Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Elke keer dat ik een gesprek voer, ontspoort het vrijwel onmiddellijk door feitenonderzoek via de smartphone, en het is de ergste ervaring die je kunt hebben als je iemand probeert te leren kennen. Tijdens wat ik graag ‘de vroegere tijden’ noem, was inactief kletsen de manier waarop je mensen leerde kennen terwijl je een verscheidenheid aan onderwerpen behandelde. Het onderwerp zelf deed er niet toe, maar de logica erachter was van onschatbare waarde om te laten zien hoe iemands geest werkt via persoonlijke anekdotes en geleefde ervaringen.
Tegenwoordig kan iedereen zijn telefoon tevoorschijn halen, een statistiek aframmelen en een antwoord laten vallen waarvan hij denkt dat het een definitief antwoord is, waardoor het gesprek onmiddellijk wordt beëindigd omdat er niets meer te ontdekken valt. Als het voelt alsof we langzaam van onze menselijkheid worden ontdaan wanneer de nieuwsgierigheid wordt verpletterd door gegevens, geef dan de feitenzoekers op smartphones de schuld.
Het leven is meer dan feiten checken en gelijk hebben
Niemand met een gezond verstand zou beweren dat gemakkelijke toegang tot informatie een slechte zaak is, en daar ben ik het mee eens. Als u een serieuze, weloverwogen beslissing moet nemen, begin dan met onderzoek. We hebben het geluk dat we in een tijd leven waarin u medische symptomen kunt opzoeken voordat u uw arts belt of controleert hoeveel luchtdruk u nodig heeft in de banden van uw auto. Dat soort informatie is kortzichtig, essentieel en gemakkelijk te rechtvaardigen. Geen argument hier.
Feitenonderzoek via smartphones ontneemt ons collectieve bewustzijn echter van wat ons menselijk maakt: nieuwsgierigheid en gedeelde ervaringen. Denk eens aan de laatste keer dat je met vrienden een informeel, spontaan gesprek voerde. Hoeveel weegt een wolk? Wat zou er gebeuren als je een week lang alleen maar kwallen zou eten? Was het Dax Shepard of Sam Rockwell? Zeven psychopaten? Hun haar en jukbeenderen lijken op elkaar, en hun stemmen klinken ongeveer hetzelfde. Waarom moet iemand tijdens die hangouts, wanneer je gewoon de tijd probeert te doden en in het moment te leven, gelijk hebben?
Voordat we directe toegang tot internet hadden, moest je vertrouwen op logica en nieuwsgierigheid om antwoorden te vinden, zelfs als ze objectief gezien verkeerd waren, maar op dat moment logisch.
Informatie doodt creativiteit
Nadat ik me tot 2019 tegen deze technologische verschuiving had verzet, toen ik uiteindelijk stopte met het gebruik van een klaptelefoon, merkte ik al snel dat ik een feitenzoeker voor smartphones werd. Als het aan mij lag, zou ik nog steeds mijn LG Cosmos 3 rocken met het volledige toetsenbord en de waardeloze camera. Als iets mijn nieuwsgierigheid wekte, schreef ik het op in het kleine notitieboekje dat ik bij me had (ja, ik was een van die jongens). Als ik thuiskwam, ging ik achter mijn computer zitten en deed mijn onderzoek als ik een idee had dat ik wilde ontwikkelen. Vaker wel dan niet waren de ideeën die in het notitieboekje stierven oneindig veel interessanter. Maar toen ze ontwikkeld konden worden met verbeeldingskracht in plaats van met onderzoek, wist ik dat ik goud had gevonden.
De ongelukkige realiteit is dat de prijs van basistelefoonabonnementen langzaam omhoog kroop totdat het financieel logischer werd om gewoon een data-abonnement te nemen. Wat de overstap voor mij bevestigde, was mijn professionele leven. Hoewel het technisch gezien geen vereiste is, werd toegang tot e-mail, productiviteitsborden, Slack- en Discord-servers onderdeel van mijn dagelijkse routine, en ik zou mijn carrière niet kunnen navigeren zonder een smartphone. Ik kon ze niet verslaan, dus sloot ik me bij hen aan.
Rond diezelfde tijd viel ik in een van de grootste creatieve inzinkingen van mijn leven. Een van mijn favoriete dingen in het leven is om te zijn verveeld. Zo verveeld dat ik gedwongen ben er iets aan te doen om mijn tijd op deze planeet meer voldoening te geven. Datzelfde soort verveling domineerde vroeger de gesprekken als je gewoon met vrienden rondhing en op de wind zat. Er werden hypothetische scenario’s gecreëerd, games uitgevonden en liedjes geschreven. Films werden actief bekeken en niet passief op de achtergrond afgespeeld terwijl we allemaal in onze respectievelijke hoeken eindeloos zaten te scrollen. Gedeelde ruimtes voelden levendiger aan. Nu voelen ze als nieuwe locaties om ons verder te isoleren.
We hoeven ons niet meer te vervelen, en die verveling was vroeger de geboorteplaats van al het interessante.
We leren niet meer over elkaar zoals vroeger
Bij de meeste gesprekken die ik tegenwoordig voer, of zelfs afluister, gaat het om iemand die zijn telefoon tevoorschijn haalt, zoals Quick Draw McGraw, om de feiten te controleren en de dialoog te beëindigen. Maar de dialoog zelf is altijd interessanter.
Roadtrips vóór de smartphone waren gevuld met geweldige gesprekken, omdat een willekeurig reclamebord of herkenningspunt een reeks vragen kon oproepen. Die verlaten silo naast de begraafplaats. Was het een stortplaats voor lichamen van een ongrijpbare seriemoordenaar? Nee. Google zegt dat er vroeger graan werd opgeslagen, maar dat het land is gekocht en dat het binnenkort een Walmart zal zijn. Stilte.
Er was een tijd waarin ficties werden verzonnen om de tijd te doden, waarin mensen ideeën zo ver mogelijk pushten op basis van gedeelde kennis en ervaring. Nu verdwijnen die kansen in naam van informatie. Iedereen kan een gedachtestuk opzoeken op Medium of een vraag in Quora plaatsen, maar dat is niet interessant.
In plaats van elkaars interne logica en wereldbeelden te vieren, reiken we naar snelle antwoorden zonder persoonlijkheid of diepgang. Wat veel boeiender is, is te horen hoe iemand tot een antwoord komt, goed of fout, omdat het gekleurd wordt door zijn eigen ervaringen. Die instinctieve en anekdotische charme hielp ons elkaar beter te begrijpen. En als gesprekken verhit raken, is het gemakkelijker om te zien waar iemand vandaan komt, in plaats van te zeggen dat hij of zij het ronduit verkeerd heeft; ze verschuilen zich niet achter statistieken, ze laten je zien wie ze zijn.
De volgende keer dat u op een feestje, tijdens een diner of in de woonkamer rondhangt, weersta dan de drang om feitenzoeker op uw smartphone te zijn. Leun in je eigen raarheid, stel indringende vragen en blijf aanwezig. We praatten vroeger om elkaar te begrijpen. Nu hoeven we alleen maar de feiten te controleren om te winnen. Misschien is het tijd om te stoppen met gelijk te hebben en weer nieuwsgierig te worden.
