‘Kirby Air Riders’ is raar, maar best cool voor Mario Kart, oom

Mario Kart is stabiliteit: het zijn die oom en tante die verderop in de straat wonen. Je dineert elke week bij hen thuis en je weet dat je ze kunt bellen voor alles wat je nodig hebt. Maar Kirby Air-rijders is die bizarre oom die je alleen op vakantie ziet, die altijd een gek verhaal heeft over toen hij naar Burning Man ging, of een souvenir van zijn reis naar Australië. Je kent hem niet zo goed, maar je vindt het altijd leuk om hem te zien.

Het origineel Kirby Luchtrit helemaal in 2003 uitgebracht op de Nintendo GameCubeen tot nu toe hebben we nooit iets anders gezien van het ‘Air Ride’-idee. Tegelijkertijd is het meer dan twintig jaar geleden dat Masahiro Sakurai, de maker van Kirby, daadwerkelijk een Kirby-game heeft gemaakt, terwijl hij opgesloten zit in Super Smash Bros.-taken.. Kirby Air-rijders markeert een grootse heropleving van beide dingen, en het is een wilde en eclectische racer die alleen Sakurai kan maken – belachelijk compact en complex, maar onmiskenbaar boeiend. Hoewel het veel overeenkomsten heeft met Mario Kartdenk ik niet Kirby Air-rijders zal dezelfde soort massale aantrekkingskracht hebben, hoewel de mensen die ervan houden er echt van zullen houden. Deze nieuwe game voelt vooral als een volledige realisatie van wat Sakurai wilde, maar niet kon doen met het origineel.

Het gas raken

De beste manier beschrijven Kirby Air-rijders is als Mario Kart, met eenvoudigere besturing en de intensiteit en snelheid verhoogd naar 11. Het is een interessante mix die dit spel op het eerste gezicht “eenvoudiger” doet lijken – maar in werkelijkheid zou ik niet aarzelen om te bellen Kirby Air-rijders meer een hardcore racespel dan Mario Kart. En de belangrijkste reden daarvoor is de manier waarop het spel omgaat met de complexiteit en het brede scala aan verschillende modi.

In LuchtrijdersJe hoeft geen knop in te drukken om vooruit te komen, je machine gaat geheel zelfstandig en jij moet je concentreren op het sturen, driften en vechten met je tegenstanders. Dat geeft meteen Luchtrijders een ander gevoel dan de meeste racegames, dat alleen maar wordt versterkt met een verscheidenheid aan andere mechanica erbovenop.

Een groot deel van de mechanica draait om driften, waardoor je gemakkelijker de bochten kunt omzeilen, maar ook een boostlading kunt opbouwen, waardoor je naar voren kunt schieten als je de knop loslaat. Power-ups en vijanden liggen ook verspreid op elk spoor – en het verslaan van vijanden geeft je ook een tijdelijke boost, terwijl je met power-ups je tegenstanders effectiever kunt aanvallen. Dan is er nog het feit dat elk personage in het spel een andere speciale vaardigheid heeft, die je kunt gebruiken zodra je meter tijdens een race vol raakt. Als dat nog niet genoeg is, zijn er meer dan 15 verschillende machines om uit te kiezen in het spel, die allemaal enorm verschillende sterktes en effecten hebben. De Paper Star is bijvoorbeeld licht van gewicht en kan hoge snelheden halen, maar is broos en heeft een lage gezondheid, terwijl de Vampire Star krachtiger wordt als je andere racers aanvalt.

Ik weet dat dit veel is om bij te houden, en er is een legitieme leercurve voor Kirby Air-rijders – het heeft niet dezelfde pick-up-and-play-kwaliteit als Mario Kart. Gelukkig heeft de game verrassend uitgebreide tutorials om je door het hele proces te begeleiden.

Die eerste uren met de game kunnen overweldigend aanvoelen, terwijl je door oogverblindend kleurrijke levels schiet en om hoeken heen schiet. Het is bijna alsof je in een van die 4D-achtbaanritten zit, maar iemand drukt op de vooruitspoelknop. Het is veel om in je op te nemen, maar zodra alles in elkaar begint te klikken, zijn er verborgen lagen van vreugde te vinden – vooral in de kernvariatie tussen personages en machines. Maar vanwege de hoge intensiteit kan het net zo vermoeiend zijn om langere tijd te spelen. De oplossing hiervoor is een reeks slim verschillende modi.

Een waar Smorgasbord

Kirby Air-rijders heeft in wezen vier hoofdmodi om uit te kiezen: Air Ride (standaardraces), Top Ride (een kleinere race van bovenaf), de Road Trip-verhaalmodus en de bizarre maar schokkend leuke battle royale-achtige City Trial. Al deze modi, buiten Road Trip, zaten in de originele GameCube-game, maar zijn aanzienlijk verbeterd in dit vervolg – inclusief alle nummers uit de eerste game.

Air Ride heeft alles wat je zou verwachten met een selectie aan circuits, tijdritten en zelfs een free-roam-optie waarmee je gewoon van het landschap kunt genieten. In City Trial worden de zaken drastisch interessanter, aangezien maximaal 15 spelers het tegen elkaar opnemen in een enorme open stadsomgeving. Je hebt vijf minuten om rond te dwalen, nieuwe machines te vinden en items te verzamelen die de statistieken verbeteren. Deze stat-boosters zijn essentieel en verhogen alles, van topsnelheid en boost tot gewicht en draaivermogen. Maar terwijl je rond racet, zullen er willekeurige gebeurtenissen plaatsvinden die de boel aanzienlijk kunnen opschudden. Misschien verschijnt er in het midden een gevechtszone, waar spelers het kunnen uitvechten voor beloningen. Of misschien beginnen meteoren uit de lucht te vallen, waardoor je in direct gevaar verkeert, maar waardevolle power-ups achterlaten. Er kan een enorm scala aan dingen gebeuren, waardoor elke City Trial-wedstrijd variabel en uniek aanvoelt.

