Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
In 1995, De Simpsons voor het eerst ‘Lemon of Troy’ uitgezonden, wat nog steeds een van de beste Mad Max-parodieën is die ik uit mijn hoofd kan bedenken. Het conflict in de aflevering draait om een groep jongens uit Shelbyville die een prachtige citroenboom uit Springfield steelt, waardoor Bart, Milhouse, Nelson, Martin, Todd en Database de stadsgrenzen oversteken om terug te winnen wat van hen is. Voordat deze grensoverschrijding plaatsvindt, moet Nelson het slechte nieuws brengen dat de citroenboom de stad uit is gesleept.
Hij zegt dat er geen tijd is om het uit te leggen terwijl hij de jongens naar de plaats van de misdaad snelt, maar dan uitgedroogd raakt en stopt voor een drankje bij een waterfontein. Wanneer hij op de details drukt, weerlegt hij met: “Nee. Ik zei dat er geen tijd is om het uit te leggen, en daar blijf ik bij.” Nelson begrijpt dat woorden alleen niet het beeld kunnen schetsen dat de rest van de jongens moeten zien en dat ze hem moeten vertrouwen. Als ze eindelijk aankomen op de plek waar ooit hun kostbare citroenboom stond, spreekt het conflict voor zich.
Nelson die bij de waterfontein stopt, noemen we een beetje. Het is een grappige kanttekening, want hij had onderweg absoluut alles kunnen uitleggen. Dat gevoel van urgentie is echter van belang om twee redenen: de jongens moeten snel handelen, en de visuele beloning van het zien van de schok op hun gezichten wanneer ze aankomen, vertelt je alles wat je moet weten zonder een woord van dialoog.
Dus waarom heb ik het over De Simpsons en hun Mad Max-parodie die 30 jaar geleden werd uitgezonden? Omdat de Mad Max waar ik het vandaag over heb, Max Mayfield van Vreemdere dingenzou een paar lessen kunnen leren over tempo en urgentie. In plaats daarvan besteedt ze vijf minuten en zesentwintig seconden aan het geven van een peptalk aan Holly Wheeler in ‘Escape from Camazotz’ van seizoen 5. Als je je afvraagt waarom Vreemdere dingen Seizoen 5 voelt als een reeks expositiedumps die zijn ontworpen om de looptijd te verkorten en het uitgangspunt van al zijn urgentie te ontdoen. Deze scène is de kanarie in de kolenmijn.
Het nummer dat Max redde in seizoen 4
Net zoals het synchroniseren van Pink Floyd’s Dark Side of the Moon met De Tovenaar van Oz (liefdevol bekend als De donkere kant van de regenboog), Max’s inspirerende monoloog in Vreemdere dingen strookt niet helemaal met de mechanismen van dit moment. In die oude stadslegende duurt het album 43 minuten, terwijl de film op 101 minuten klokt. De timing werkt nooit echt, en mensen doen al tientallen jaren anders alsof.
Voor Max Mayfield en Holly Wheeler, die een aanzienlijk deel van seizoen 5 hebben geprobeerd te ontsnappen aan Camazotz, een woestijnhellandschap dat functioneert als een quasi fysieke manifestatie van Vecna’s traumatische herinneringen, verschijnt eindelijk verlossing. Na twee jaar vast te zitten in wat volgens iedereen in Hawkins een coma is, krijgt Max haar raam om te ontsnappen wanneer een portaal opengaat dankzij Lucas die ‘Running Up That Hill (A Deal with God)’ van Kate Bush speelt.
Hier is het probleem. De timing klopt nog steeds niet. Max’ peptalk met Holly over moed en haar sieraad, Holly the Heroic, duurt vijf minuten en zesentwintig seconden. Het nummer van Kate Bush duurt vier minuten en achtenvijftig seconden. Holly vermeldt dat Max Kate Bush misschien niet nodig heeft om te ontsnappen, en het is redelijk om aan te nemen dat de tape die Lucas heeft gemaakt dezelfde is uit seizoen 4, met het nummer herhaald. Maar waarom zou je op zo’n kritiek moment op dit niveau van vermoedens gokken?
Holly’s voorgevoel blijkt juist te zijn (zo’n beetje), maar Max zit gevangen in Vecna’s nachtmerrierijk. twee jaar en is wanhopig om naar huis te gaan. Ze heeft ook al toegegeven dat ze het lied eerder had gehoord en haar kans had gemist om over te steken omdat ze niet snel genoeg handelde. Als dit je levenslijn was, waarom zou je dan kostbare tijd verspillen aan een inspirerende toespraak als de muziek misschien wel het enige is dat je verbonden houdt met de echte wereld?
De gebroeders Duffer vertrouwen hun publiek niet langer
Mijn vragen zijn dus eenvoudig genoeg. Waarom gokken? Wat als Holly uiteindelijk ongelijk heeft over Kate Bush en Max? Wat als Lucas het einde van de band bereikt en door een halfhond wordt uitgeschakeld voordat hij de band kan terugspoelen? Is de monoloog de moeite waard als er zoveel variabelen in het spel zijn? Waarom heeft elke aflevering dit seizoen bijna een filmlengte, maar kan hij nog steeds niet ter zake komen?
Max zou het een en ander kunnen leren van Nelson Muntz. Nelson hield geen informatie achter uit wreedheid. Hij begreep dat het aantonen van de schade moeilijker zou zijn dan alles wat hij op de vlucht kon uitleggen. Zijn waterfonteinstop duurde alle drie seconden. Buiten die grap sprintten de jongens naar het conflict en brachten de rest van de aflevering ermee door.
Een deel van mij hoopt dat al deze opbouw en overdreven uitleg culmineert in een werkelijk losgeslagen seriefinale op 31 december, maar zo laat in het spel houd ik mijn adem niet in. Waarschijnlijker is dat de laatste confrontatie met Vecna uitmondt in een monoloog van Shakespeare die iedereen genoeg tijd geeft om een auto-accu aan een radioantenne te bevestigen terwijl wij thuis zitten te schreeuwen: ‘Zet die verdomde schakelaar al om!’
Ik begrijp dat Netflix schrijvers aanmoedigt om daar rekening mee te houden weergave op het tweede schermmaar als Max simpelweg had gezegd: ‘Je kunt niet met me mee, er is geen tijd om het uit te leggen’, en Holly in de goede richting had geduwd, zouden we niet zo lang in dit CGI-hellandschap blijven steken. Vreemdere dingen vooruit zou gaan, en dat geldt ook voor de rest van ons.
Vreemdere dingen wordt gestreamd op Netflix en de finale van de serie staat gepland voor een première op 31 december.
