Spoilers voor “Keeper” volgen.
Er hing een sluier van geheimhouding rond Osgood Perkins’ ‘Keeper’, en een deel van de reden daarvoor is dat Neon het mysterie van de film voor zoveel mogelijk mensen intact wilde houden. Nu draait de film eindelijk in de bioscoop en kunnen we er allemaal over praten. Gelukkig is er veel om over te praten; zoals mijn recensie uitlegt, de film is een echte laagcake van horrorconcepten en subgenres. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het een film is met een aantal opvallende uitvoeringen van de twee hoofdrolspelers, Tatiana Maslany en Rossif Sutherland. Er valt veel te ontdekken in ‘Keeper’, en het surrealistische verhaal roept vragen op die niet allemaal volledig worden beantwoord door de conclusie van de film.
Een element dat zo spannend is, is het wezenontwerp van de film. Hoewel “Keeper” geen monsterfilm is op dezelfde manier als “Alien” of “A Quiet Place”, raakt het op indrukwekkende wijze aan de wezenskenmerken en biedt het niet slechts één maar meerdere soorten griezelige nieuwe beestjes. Deze monsters zijn ook geen willekeurige griezelige beestjes, maar hebben diepe banden met de grotere thema’s en het verhaal dat “Keeper” draait. Net als de film waartoe ze behoren, bevatten ze elementen van invloeden uit verschillende bronnen. Er is een beetje van Junji in de domeen beetje “Stille Heuvel,” enkele theatrale antecedenten (zoals Kabuki-make-up en Commedia dell’arte) en een herinnering aan de genrefilms van Ken Russell en Neil Jordan. Dit alles maakt de ‘Keeper’-wezens tot een ware traktatie voor horrorfans, waarbij enkele beelden worden geïntroduceerd die zeker zullen blijven hangen in enkele van onze toekomstige nachtmerries.
De monsters in Keeper zijn zowel nachtmerrieachtig surrealistisch als verhalend gefundeerd
Om eerlijk te zijn, de wezens van “Keeper”, hoewel ongelooflijk relevant voor de plot, worden in totaal ongeveer 8 minuten van een film van 99 minuten gezien. Perkins en zijn team vergroten deze onbekende factor rond ‘The Children’, zoals ze worden genoemd, door ze esthetisch tot een stuk te maken en toch gevarieerd. Hoewel ze allemaal (op één na) witte Kabuki/dell’arte-maskers als gezicht hebben, lijken ze verschillende kenmerken te hebben: bij de een stroomt er rook (of gas?) uit de openingen, bij de ander is er een lange, tentakelachtige nek, enzovoort. De mix van praktische make-upeffecten en CGI-effecten werken samen om The Children nachtmerrieachtig surrealistisch te maken, en hun mix van tastbaar en immaterieel maakt ze onuitwisbaar.
Er is er echter één die niet is zoals de anderen, en hoewel dit wezen geen naam heeft, is het overduidelijk gemaakt wie en wat ze zijn. Zoals ze in de film zeggen, zijn het allemaal vrouwen die Malcolm door de eeuwen heen aan de kinderen heeft gevoerd als betaling voor zijn voortdurende welvaart en onsterfelijkheid. Het blijkt dat deze slachtoffers niet volledig zijn verslonden zoals hij aannam, en dat een versie van hun persoonlijkheid is overgebleven in dit amalgaamwezen, een wezen met één lichaam maar talloze gezichten. Zij is de levende wreker van Malcolms misdaden, maar ook de belichaming van vrouwelijke wraak die Liz helpt kiezen als hun nieuwe moeder.
Hoewel “Keeper” een op zichzelf staande film is, is het ontwerp van de wezens zo griezelig en uniek dat de film niet gemakkelijk zal worden vergeten. Wie weet kan Perkins misschien een ander verhaal vinden waarin de kinderen kunnen verschijnen, net zoals Parker Finn liet Lollipop terugkeren in “Smile 2.” Als het om nieuwe filmmonsters gaat, zorgt “Keeper” ervoor dat wij en de kinderen heel goed eten.
