Dit jaar zat ik met mijn zus aan de telefoon, terwijl we onze zaken doornamen Kerst to-do lijstjes.
Terwijl ze sprak, vinkte ik mentaal alles af wat we nog moesten organiseren: cadeaus, evenementen, eten, einde van het jaar schoolverplichtingen, werkdeadlines en de algemene chaos die elk jaar in december lijkt te ontstaan, of we er nu klaar voor zijn of niet.
Ik vroeg me af of het het allemaal waard was, vooral omdat we thuis allemaal te maken hadden met onze eigen mentale lasten: de halfafgemaakte projecten, de kasten die gesorteerd moesten worden, de opslagruimte die nog steeds niet gebouwd was, de kinderkamer die zichzelf maanden geleden ontgroeid was. Ik dacht aan al die dingen die we onderaan de lijst blijven plaatsen, zodat we op ons werk kunnen verschijnen, voor onze kinderen en voor het creëren van die kerstmagie voor alle anderen.
Toen kwam ik op het idee om prioriteit te geven aan ons dagelijks leven to-do lijstjes over de kerstlijsten.
Ik pitchte ‘Project Home’ voor mijn familie
Ik las onlangs over een groeiende trend genaamd “levensadministratieve partijen“-in plaats van gezellig samen te zijn rond maaltijden of drankjes, komen mensen samen om de overweldigende taken van de volwassenheid aan te pakken, zoals het regelen van de financiën. De aantrekkingskracht was niet alleen productiviteit; het was de opluchting van het delen van de last.
De familie van de auteur helpt elkaar met Kerstmis. Met dank aan Rachel Reva
Toen had ik een gloeilampmoment; ga naar Project Home.
Wat als we dit jaar, in plaats van cadeautjes voor elkaar te kopen – in ieder geval de volwassenen – iets anders zouden geven? Wat als we allemaal een dag cadeau gaven en elkaar hielpen met een thuisproject?
Er zijn drie zussen in onze familie, plus mijn ouders. Toen ik met het idee kwam, waren mijn ouders er meteen mee akkoord. Opgewonden eigenlijk. Eén zuster was er meteen dol op. De ander aarzelde. Het geven van geschenken is zij liefde taalen het idee van geen cadeaus voelde alsof er iets belangrijks werd weggenomen.
Ik maakte de deal nog leuker met de belofte dat er bij elk huis lekker eten en een lekkere fles wijn klaarstonden.
Het visioen, zo vertelde ik hen, was zeer Chip en Joanna Gaines – minus de camera’s en het budget. Het resultaat verraste ons allemaal.
We hebben veel gedaan deze vakantieperiode
Project nr. 1 was bij mijn zus thuis. We hebben haar keuken voorjaarsschoongemaakt, haar badkamer georganiseerd en eindelijk de bouw van haar nieuwe terras afgerond – iets dat al weken onafgemaakt had gelegen.
Er stond muziek aan, de koffie vloeide, Krispy Kreme op aanvraag, en dat zeldzame gevoel van momentum dat je alleen krijgt als je de zaken niet alleen aanpakt.
De vader van de auteur deed wat tuinwerk. Met dank aan Rachel Reva
Project nummer twee was bij mij thuis. Mijn buitenruimtes kregen eindelijk serieuze liefde. Goten werden opgeruimd. Er werd opbergruimte ingebouwd in de gangen die altijd rommelig aanvoelden, en de slaapkamer van mijn zoon werd op de juiste manier aangepast aan de fase waarin hij zich nu bevindt.
Het echte geschenk was het samenzijn
Het beste deel was echter niet de productiviteit. Ik zat op de grond met mijn 22-jarige nichtje, een Temple & Webster-stuk in elkaar te zetten en te praten over het leven – over waar ze naartoe gaat, en over relaties, werk, vertrouwen en de stille druk jonge volwassenen dragen.
Die gesprekken zouden niet hebben plaatsgevonden tijdens een gehaaste koffie of tussendoor Kerstboodschappen. Ze gebeurden omdat we het druk hadden, onze telefoons weg waren en er geen druk was om te presteren of te hosten. We waren gewoon samen.
Dit was een geweldige traditie, maar het was niet eenvoudiger dan het kopen van cadeaus
De waarheid is dat het kopen van cadeautjes veel gemakkelijker zou zijn geweest. Maar dit voelde als liefde in actie. Het voelde genereus op een manier die dieper ging dan alles wat we onder de boom hadden kunnen uitwisselen.
Mijn zoon is dol op zijn nieuwe kamer. Mijn zus heeft eindelijk een afgewerkt deck. Bovendien zal ik nog lang nadat de versiering is gevallen, aan die uren van gezamenlijke inspanning denken.
We zijn nog maar halverwege de projecten – twee klaar, twee te gaan – maar het heeft de manier waarop ik over Kerstmis denk al veranderd. Dit jaar kwam de geest niet voort uit wat we kochten of inpakten. Het kwam voort uit bouwen, schoonmaken, repareren en volledig bij elkaar aanwezig zijn.
En eerlijk? Dat voelt als het soort traditie dat de moeite waard is om te behouden.
