Toen mijn moeder met pensioen ging, was ze eigenaar van haar huis en had ze ‘genoeg’ gespaard spaarrekening. Ze had gepland zoals de meeste mensen dat doen: op basis van haar ideale verouderingsscenario, dat ook het goedkoopste was.
Ze had gehoopt alleen in haar appartement te blijven wonen oudere jarenzonder veel na te denken over hoe ze hulp zou zoeken en betalen als en wanneer ze die nodig had.
Mijn moeder had absoluut geen plannen gemaakt voor de plotselinge ziekte en ziekenhuisopname die een paar jaar na haar pensionering plaatsvonden, of de diagnose dementie dat volgde. Ze had nooit gedacht dat ze in minder dan tien jaar van zelfstandig wonen naar begeleid wonen en vervolgens verpleegkundige zorg zou moeten overstappen.
Ik moest in actie komen, onvoorbereid
Ik was overrompeld, vooral in een tijd dat mijn moeder gezond leek. Toen ze plotseling in het ziekenhuis belandde, moest ik de wirwar aan financiën die ze had opgebouwd, doorzoeken. Ook haar huis verkeerde in een staat van wanorde. Het was duidelijk niet langer veilig voor haar woon alleen.
Mijn man en ik woonden een paar uur verderop, bezig met onze peuter en een nieuwe baby. Omdat mijn moeder alleenstaand was, had ik geen andere familieleden in de buurt, behalve mijn broer Downsyndroomer was simpelweg niemand die kon helpen. Ik voelde me als een hert in de koplampen, alleen zonder enig idee waar ik moest beginnen, en met het zorgzame gewicht van kleine kinderen en nu ouder wordende en gehandicapte volwassenen op mijn schouders.
De moeder en broer van de auteur. Met dank aan Anna De La Cruz
Ik heb uren besteed aan onderzoek en rondleidingen; Ik heb mijn best gedaan om mijn moeder te vinden begeleid wonen voorziening dichter bij mij, dat leek te bieden wat we nodig hadden, tegen een prijs die zij zich kon veroorloven. Het was echter een beslissing die onder stress snel werd genomen, en ik wist niet welke vragen ik moest stellen of waar ik op moest letten.
Haar geld was snel op
De faciliteit was veel duurder dan wat we aanvankelijk hadden geciteerd. Mijn oom vloog door het land om te helpen bij het opruimen en verkopen van het appartement van mijn moeder, zodat ze genoeg geld zou hebben voor haar nieuwe woonsituatie. Maar er leken altijd extra kosten te zijn, en frequente verhogingen van wat als noodzakelijke medische of ondersteunende interventies werd beschouwd.
Ik had niet geweten dat ik bij de verhuizing van haar had gevraagd of de instelling Medicaid zou gebruiken als en wanneer ze het nodig had. Het antwoord dat ik leerde was: nee, dat zou niet gebeuren.
Naast dat haar spaargeld slinkte, begon het personeel me te vertellen dat mijn moeder meer zorg nodig zou hebben. Ondanks dat ik er aanvankelijk zeker van was dat ze tot het einde van haar leven in die instelling kon blijven en zorg kon krijgen, kwam ik erachter dat hiervoor een minimaal niveau van fysieke en cognitieve zelfvoorziening nodig was.
Ik moest opnieuw onderzoek doen naar ouderenzorg, dit keer voor een zorg die een hoger zorgniveau zou bieden en Medicaid zou accepteren. Ik heb haar op de wachtlijst gezet voor een kwaliteitsvakman verpleeginrichting die Medicaid accepteerde, en een jaar later hadden ze gelukkig een plek voor haar. Slechts een paar maanden na haar intrek was haar geld op en ging ze naar Medicaid.
Mijn ervaring illustreert het belang van planning van de ouderenzorg – voordat deze nodig is
Wat ik uit mijn ervaring heb geleerd, is hoe ongelooflijk belangrijk het is om open gesprekken te voeren met dierbaren over hun wensen om ouder te worden, inclusief plannen voor mogelijk duurdere en hogere zorgbehoeften op oudere leeftijd.
Het is van cruciaal belang dat de voorkeurs- en alternatieve woonzorgopties gedocumenteerd zijn, dat er financiële plannen zijn, volmacht aangewezen en gezondheidswensen duidelijk gecommuniceerd.
Ik ben dankbaar dat mijn moeder en mijn broer allebei gedekt zijn door Medicaid en verzorgd worden in kwaliteitsfaciliteiten. Ik zou echter willen dat mijn moeder meer open had gestaan om haar wensen, gezondheid en financiële situatie eerder met mij te delen, zodat ik niet gedwongen werd beslissingen te nemen in een crisismodus.
Hoewel de meesten van ons er niet aan willen denken oud te worden en dood te gaan, betekent het vermijden van deze gesprekken terwijl we gezond zijn een grotere last voor dierbaren en mogelijk een lagere kwaliteit van leven tegen het einde.
