Michael, hoe heb je Richard samen met Craig Baldwin gemaakt? Wat stond er op de pagina? Vond je het leuk om een beetje te spelen?
IN: Shakespeare geeft ons een dichter, een ijdele koning, iemand die conflicten lijkt te vermijden. En heel veel interpretaties van het stuk zijn dat hij afstandelijk of nalatig is. Maar wat Craig erbij bracht – wat volgens mij zo briljant is, en wat de meeste producties niet vinden – is dat hij feitelijk zoveel heeft gedaan van wat hij heeft gedaan om te komen waar hij nu is, om zijn koninkrijk en zijn kroon te behouden. Ik denk dat dat heel waar is voor elke leider, voor iedereen met dat soort macht. En dus in plaats van dit soort nalatige, afstandelijke, anti-conflicterende, ijdele koning die je vaak ziet, hebben we te maken met een zeer berekende Richard, een zeer slimme, intelligente Richard, iemand die, ja, tot over zijn oren in de problemen zit, maar precies weet waarom hij deed wat hij deed om daar te komen, en die een beetje vastzit en de consequenties onder ogen ziet.
Het is eigenlijk fantastisch. Toen we begonnen, dacht ik daar heel anders over. Ik dacht: “Oh, hij is onzorgvuldig”, “Hij is afstandelijk”, “Hij is zo verwikkeld in zijn eigen kleren of zijn eigen spiegels dat hij niet oplet.” Maar het is eigenlijk veel leuker om een intelligent persoon te spelen die zich volledig bewust is.
Richard heeft duidelijk een seksuele relatie met Aumerle, maar met jouw relatie, als koning en koningin, is het heel anders. Het is duidelijk dat je op een niveau van dieper respect opereerde. Hoe wilde je dat je relatie zou overkomen?
LP: We hadden veel gesprekken over de lagen; het is niet alleen romantisch of vriendschap. Er is een tussenvorm die eigenlijk heel menselijk is en die iedereen wel eens ervaart. Ik heb het gevoel dat er in mijn relatie met de koning een vrijheid bestaat, omdat ik het gevoel heb dat ik de enige persoon ben die het daadwerkelijk weet (Richard). Hij hoeft het niet met mij eens te zijn, maar zo probeerde ik de koningin te vertegenwoordigen. Ik kijk achter de kracht en de ambitie. Ik zie de poëtische ziel. Dat is ook haar kracht: het vermogen om politieke verandering te creëren met een nieuwe vorm van regeren die in de geschiedenis is geschreven. Daarom ben ik het ook met Michael eens en vind ik zijn interpretatie zo fantastisch. Het is omdat hij de poëtische waarde feitelijk zoveel kracht geeft. Daarom is het, als we allebei alleen op het podium staan, een soort tragisch afscheid. Het is een gemiste kans van een wereld die we volgens mij allebei samen wilden creëren.
