Kerstviering: het omarmen van de geest van Teddy Roosevelt

Teddy Roosevelt, de beschermheilige van de Kunst van de Mannelijkheid, had een uitbundige liefde voor het leven.

Een vriend van TR beschreef zijn levensvreugde als het ‘uitpakken van eindeloze kerstsokken’.

Als Teddy Roosevelt zijn hele leven benaderde alsof hij kerstsokken uitpakte, hoe was hij dan toen het eigenlijk Kerstmis was?

Volgens de man zelf ontleende hij “letterlijk uitzinnige vreugde” aan de feestdag.

Hieronder leggen we uit hoe TR de kersttijd met een inspannend feest tegemoet ging en hoe ook jij kunt genieten van de warmte en vrolijkheid van het seizoen, net als de Bull Moose zelf.

Maak contact met je innerlijke kind

Er wordt gezegd dat Teddy Roosevelt nooit helemaal volwassen is geworden; er zat nog steeds een beetje een jongen in hem, zelfs toen hij nog in de bloei van zijn mannelijkheid was. Hij was niet kinderachtig, maar behield een kinderlijk vermogen tot grenzeloos enthousiasme. Die verbinding met het jongensachtige deel van hemzelf is een van de redenen waarom hij zoveel levenslust had en waarom Kerstmis altijd magisch was in het huis van Roosevelt.

In zijn autobiografie beschrijft Teddy de kerstdagen toen hij nog een jongen was en hoe hij zijn best deed om dezelfde magie te creëren toen hij zelf vader werd:

’s Avonds hingen we onze kousen op – of beter gezegd de grootste kousen die we van de volwassenen konden lenen – en voor zonsopgang gingen we naar binnen om ze open te maken terwijl we op vaders en moeders bed zaten; en de grotere cadeautjes werden klaargezet, voor ieder kind op zijn eigen tafel, in de salon, waarvan de deuren na het ontbijt werden opengegooid. Ik heb nooit geweten dat iemand anders zulke aantrekkelijke kerstdagen had, en in de volgende generatie probeerde ik ze precies voor mijn eigen kinderen te reproduceren.

Dus de eerste stap om Kerstmis te vieren zoals TR is het opnieuw verbinden met het gevoel van verwondering en plezier uit je kindertijd. Denk na over je favoriete vakantieherinneringen toen je opgroeide. Van welke tradities geniet jij het meest? Is er een manier om ze opnieuw te creëren, in misschien een nieuwe vorm, nu je volwassen bent?

Zet een kerstboom op

Er is een beroemd verhaal dat Theodore Roosevelt kerstbomen uit het Witte Huis verbood vanwege zijn inzet voor natuurbehoud. Het verhaal gaat dat zijn achtjarige zoon Archie in 1902 een gesmokkelde kerstboom in een kast stopte en deze versierde met de hulp van een timmerman uit het Witte Huis. Op kerstochtend verraste hij zijn vader met de kerstboom, en net als de Grinch die van gedachten veranderde, hief Teddy Roosevelt zijn verbod op tannenbaums op.

Er is alleen één probleem met dit verhaal: het is grotendeels onzin.

Roosevelt was nooit anti-kerstboom. De Roosevelts plaatsten een boom in hun huis in Oyster Bay, en TR gaf daar elk jaar een boom aan de plaatselijke school.

Het is waar dat de familie tijdens de eerste kerst die ze daar in 1901 doorbrachten, geen boom in het Witte Huis heeft neergezet. Maar dat was niet omdat Teddy tegen het idee was. De gewoonte om een ​​boom op te zetten had in het land nog niet zoveel ingang gevonden dat het als een heilige traditie werd beschouwd (pas in de jaren twintig werden kerstbomen een vaste waarde in de huizen van Amerikanen), en het lijkt erop dat de Roosevelts net hebben besloten dat jaar geen boom te hebben.

Het is ook waar dat Archie in 1902 een kerstboom het Witte Huis binnensloop. Op eerste kerstdag gooide hij de kastdeur open waarachter hij verborgen was, tot verrassing en vreugde van zijn familie. Hij had een cadeau in de boom gelegd voor al zijn ouders, broers en zussen, en ook voor de huisdieren van de Roosevelts: ‘Jack de hond, Tom Quartz het katje en Algonquin de pony, die,’ zei TR, ‘Archie net zomin aan verwaarlozing zou denken als ik zijn broers en zussen zou verwaarlozen.’

Na Archie’s kappertje werden kerstbomen een vast iets in het Witte Huis van Roosevelt.

Dus als je Kerstmis wilt vieren zoals TR, aarzel dan niet om een ​​boom op te zetten (een echte – altijd een echte!) en te genieten van de groenblijvende geur en fonkelende lichtjes van een van de allerbeste delen van het seizoen.

Doe het goede, misschien terwijl je verkleed bent als de kerstman

Terwijl hij opgroeide, doneerde Roosevelts vader geld en besteedde hij zijn tijd vrijwillig aan het verzorgen van het kerstdiner in het plaatselijke krantenjongensverblijf. Als jonge man trad Roosevelt in de voetsporen van zijn vader door hetzelfde te doen.