Het algemene doel van de modus is om je machine voldoende kracht te geven en aan het eind met andere spelers te concurreren in verschillende arena-uitdagingen. Bij de finale van elke wedstrijd kun je ervoor kiezen om deel te nemen aan een van de vier willekeurige uitdagingen, waarvan de ene keer de machine die je hebt gebouwd ten goede komt, en de andere keer niet. Je kunt bijvoorbeeld vastlopen met uitdagingen waarvoor goede zweefvaardigheden nodig zijn, en als je vastzit aan een zware machine, zit je in de problemen. Maar dat element van willekeur in City Trial is echt een groot deel van wat het zo leuk maakt: een waanzinnige sprint waarbij je probeert de best mogelijke build te maken en onderweg andere spelers verplettert. Het spreekt voor zich dat deze modus het leukst is met een groep vrienden of zelfs andere spelers online, al kun je alles ook met NPC’s spelen.

De vreemde toevoeging hier is Road Trip, een puur singleplayer-aangelegenheid waarbij je, net als City Trial, de statistieken van je machine moet opbouwen, hoewel het deze keer in een meer niveau-formaat wordt uitgedeeld. Terwijl je over een schijnbaar eindeloze weg rijdt, moet je kiezen welke tegenstanders je het hoofd wilt bieden en welke beloningen je krijgt als je wint. Er is een los verhaal dat alles met elkaar verbindt, compleet met een aantal schokkend indrukwekkende tussenfilmpjes.

En het voelt eigenlijk behoorlijk vergelijkbaar met de World of Light van Super Smash Bros. Ultimate, zowel qua formaat als qua daadwerkelijk verhaal. Ik weet niet of Road Trip mijn favoriete onderdeel is Kirby Air-rijdersmaar ik heb er geen spijt van dat ik het heb gespeeld – bijna als een leuk bijgerecht bij het hoofdspel. Het evenement heeft een behoorlijk fenomenale finale en eindbaas, die beide een hilarisch grote inzet en reikwijdte hebben. Het voelt heel erg als de eindbaas van Splatoon3’s campagne in de manier waarop het deze grote bombastische spelhervattingen benut die heel slim gebruik maken van de kernmechanismen van het spel.

Toegegeven, het is goed dat Luchtrijders heeft deze selectie van modi, omdat het kernracen simpelweg niet de lange levensduur heeft van zoiets Mario Kart Wereld. Ik denk dat dit een veelgehoorde kritiek zal zijn die je op deze game zult tegenkomen, maar ik denk ook echt niet Luchtrijders wil Mario Kart zijn, ondanks de duidelijke overeenkomsten.

Dit is niet het soort spel dat je de komende twee jaar wil laten investeren, maar iets waar je een bepaalde tijd van geniet en verder gaat. En eerlijk gezegd respecteer ik dat ongeveer Luchtrijders. Natuurlijk heeft het misschien wat problemen met de afwisseling en de leercurve, maar ik respecteer de visie van het spel om dit soort battle-racer-ervaring te creëren, maar ik probeer niet zomaar frivole elementen aan te pakken.

Dingen anders doen

Wat er echt fascinerend aan is Kirby Air-rijders zo kun je Sakura’s ontwerpethos zien met de Smash Bros.-games die hier perfect worden gedestilleerd. De kunststijl en gebruikersinterface van de game doen opmerkelijk denken aan Smash Bros., en dat vertaalt zich in de kernervaring, de selectie van modi en het bizar suggestieve verhaal. Tegelijkertijd voelt dit, net als Smash Bros., veel als een viering van de geschiedenis van Kirby, met een scala aan liedjes, personages, paaseieren en meer.

Het is fascinerend om te zien hoe een ontwerper als Sakurai op een stijl terechtkomt die in meerdere games kan worden gebruikt. En uiteindelijk, Kirby Air-rijders‘De grootste kracht is hoe meedogenloos het is in het nastreven van de visie van het originele spel, zonder op enige manier compromissen te sluiten op het gebied van complexiteit of intensiteit.

Kirby Air-rijders is absoluut geen spel voor iedereen, en dat wil het ook niet zijn. En het zal ook geen constante in je leven zijn. Maar net als die rare oom en zijn meeslepende verhalen is het waarschijnlijk een ervaring waar je af en toe met veel plezier aan zult terugdenken. En in een wereld waar videogames geobsedeerd zijn door je tijd in beslag te nemen en je weken, maanden, zelfs jaren aan het lijntje te houden, is dat onmiskenbaar verfrissend.

8/10

Kirby Air Riders wordt in november gelanceerd. 20 exclusief voor Nintendo Switch 2. Inverse heeft voor deze recensie een exemplaar ontvangen.

OMGEKEERD VIDEOGAME-REVIEW ETHOS: Elk Omgekeerd videogamerecensie beantwoordt twee vragen: is deze game je tijd waard? Krijgt u waar u voor betaalt? We tolereren geen eindeloze ophaalmissies, onhandige mechanica of bugs die de ervaring verwateren. We geven veel om het ontwerp van een game, het opbouwen van de wereld, de karakterbogen en het vertellen van verhalen komen samen. Omgekeerd zal nooit neerslaan, maar we zijn niet bang om te slaan. We houden in gelijke mate van magie en sciencefiction, en hoe graag we ook rijke verhalen en werelden ervaren via games, we zullen de reële context waarin deze games worden gemaakt niet negeren.