Toen mijn vrouw en ik verhuisd uit Calgary naar Nelson, British Columbia, in 2017, dachten we dat we wisten waarvoor we ons inschreven. We wilden een langzamer tempo, meer natuur en een plek waar onze kinderen konden opgroeien met vrijheid en ruimte om te verkennen. Waar we echter niet volledig over nadachten, was hoe moeilijk het zou zijn om als volwassenen nieuwe vriendschappen op te bouwen.
Wij hebben onze geruild druk stadsleven met familie, oude vrienden en vertrouwde routines voor een stad met 11.000 inwoners, verscholen in de bergen waar we niemand kenden. Hoewel het landschap, de buitenavonturen en de meer ontspannen levensstijl alles waren waar we op hoopten, waren de vriendschappen die we achterlieten moeilijker te vervangen.
De stille eenzaamheid van het leven in een kleine stad
Nelson is mooi op een manier die moeilijk te beschrijven is totdat je hier bent geweest. De bergen rijzen rechtstreeks uit het meer en het levenstempo voelt bijna opzettelijk langzamer aan. Het is het soort plek waar mensen glimlachen in de supermarkt kinderen lopen nog steeds naar schoolen waar u in 10 minuten door de stad kunt reizen.
Maar er is een verschil tussen omringd zijn door vriendelijke mensen en echte vrienden hebben.
In Calgary hadden we mensen die ons al jaren kenden. Vrienden en familie kwamen langs voor het avondeten, of we kwamen in het weekend samen met onze kinderen in een park. Toen we verhuisden, verwachtten we hier nieuwe versies van te vinden. In plaats daarvan ontdekten we veel oppervlakkige vriendelijkheid, maar heel weinig vervolg.
Toen onze kinderen jonger waren, waren de weekenden gevuld met speelafspraken, verjaardagsfeestjesvoetbalwedstrijden en ingebouwde sociale plannen waarmee je gemakkelijk contact kon maken met andere ouders. Maar nu ze ouder worden en hun eigen leven ontwikkelen, komen die interacties minder vaak voor, en ik heb me gerealiseerd hoeveel volwassen vriendschap doelbewuste inspanning vereist.
Op afstand werken maakt het nog moeilijker
Het grootste deel van mijn werk gebeurt thuis. Ik verdeelde mijn tijd tussen freelance schrijven en architectonisch advies, wat betekent dat mijn “woon-werkverkeer” ongeveer twintig stappen verwijderd is van de keuken. Deze opstelling is fantastisch voor flexibiliteit, maar niet voor het opbouwen van een gemeenschap.
Op kantoor bouw je op natuurlijke wijze verbindingen via informele gesprekken, gedeelde frustraties en drankjes na het werk. Op afstand werken betekent dat die momenten niet plaatsvinden tenzij ik ze creëer. En in zo’n kleine stad zijn er niet veel netwerkevenementen of professionele bijeenkomsten om de leemte op te vullen.
Er zijn dagen dat ik urenlang niet met iemand praat die niet mijn vrouw, mijn kinderen of onze hond is. Voor iemand die van zijn werk houdt, had ik niet verwacht dat het een isolerend gevoel zou geven. Maar er is een zeker soort eenzaamheid dat komt doordat je niemand in de buurt hebt die je echt kent – dat speciale soort vriend die geen context nodig heeft, met wie je in een comfortabele stilte kunt zitten. En dat mis ik.
Een nieuwe definitie van hoe vriendschap eruit ziet
Dat heb ik geleerd vrienden maken als volwassene ziet het er anders uit dan toen ik in de twintig was. Er is geen gedeelde slaapzaal, geen collega’s in het volgende hokje, geen ingebouwde sociale infrastructuur. Je moet doelgerichter zijn, wat niet gemakkelijk is voor een introverte persoon die het grootste deel van zijn dag achter een scherm doorbrengt.
Het duurde een jaar of twee voordat ik iemand ontmoette die ik eigenlijk een vriend zou noemen. Ik leerde een man kennen in mijn sportschool die me uiteindelijk uitnodigde om in het weekend deel te nemen aan een kleine hardloopgroep. Ik heb ook in een band gezeten met de ouders van een vriend van mijn zoon. Door deze ervaringen ben ik tot het besef gekomen dat vriendschap hier een langzaam proces is, dat meer op consistentie dan op gemak is gebaseerd. Nu heb ik een handjevol vrienden die ik heb ontmoet door gedeelde interesses en door ‘ja’ te zeggen als de kans zich voordoet, zelfs als het gemakkelijker zou zijn geweest om thuis te blijven.
Ik heb nog steeds contact met vrienden in Calgary. We sms’en regelmatig en komen eens in de twee jaar samen als we weer op bezoek zijn bij familie. Deze vriendschappen helpen de leemte op te vullen waar de nieuwe dat niet kunnen, maar de vriendschappen die ik hier heb opgebouwd voelen zich geworteld in dit specifieke hoofdstuk van het leven.
Woont in een kleine stad Het heeft me niet de bruisende sociale kring gegeven die ik ooit had, maar het heeft me wel geleerd dat vriendschap als volwassene niet gaat over hoeveel mensen je kent, maar over het vinden van de weinigen die dit hoofdstuk van het leven een beetje minder eenzaam laten voelen. En voorlopig is dat genoeg.
