Dit zoals verteld-essay is gebaseerd op een gesprek met Carly Martinetti, 35, woonachtig in Boston. Ze is medeoprichter van Notably, een volledig extern boetiek-PR-bureau. Het volgende is voor beknoptheid en duidelijkheid aangepast.
Ik had een hele ernstige paniekstoornis, tot het punt waarop ik meerdere keren per dag aanvallen kreeg. Eerlijk gezegd weet ik niet eens hoe het functioneerde. Ik schaamde me zo. Ik had het gevoel dat er iets mis was met mij.
Bij mijn eerdere agentschappen heb ik niet het gevoel dat ik per se gestraft zou zijn als ik iets had gezegd. Maar ik zou me ook niet op mijn gemak genoeg hebben gevoeld, omdat er niemand was die mij dat voorbeeld gaf. Dat heeft bepaald wie ik als leider wil zijn.
Begrijp me niet verkeerd: het werk is heel belangrijk. Ik wil geweldig werk doen. Ik ben een type A; Ik moet het goed doen, maar ik wil ook realistisch zijn: als je het moeilijk hebt, heeft dat prioriteit.
Je kunt niet je beste werk leveren als het mentaal of fysiek niet goed met je gaat. Mijn werk had er soms onder geleden omdat ik niet eerlijk tegen mezelf was over de noodzaak om wat vrije tijd te nemen, terwijl dat eigenlijk wel nodig was. Het zou enorm verbeterd zijn als ik gewoon had gezegd: ‘Carly, er is niets mis met je. Je hebt een probleem. Je werkt eraan. Neem een dag de tijd, God verhoede het.’ Het heeft mij duidelijkheid gegeven over het feit dat ik niet wil dat anderen dit meemaken.
Draai ze en verbrand ze
Er moet nadruk worden gelegd op de balans tussen werk en privéleven. Ik maak duidelijk dat ik problemen heb gehad met angststoornissen. Ik wil dat je naar mij toe kunt komen als je een stressvolle situatie hebt.
Als je in een sector met hoge intensiteit als deze werkt, moet je aan de slag zijn, maar op sommige dagen is dat niet het geval. Dat voorbeeld geven is belangrijk voor mij – om te kunnen laten zien dat ik niet boos zal worden als je een dagje geestelijke gezondheidszorg moet nemen, of even naar buiten moet gaan en moet gaan liggen.
Ik weet niet of dat een bepaald type persoon aantrekt, maar alle mensen die met mij werken zijn open over de dingen die ze meemaken in hun leven. Het is nuttig omdat ik dan in mijn gedachten de toon voor de dag kan zetten. Ik zal tegen mensen zeggen: “Hé, ik weet dat er persoonlijk iets groots op komst is: neem een dag vrij.”
Ik zeg dit niet om op mijn hoede te zijn, maar het zorgt wel voor een betere agency-omgeving, die bekend staat om die churn-‘em-and-burn-em-mentaliteit.
Een betere manier
Toen ik bij mijn laatste bureau werkte, vóór de pandemie, was het afgelegen. Dat werkte goed voor mij. U kunt het zo instellen dat u met een team door het hele land kunt functioneren, op de juiste manier kunt samenwerken en klanten kunt krijgen, waar ze zich ook bevinden. Het voelde als een no-brainer. Ik had op een kantoor gewerkt. Ik heb meer dan een uur van mijn dag besteed aan woon-werkverkeer. Het voelde als zo’n verspilling. Dus als er een betere manier was, waarom zouden we die dan niet nemen?
We reizen nog steeds, maar elk kwartaal zou ik zeggen. Het overgrote deel van de tijd zijn we op Zoom. We gebruiken ook de hele tijd Slack, dus ik heb het gevoel dat ik mensen zie. Die kameraadschap hebben wij. Als we samenkomen met collega’s, is het alsof we de gesprekken voortzetten in plaats van: “Ik heb je al een eeuwigheid niet meer gezien. Wat is er nieuw?”
Een schok voor het systeem
Als er nieuwe mensen beginnen, is dat een schok voor het systeem. Ik had een vrouw die via een groter bureau naar mij toe kwam. Ze was zo bang dat ze niet genoeg deed. Ze vertelde me elke beweging die ze maakte. Ze zei: “Dit is hoe ik moest zijn bij mijn laatste bureau.” Ook daar was ze afgelegen.
Ik zei: ‘Ik waardeer het, maar ik zie liever gewoon hoe het werk in uitvoering is. Als je me nodig hebt, kom dan naar me toe, maar ik hoef niet elke beweging die je maakt te kennen, alleen maar omdat we virtueel zijn.’
Eén persoon bij ons bedrijf is een alleenstaande moeder met twee jonge kinderen. Ze heeft wat meer tijd nodig buiten haar bureau om hen te helpen. Dat is iets dat heel angstwekkend is. Ze weet dat we het prima vinden dat ze naar de crèche moet rennen of ze moet pakken en doen wat ze moet doen.
“Het is PR, niet ER”, is het gezegde dat we gebruiken.
Misschien besteedt u op vrijdag wat meer tijd aan het gedaan krijgen van iets dan wanneer u op donderdag niet naar buiten was gegaan om te doen wat u persoonlijk moest doen.
Dat geven en nemen is evident. Ik heb nog nooit met iemand hoeven praten over het feit dat het te veel tijd kostte en vervolgens niet deed wat hij of zij moest doen voor zijn werk.
Heeft u een verhaal te vertellen over uw carrière? Neem contact op met deze verslaggever via tparadis@businessinsider.com.
