Door Joshua Tyler
| Gepubliceerd
De Netflix-serie Een man aan de binnenkant is terug voor een tweede seizoen op de streamingdienst en bevat een speciale Thanksgiving-aflevering. In die aflevering brengt een van de gasten een lasagne mee, die verpest blijkt te zijn als de folie van de bovenkant wordt verwijderd, en Charles Nieuwendyk van Ted Danson onthult dat het een lasagne is geworden. Lasagne batterij.
Het idee dat een lasagne een batterij wordt, lijkt misschien iets dat een komisch effect heeft, maar Nieuwendyk verzekert zijn gasten dat dit echt kan gebeuren. Hij heeft gelijk, en het zou ook met je volgende lasagne kunnen gebeuren.
De “Lasagna Battery” is geen keukenmythe of een te gaar meme; het is een echt elektrochemisch fenomeen waarbij gelaagd voedsel een meetbare elektrische lading kan produceren. De wetenschap erachter is verrassend eenvoudig.
De wetenschap achter lasagnebatterijen
Elektriciteit bestaat uit elektronen die van het ene materiaal naar het andere gaan. Een batterij, elke batterij, is opgebouwd uit drie ingrediënten: twee verschillende metalen en iets zuurs of zouts daartussenin waardoor ionen kunnen bewegen.
Een standaard Duracell doet dit met mangaandioxide en zink. Een lasagne doet het met tomatensaus, vlees en die aluminium pan waar je vergeten bent het uit te halen. Hetzelfde principe, andere sfeer.
De tomatensaus is zuur en zit boordevol citroenzuur, waardoor het een perfecte elektrolyt is. De kaas en het vlees doen elektrisch gezien niet veel, maar ze zijn uitstekende scheiders, lagen die metalen uit elkaar houden en ionen doorlaten.
Dan voeg je de echte krachtspelers toe: metalen keukengerei, folie of de aluminium bakplaat. Als je roestvrij staal in contact brengt met aluminium met iets zuurs ertussen, heb je per ongeluk een galvanische cel gebouwd.
Lasagnebatterijen genereren daadwerkelijk stroom
Mensen ontdekken een ‘lasagnebatterij’ vaak op de harde manier: je laat de restjes achter in een aluminium bakje, bedekt ze met folie, steekt er een of twee metalen lepels in en loopt weg. Uren later begint de folie te putten, corrodeert de bakplaat of krijgt je vork vreemde zwarte vlekken.
Dat is geen keukenslijtage, dat is elektrochemie. De metalen lossen langzaam op omdat er elektronen tussen stromen. Je diner genereert stroom terwijl je slaapt.
De elektriciteit die wordt opgewekt door een lasagnebatterij is niet voldoende spanning om uw telefoon te laten werken. Maar het is genoeg om corrosie te veroorzaken, keukengerei kapot te maken en in extreme gevallen een dienblad achter te laten dat eruitziet alsof iemand het met een steekvlam heeft aangevallen.
Hoe meer contactpunten u creëert, hoe meer stroom u krijgt. Meer gelaagdheid? Meer oppervlakte? Meer zuur? Gefeliciteerd, Tony Stark, je hebt ’s werelds heerlijkste boogreactor ontworpen.
Kun je een lasagnebatterij eten?
Lasagnebatterijen zien er vreselijk uit, maar ze zijn niet giftig. Je zou die lasagne nog steeds kunnen eten als je wilt, maar ik zou het niet aanraden.
Een lasagne die leeg is, kan metaalachtig smaken en is niet ideaal om te consumeren. Sommige mensen schrapen de aangetaste laag af en eten de rest op, wat het smaakprobleem wel oplost als je geen zin hebt om helemaal opnieuw een nieuwe lasagne te maken.
Voedselbatterijen zijn niet nieuw
Voedsel als batterij is niet nieuw. Schoolkinderen steken sinds het begin van de wetenschapsbeurs elektroden in aardappelen. Maar lasagne brengt iets speciaals op het feest: meerdere lagen, vocht en een natuurlijk ingebouwde elektrolyt.
Bedek zuur voedsel in aluminiumfolie in aluminium pannen, of laat verschillende metalen elkaar raken in iets zouts of zuurs, en je hebt een kleine energiecentrale gebouwd, of je dat nu wilde of niet. Dat is de Lasagna-batterij.
