefdesverhaal. Laten we zeggen dat hun relatie niet was zoals ik opgroeide in romantische komedies en Disney-films.
Ze hielden echter veel van elkaar. Ze waren loyaal, vergevingsgezind en steunden elkaar gedurende hun ruim vijftigjarig huwelijk.
Verliefd blijven is een keuze
Nadenken over hun relatie herinnerde me eraan dat verliefd worden een gevoel is, maar verliefd blijven een keuze is. Het is een actie. Het is niet iets dat zomaar een mens overkomt.
De bruiloft is het mooiste deel, maar het huwelijk? Dat is waar dingen het potentieel hebben om rommelig te worden.
De auteur begrijpt nu waar haar grootmoeder vandaan kwam. Met dank aan de auteur
Ik ben nog geen jaar getrouwd, dus ik pretendeer niet alle antwoorden te weten. Maar als ik eerlijk tegen mezelf ben, kan ik toegeven dat de brief van mijn oma me schokte omdat hij niet paste in de esthetische Instagram-versie van wat ik dacht dat het huwelijk zou moeten zijn.
Ik weet dat mijn man en ik veel vreugde in het verschiet hebben. Maar we zullen ook getuige zijn van elkaars pijn, verdriet, teleurstelling en groei. Dat hoort gewoon bij het delen van je leven met iemand.
Als ik er ooit op betrap dat ik me onvoorbereid voel, weet ik dat ik de brief van mijn oma nog eens kan bekijken.
