Toen mijn dochter werd geboren, was ik jong en doodsbang. Op mijn 23e was ik aan het leren hoe volwassen te zijn terwijl je leert hoe je een kind moet opvoeden. Het moederschap voelde groots en onzeker, alsof ik een leven binnenstapte dat alles van mij verwachtte voordat ik zelfs maar wist wie ik was.
Zeventien jaar later heb ik kreeg mijn tweede kind. Deze keer ben ik in de veertig, ouder en wijzer.
Er is iets buitengewoons aan moeder worden opnieuw na bijna twee decennia. De wereld voelt anders, en ik ben anders.
Mijn dochter en ik zijn samen opgegroeid
Elke fase van het leven van mijn dochter weerspiegelde een van mijn eigen transformaties. Toen ze naar school ging, keerde ik terug naar de universiteit om mijn lerarenopleiding af te ronden, waarbij ik een pad koos waardoor ik dezelfde vakanties en ritmes van haar wereld kon delen. Terwijl zij vrienden maakte, leerde ik ook wie ik was. Toen zij naar de middelbare school ging, stapte ik in het leiderschap en werd hoofd van de afdeling. Ze heeft mij zien breken, herbouwen en bloeien, allemaal voordat ze ooit de volwassenheid bereikte.
De auteur zei dat ze dankbaar is dat zij en haar eerstgeborene samen naar zoveel plaatsen konden reizen. Met dank aan Frankie Samah
Er was een tijd dat mijn angst was zo zwaar dat zelfs het verlaten van het huis onmogelijk voelde. Maar nu heeft ze mij ons over continenten zien dragen. Samen hebben we gletsjers beklommen, door de turquoise wateren van de Caribische Zee gepeddeld, gezegend door monniken in een boeddhistische tempel, op safari geweest in de Savannah, en deed vrijwilligerswerk in weeshuizen en vrouwenopvangcentra.
Nu leven we in Oost-Afrika, waar de ochtenden beginnen met vogelgezang en de zonsondergangen in goud veranderen. Ze heeft gezien hoe ik angst in vrijheid veranderde en leerde dat moed stil kan zijn, het is de vaste beslissing om vooruit te blijven gaan, zelfs als het gemakkelijker zou zijn om stil te blijven.
Soms zou ik willen dat ik de vrouw was die ik nu ben, met meer zelfvertrouwen en met de wijsheid om haar te begeleiden. Maar als ik terugkijk, zie ik daar een ander soort schoonheid in eerdere versie van mij. Ik hield heel veel van mijn dochter, ook al hield ik niet volledig van mezelf. En ze leerde dat liefde niet over perfectie gaat; het gaat erom dat je keer op keer opduikt, zelfs als je bang bent.
Ik begon aan een nieuw hoofdstuk dat ik nooit had verwacht
Jarenlang dacht ik dat mijn verhaal als moeder geschreven was. Het leven had onverwachte wendingen genomen en ik had stilletjes vrede gesloten met het idee dat er niet nog een hoofdstuk van dit soort ouderschap zou komen.
Toen ontmoette ik een nieuw iemand. Zijn glimlach, zijn warmte en zijn rustige charisma verrasten me op de zachtste manier. Ik was niet van plan om opnieuw te beginnen, maar het leven heeft de neiging je te verrassen als je dat niet meer verwacht.
En toen, plotseling, was hij daar. Mijn kleine wonder, een wonder dat ik me nooit had durven voorstellen. Ik was van middelbare leeftijd, zat voor het eerst lekker in mijn vel en had een prachtig jongetje in mijn handen.
Het kostte ons alle tijd om ons aan te passen
Toen ik mijn dochter aanvankelijk vertelde dat ze dat zou zijn een broer of zus krijgenIk zag de storm over haar gezicht trekken. Het was eigenlijk geen woede; het was meer verwarring en pijn. 17 jaar lang waren wij het gewoon, ons ritme. Mijn nieuws herschreef haar wereld van de ene op de andere dag.
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik mij enorm schuldig. Schuldgevoel omdat ik haar niet de perfecte jeugd heb gegeven die ik altijd voor haar had gewild. Schuldgevoel omdat ze haar broers en zussen niet eerder heeft gegeven. Schuldgevoel voor het wegnemen van het ‘alleen ik en haar’ dat ons kleine universum zo lang had bepaald.
De auteur zei dat het tijd kostte voor haar en haar dochter om zich aan te passen aan het toevoegen van een broer of zus aan het gezin. Met dank aan Frankie Samah
Maar liefde is een geduldige leermeester, en na verloop van tijd heeft het mij laten zien dat gezinnen kunnen uitbreiden zonder uiteen te vallen. Er is ruimte voor een nieuw begin zonder uit te wissen wat eraan voorafging.
Nu, ze samen bekijken vervult mij met een soort dankbaarheid die ik niet onder woorden kan brengen. Ze is zeventien jaar ouder, maar toch houdt ze hem vast alsof hij altijd in haar armen heeft gelegen.
Het moederschap is deze keer anders
Nu voelt het moederschap rustiger en bewuster. Ik haast me niet om alles perfect te doen of mezelf te meten aan onzichtbare normen. Ik vertrouw op mijn instinct op een manier die ik voorheen niet kon.
De dagen vervagen nog steeds in elkaar, maar ik wens ze niet weg; Ik weet hoe snel ze voorbijgaan. Er ontstaat rust als ik weet wie ik ben, en het stelt me in staat lief te hebben zonder de oude angst of twijfel aan mezelf. Deze keer probeer ik niet te bewijzen dat ik alles bij elkaar kan houden; Ik sta mezelf gewoon toe hier te zijn en hem vast te houden.
De auteur zei dat ze het rustig aan heeft gedaan en de tijd heeft genomen voor haar zoon, die 17 jaar na haar dochter werd geboren. Met dank aan Frankie Samah
Tegenwoordig ga ik picknicken en lees ik mijn boeken onder de bomen, terwijl ik mijn zoon vertel over de vormen van de wolken en de namen van de vogels. We zitten in de stilte en ik laat de momenten blijven hangen. Ik weet nog dat ik bij mijn eerste altijd haast had, haastig van één ding naar de volgende, denkend dat ik het beter moest doen, meer moest doen, meer geld moest verdienen zodat ik haar een beter leven kon geven. Als ik terugkijk, zie ik dat ze een buitengewone ervaring heeft gehad. Ze groeide op met liefde, avontuur en veerkracht, allemaal dingen die er echt toe doen. Ik denk dat ik het misschien was die het rustiger aan moest doen, om te beseffen dat ‘beter’ niet altijd ‘meer’ betekent.
Het opvoeden van kinderen met een tussenpoos van zeventien jaar heeft mij eraan herinnerd dat het leven zijn eigen timing heeft. Het maakt je nederig. Het breekt je open op manieren die je nooit verwacht.
Mijn dochter kreeg de rauwe, onbewerkte versie van mij, vol zenuwen, liefde en vuurproef. Mijn zoon krijgt de rustiger, doorgewinterde versie, zachter aan de randen, gegrondvest op gratie.
Maar beiden krijgen hetzelfde hart, alleen geschreven in verschillende hoofdstukken. In sommige opzichten zijn ze de boekensteunen van mijn wording.
