Deze baan heeft veel voordelen. Echter, om te eten in restaurants zoals Vaardigheid behoort tot de beste. Het eetcafé Charlotte Street, een restaurant waar ingrediënten van hoge kwaliteit centraal staan, bereid op een eenvoudige manier, serveert ingetogen gerechten die er nog steeds in slagen om het kookniveau van Londen te overtreffen. De charme van Luso is vanaf het begin duidelijk. Het is ongetwijfeld een luxe restaurant (er staan items op het menu die per gram worden geprijsd in plaats van per bord), maar daardoor is het niet vol van zichzelf.
Het restaurant, verdeeld over twee verdiepingen met houten vloeren, heeft een minimalistische inrichting met details die stijl uitstralen. Gedempte salie en diepe, stoffige blauwtinten bedekken de muren, terwijl zonnig, botergeel de voorkeurskleur is voor de winkelpui – een warm welkom voordat je de drempel over stapt.
Eenmaal binnen, na een groet van het glimlachende personeel, vindt u overal waar u kijkt verfijnde ontwerpen. Kijk naar boven en je wordt begroet door slepende groene stengels die zachtjes langs de houten planken vallen die zijn geïnstalleerd om hun brede rieten manden te ondersteunen, elk geborsteld door een breedbuikige wijnfles van een antieke soort. Miniatuurlampen met getextureerde tinten buigen uit de muren en helpen de sfeerverlichting die is teruggedraaid tot een wattage waardoor de ruimte warm en sexy aanvoelt zonder een te donker terrein te betreden. De getoonde smaak is verzekerd. Dit zou echter niet zo verrassend moeten zijn, aangezien Luso een tweede versie is van Lissaboneen restaurant op hetzelfde adres en onder dezelfde eigenaar met een vergelijkbare focus dat in augustus zijn deuren sloot om te veranderen in zijn opvolger.
Lisboeta, onder leiding van voormalig chef-kok bij Chiltern brandweerkazerne, Nuno Mendeswas een experimentele kijk op de Portugese keuken, terwijl Luso betekende dat het stokje werd doorgegeven aan Mendes’ beschermeling Leandro (Leeuw) Carrièredie de functie van consultant-chef-kok bekleedt. Aan de ontvangende kant van Carreira’s consultatie is Kimberley HernándezLuso’s chef-kok op de grond. Ondanks dat ze geen Portugese afkomst heeft (Hernandez is Amerikaans), heeft ze stilletjes de kunst van de Portugese keuken geleerd na een periode bij Chiswick’s The Silver Birch en Bank’s Kym’s. Poseren “een nieuw hoofdstuk in de hedendaagse Portugese keuken”, Luso, dat zijn naam ontleent aan wat de oude Romeinen het hedendaagse Portugal (Lusitania) noemden, is een masterclass in het op tafel zetten van eenvoudige genialiteit.
Chef-kok Kimberley Hernandez bij Luso
We bevochtigen het fluitje met een klassiek zuurdesem. Het bestellen van de Requeijão-roomkaas ernaast, een romige, lichte dip afkomstig uit Brazilië en Portugal, de kom werd schoongelikt en het rokerige, donzige zuurdesem maanlicht als een heerlijk poreuze dweil. Vervolgens proefden we de Britse Wagyu-kroketten, een van de gerechten die de Portugese roots van het restaurant combineren met de Britse postcode, en de Hokkaido-pompoen, gegarneerd met knoflook en een klein klodder koriander piso (een smaakmaker die lijkt op salsa verde). Nippend aan een sappige rode wijn uit de Setúbal-regio van Portugal (eigennaam Vinha dos Pardais), besloten mijn gast en ik echt toe te geven aan al onze toegeeflijke verlangens en de 50 dagen gerijpte Ribeye met bot te bestellen, dik gesneden in de traditionele Posta Mirendesa-stijl afkomstig uit Noord-Portugal. De les die we hebben geleerd: geniet ervan nu het nog kan. Het leven is kort, dus waarom niet?
De stukken waren sappig, licht verkoold en hadden een meer zoute smaak, wat betekende dat we het grootste deel ervan in minder dan 10 minuten hadden weggevaagd en de rest hadden ingepakt om mee naar huis te nemen. De lijst met kanten telde vijf gerechten, dus we kregen er natuurlijk vier. Een tomatensalade waarbij de vlezige tomaten vrijwel onaangeroerd bleven, afgezien van een paar scheuten olijfolie en een snufje rode ui, een gebakken boterrijst die smolt in de mond, knapperige aardappelen met een dunne, knapperige schil en een frisse, groene bladsalade. Ze waren stuk voor stuk eenvoudig, maar tamelijk voortreffelijk, wat het motto van het restaurant, namelijk een ‘door ingrediënten geleid restaurant’, onderstreepte. Ter afsluiting sneden we onze zoetekauw aan de chocolademuis, besprenkeld met olijfolie en zout – een techniek die ons deed nadenken waarom we ooit chocolademousse op een andere manier hadden gegeten.
Dit laatste gerecht vatte de vreugde van Luso samen. Eenvoud die op de juiste manier wordt uitgevoerd, vervaardigd door handen die bedreven zijn in technische genialiteit, zorgt ervoor dat de keuken veel toegankelijker aanvoelt dan gerechten waarbij het moeilijk is om het hout door de bomen te onderscheiden. Het cultiveren van deze omgeving betekent dat Luso een van die plekken is die je opnieuw bezoekt en elke keer nieuwe herinneringen creëert, onder het genot van lekker eten. Reserveer een tafel hier.
Fotografie met dank aan Luso.
