Lucy Liu stapt in een ‘angstaanjagende’ nieuwe rol in ‘Rosemead’

Voor Lucy Liubegon de anders ondoorgrondelijke keuzes van haar personage in de nieuwe film “Rosemead” te begrijpen met taal.

Om Irene te spelen, een weduwe uit San Gabriel Valley die voor een tienerzoon met schizofrenie zorgt, greep Liu een zeldzame kans om het Mandarijn te gebruiken dat ze sprak toen ze opgroeide in een Chinees huishouden in Queens, New York. Times-artikel uit 2017 door de toenmalige schrijver Frank Shyong, ontstond lang vóór het verwoestende einde ervan.

Liu besefte dat Irene’s moeilijkheid om te communiceren met zowel het Amerikaanse medische systeem als haar zoon in moeilijkheden centraal stond in de drastische actie die Irene onderneemt wanneer een terminale diagnose van kanker het vooruitzicht doet rijzen dat haar zoon verwaarloosd zal blijven.

“Er zijn andere culturen die soortgelijke problemen hebben, of het nu om een ​​psychische aandoening gaat of niet, maar ze praten erover”, zegt Liu. “(En) als je dat niet doet, zal het leiden tot besluitvorming waarbij je geen opties hebt. Wat er in dit specifieke verhaal gebeurde, was dat de moeder gewoon probeerde te overleven.”

Liu heeft allerlei soorten dialogen geopend met “Rosemead” sinds de première op het Tribeca Film Festival eerder dit jaar. Haar veelbesproken wending heeft geleid tot discussies over kwesties die haar nauw aan het hart liggen, want Irene’s onvermogen om de benarde situatie van haar zoon aan te pakken, is verweven met haar strijd om in het Engels te praten, haar angst om zich uit te spreken als immigrant in Amerika en de schaamte die volgens haar zijn geestesziekte zou veroorzaken in een gemeenschap waar psychologische kwesties niet vaak worden besproken.

Maar eerst moest Liu eerst haar eigen angsten onder ogen zien – inclusief haar bezorgdheid, ondanks de ijzeren vastberadenheid die het kenmerk is geweest van veel van haar meest iconische personages, dat ze de taak misschien niet aankan.

“Het was ten eerste angstaanjagend om te weten dat het verhaal bestond”, zegt Liu. “En toen was het nog angstaanjagender omdat ik deze vrouw moest belichamen en ervoor moest zorgen dat anderen voor haar zorgden. Ik wilde daar niet in falen, omdat ik denk dat als je het aan iemand zou beschrijven, ze snel belasterd zou worden. Dus hoe kan ik dat tegengaan door haar menselijk te maken en de liefde te tonen die ze voor haar zoon had, zodat ze kon doen wat ze deed?”

Opmerkelijk genoeg is de doordachte verfilming van schrijver Marilyn Fu en regisseur Eric Lin de eerste in Liu’s lange carrière die volledig op haar schouders rust als dramatische hoofdrol. Maar het grootste deel liet alleen meer subtiliteit toe toen Liu probeerde iemand te bewonen die zich door haar omstandigheden klein voelde, en die er nog steeds niet voor terugdeinst om goed te doen voor haar kind.

Lucy Liu.

(JSquared-fotografie / For The Times)

“De taal was een heel belangrijk onderdeel van het personage dat ik wilde dat het publiek zou absorberen, dat ze veel dingen miste die ze had moeten horen, inclusief haar eigen ervaringen met haar doktersbezoeken”, zegt Liu. “Het raakt een heel diep deel van mij waar ik een paar keer toegang toe heb moeten krijgen, maar niet op dit niveau. Ook om het gewicht van haar ziekte in haar lichaam te dragen, brengt het veel van de realiteit aan de oppervlakte van wat het leven is voor degenen die ouder of ziek zijn of voor wie het systeem niet voor hen werkt of die ze niet voor zichzelf kunnen verdedigen.” Buiten het scherm moest Liu gedurende een periode van zeven jaar vechten voor de film zelf, zonder aarzeling in haar inzet om het moeilijke drama als producer van het project te laten maken en hielp ze bij de zoektocht naar een acteur die de uitdagende rol van Irene’s zoon Joe op zich zou nemen, die met grote nuance wordt gespeeld door debutant Lawrence Shou. Hoewel het veel voor Liu was om op zich te nemen, was loslaten nog moeilijker.

“Ik kan haar nog steeds voelen, en de vibratie van wat er is gebeurd is zo pijnlijk”, zegt ze over Irene. “Ik moest daarna een hele tijd afstand nemen van al het andere, alleen maar om opnieuw te kalibreren en te onderscheiden wat dit mij gaat leren voor mezelf als moeder, als mens, als iemand die anderen ziet, en om op een dieper niveau om te gaan met (het idee dat) je niet echt weet wat er achter de schermen van iemand gebeurt. … Er zit altijd een verhaal achter, en dat geeft me een grotere diepte van empathie voor anderen.”

Liu kan getroost worden door het feit dat “Rosemead” bij het publiek leek te blijven hangen terwijl ze het vergezelde op zijn reizen van Philadelphia naar Locarno en nu naar Amerikaanse theaters. (De film gaat vrijdag in New York in première en op 12 december in Los Angeles.) Toen ze ontdekte dat de film een ​​connectie heeft gemaakt met bioscoopbezoekers tot ver buiten de Aziatische diaspora, is ze ontroerd door de kwetsbaarheid van mensen die na vertoningen hun eigen ervaringen met betrekking tot geestelijke gezondheid delen, zich terdege bewust van het stigma dat nog steeds kleeft aan het publiekelijk over zulke dingen spreken. Het is een sfeer van openheid die ze voelde op de filmset en de hoop zal alleen maar groter worden.

“Als je aan iets zo diepgaands werkt, leidt dat tot gesprekken over zelfs je eigen familieleden en/of mensen waarvan je weet dat ze ermee hebben geworsteld of zijn overleden, en dat is wat leidt tot het gesprek waar we op hopen”, zegt Liu. “En ik denk dat dat is wat er niet gebeurt in de film, en dat is tragisch: het gesprek.”