Als volwassene zette Teddy de traditie van goed doen met Kerstmis voort door cadeautjes uit te delen aan kinderen op de plaatselijke school in Oyster Bay. Eerst zou hij een toespraak houden. Roosevelt zei dat zijn toespraken ‘altijd genadig kort waren, omdat mijn eigen kinderen bij zulke gelegenheden met openhartige oprechtheid de houding van andere kinderen ten aanzien van dit soort toespraken hadden onder de aandacht gebracht.’ Vervolgens deelde hij cadeautjes uit aan de kinderen, sloeg mensen op de rug en zei: “Bully Christmas!”

Sommige historici suggereren dat Roosevelt zich als de kerstman zou verkleden terwijl hij de geschenken uitdeelde. Dit is nooit bevestigd, maar ik zou me graag voorstellen dat TR verkleed zou zijn als Old Saint Nick.

Ga groots te werk met cadeaus voor de kinderen

Toen Roosevelt een jongen was, gaven zijn ouders hem meer praktische cadeaus voor Kerstmis. Maar hij vond het leuk om zijn eigen kinderen een scala aan cadeaus te geven die waren ontworpen voor hun fantasierijke spel en pure vreugde. Hij hield ervan om de blikken op hun gezichten te zien toen ze hun vakantieoogst zagen.

In een brief beschreef Roosevelt de opwinding van kerstochtenden in zijn huis:

Om zeven uur kwamen alle kinderen binnen om de grote, uitpuilende kousen in ons bed open te maken; Kermit’s terriër, Allan, een uiterst vriendelijk hondje, draagt ​​bij aan het plezier van de kinderen door midden op het bed te gaan zitten. Van Alice tot Quentin, elk kind ging helemaal op in zijn of haar kous, en Edith slaagde er zeker in om het mooiste kousspeelgoed te bemachtigen. Bob keek toe, en tante Emily natuurlijk. Toen, na het ontbijt, vormden we ons allemaal en gingen naar de bibliotheek, waar groter speelgoed op aparte tafels voor de kinderen stond.

Ik vraag me af of er ooit in het leven een sensatie van grotere vervoering en verrukking kan komen dan die welke iemand tussen de leeftijd van bijvoorbeeld zes en veertien jaar overkomt, wanneer de deur van de bibliotheek wordt opengegooid en je naar binnen loopt en alle geschenken, als een gematerialiseerd sprookjesland, op je speciale tafel ziet liggen?

Roosevelt was natuurlijk welgesteld en kon het zich veroorloven om zijn kinderen een mooie reeks cadeautjes te geven, en je moet geen schulden maken om van kerstochtend een groot spektakel te maken. Maar binnen redelijke grenzen en binnen je budget kan het leuk zijn om een ​​indrukwekkend assortiment lekkernijen op te zetten. Kerstmis komt tenslotte maar één keer per jaar! (En voor je het weet zijn je kinderen het huis uit. Heb je het gezien? deze grafiek? Jongen, die grafiek). Je hoeft je kinderen natuurlijk geen coole cadeaus te geven om quality time met ze door te brengen. Maar het zorgt wel voor een onvergetelijk stukje jaarlijks plezier.

Een historische kanttekening hierbij: volgens het boek Kerstmis voorbijPas in de jaren vijftig en zestig werd het inpakken van kerstcadeautjes een ding. De meeste gezinnen leggen het speelgoed gewoon onverpakt in kousen of op een tafel zoals bij de Roosevelts. Toen ik opgroeide, hadden mijn broers en zussen en ik elk onze eigen bank waar de Kerstman onze cadeautjes onverpakt neerlegde, in Rooseveltiaanse stijl. Kate groeide op met de Kerstman die ingepakte cadeautjes onder de boom legde. Ieder zijn eigen.

Ga voor een sledetocht op kerstavond

Aan het eind van de 19e eeuw was sleeën een groot fenomeen, en het ontwikkelde zijn eigen cultuur die helemaal draaide om drinken, plezier maken en zelfs een beetje mannelijke bravoure (de slee echt laten puffen en met verve de afdalingen nemen!). “Jingle Bells” is een lied dat voortkwam uit deze sleecultuur.

Op kerstavond zou Roosevelt zijn gezin helemaal inpakken en een meer gedomesticeerde sledetocht naar de kerk maken.

Helaas krijgen we hier in Oklahoma niet genoeg sneeuw om een ​​sledetocht te maken. Maar op een dag zouden we graag Kerstmis in een koud klimaat willen doorbrengen, deels om te controleren of een kerstsledetocht van de bucketlist af kan.

Ga naar de kerk

Teddy Roosevelt was een regelmatige kerkganger en ging altijd met zijn gezin naar de kerstavonddienst. Normaal gesproken ging hij naar de Christ Church terwijl hij in Oyster Bay en Grace Reformed Church woonde toen hij in het Witte Huis woonde.

Roosevelt had goede herinneringen aan het zingen van kerstliederen met zijn gemeente in Oyster Bay:

Een van de hymnes die altijd op dit kerstavondfestival wordt gezongen, begint met: ‘Het is kerstavond aan de rivier, het is kerstavond aan de baai.’ Alle goede inwoners van het dorp (Oyster Bay) zijn ervan overtuigd dat deze hymne hier is geschreven.

Ons gezin gaat op kerstavond naar de katholieke mis. De bezienswaardigheden, geluiden, geuren en de kans om kerstliederen te zingen helpen ons in de stemming te komen.

Nu je weet hoe je deze mooiste tijd van het jaar, net als Teddy Roosevelt, kunt vieren, kun je een heel Bully Christmas beleven!

__________________

Bronnen:

van Joshua Hodge