Ik stond op het punt een tiental kinderen bijeen te roepen voor taart toen mijn dochter vroeg: ‘Kunnen we nog een paar minuten wachten? Hij is er nog niet.’
Ze had het over de eigenaar van onze favoriete plaatselijke winkel – die met handgemaakte kaarten, chocoladekoekjes en een inktstempel bij de kassa die ze mocht gebruiken. Mijn kind stond erop hem bij haar uit te nodigen zevende verjaardagsfeestje.
We wachtten en een paar minuten later, toen ik het bijna had opgegeven, kwam hij opdagen. Hij zong met de andere gasten en genoot van een stuk taart. Het was precies wat mijn dochter wilde, en ik ben blij dat ik het heb laten gebeuren.
Een onverwachte gast
Ik moet toegeven dat ik lachte toen ze voor het eerst zei dat ze een volwassen volwassene had uitgenodigd haar verjaardagsfeestje. We liepen terug van het bijvullen van olijfolie en het ophalen van gedroogd fruit bij The Ditty Bag, de winkel van Jason, toen ze vroeg: “Heb je Jasons telefoonnummer? Ik wil hem uitnodigen voor mijn verjaardagsfeestje.”
Het was minstens zes maanden vóór haar verjaardagsfeestje. Ik zei ja, ik wist hoe ik in contact kon komen met Jason, omdat ik dacht dat het niet echt serieus was. Dat ze het waarschijnlijk allemaal zou vergeten als haar verjaardag naderde. Ze vergat het niet.
Naarmate de maanden verstreken en mijn kind haar wensen beperkte: achtertuin feesthet maken van drankjes (wat alleen zou gebeuren als het leuk genoeg was om buiten te zijn, hield ik vol), met taart en eten met heksenthema, leunend op het feit dat haar verjaardag in de buurt van Halloween valt, aarzelde ze nooit om Jason uit te nodigen.
Ze herinnerde me er in de loop van de maanden verschillende keren aan dat ik zei dat ik contact met hem op kon nemen. Toen het eindelijk tijd was om te gaan zitten en haar verjaardagsgastenlijst op te stellen, verscheen zijn naam vlak naast die van haar vrienden, grootouders, tante en oom.
De auteur zei dat haar dochter grote plannen had voor haar verjaardagsfeestje, waaronder het maken van drankjes. Met dank aan Bridget Shirvel
Als haar moeder wilde ik dat ze gelukkig was
Ik was me ervan bewust dat deze uitnodiging een enigszins ongewoon verzoek was, en ik wist dat ik me een beetje ongemakkelijk zou voelen als ik hem zou uitnodigen. Ik was bang dat hij zich misschien ook vreemd zou voelen als hij werd uitgenodigd voor een kinderfeestje.
Ik had op dit moment nee kunnen zeggen en tegen mijn kind kunnen zeggen dat het ongepast was. Was het dat? Maar mijn dochter was klaar met het uitschrijven van haar verjaardagsuitnodiging door te zeggen: “en mama, je kunt ook een paar van je vrienden uitnodigen, zij hoeven mij geen cadeau mee te nemen.” Het viel me op dat haar verlangen om Jason uit te nodigen een gevolg was van mijn eigen ouderschap en focus.
De afgelopen jaren heb ik dat – soms onhandig, maar altijd opzettelijk – geprobeerd centrum gemeenschap in het leven van mijn dochter.
We leven in een tijd waarin verbinding schaars kan voelen. Veel van onze vriendschappen worden onderhouden via groepsteksten. Soms vraag ik me af en maak ik me zorgen of we vergeten wat het betekent om in een samenleving te leven. Ik wil niet dat het gemeenschapsgevoel van mijn dochter alleen voortkomt uit schermen of geplande speelafspraken. Ik wil dat ze gemeenschap ziet als iets dat is opgebouwd uit kleine, dagelijkse interacties, zoals hallo zeggen tegen de postbode, de naam onthouden van de vrouw die altijd op haar veranda zit tijdens onze wandeling naar de schoolbushalte, een extra zak koffie afgeven voor de buren, en een praatje maken met de man die de winkel op de hoek runt.
Er zit een steiger in deze interacties die ik ook voor haar probeer te bouwen. Naarmate er meer onderzoek naar voren komt over de gevolgen van het vervangen van de vrije tijd en het vrije spel van kinderen door vrijwel constant toezicht van volwassenen, wordt het belang van gemeenschap voor mij nog duidelijker. Ik probeer een miniwereld voor mijn kind te creëren waar ze dat ooit zal kunnen loop naar de hoek zelf op te slaan, wetende dat er onderweg andere volwassenen zijn die ze kent en die om hulp kunnen vragen als ze die nodig heeft. En ik wil dat ze hetzelfde voor anderen kan doen. Gemeenschappen zijn hun eigen vorm van rijkdom, maar ze ontstaan niet zomaar.
Ik besefte dat de uitnodiging van mijn dochter haar eigen kleine daad van gemeenschapsopbouw was. Het kon haar niet schelen dat de winkeleigenaar een volwassene was of dat ze nooit een speeltuin hadden gedeeld. Wat er toe deed, was dat deze persoon net zo dom was als zij, haar naam herinnerde en altijd naar haar nieuwste project vroeg.
Ze kreeg wat ze wilde
Op het einde, ik stuurde de Evite. Omdat ik wist dat het feest een uur vóór de sluiting van zijn winkel begon, stelde ik Jason voor dat hij niet lang hoefde te blijven, maar dat mijn kind het wel leuk zou vinden als hij na sluitingstijd langs zou komen voor een stuk taart.
Ik keek naar mijn dochter, met rode wangen van het rennen door de achtertuin met vrienden, en zei tegen haar: Natuurlijk, we konden nog even wachten. Jason arriveerde net toen ik op het punt stond het op te geven en dreef iedereen naar de tafel. Hij bleef lang genoeg om taart uit te delen en met de kinderen te praten. Hij leek oprecht blij daar te zijn.
Later die avond zei mijn dochter: ‘Ik ben zo blij dat Jason kwam.’
‘Ik ben blij dat je hem wilde uitnodigen,’ antwoordde ik.
