Kathleen Madigan gelooft dat het streven naar het midden de beste komedie is

Komiek Kathleen Madigan behoeft nauwelijks introductie bij iemand die de afgelopen decennia aandacht heeft besteed aan stand-up. Madigan is een meester in timing met een gevoel voor het Midwesten en heeft een carrière opgebouwd door het simpel te houden: schrijven, toeren, opnemen, herhalen. Ze is niet van plan om op Mars te headlinen, ze is volkomen tevreden op haar eigen manier.

Die baan van haar is door de jaren heen echter druk geweest: ze bezocht podium na podium laat op de avond, verkochte theaters in het hele land en wist een die-hard fanbase te strikken die één en al oor is als ze een microfoon pakt. Of een barkruk. Haar hitpodcast “Madigans Pubcast‘ draagt ​​alleen maar bij aan het bewijs.

Vrijdag keert Madigan terug met “Het familiedraad” op Prime Video, een fris en maar al te herkenbaar uur dat onmiskenbaar Madigan is. Ontspannen, slim, ongefilterd en brutaal grappig terwijl ze alles op zich neemt, van chaotische familieteksten en eigenaardigheden uit het Midwesten tot bejaarde ouders, wilde katten en de kunst van het hebben van nul trots.

Madigan hoefde nooit trends na te jagen of zichzelf opnieuw uit te vinden voor een algoritme en bouwde haar carrière op de ouderwetse manier op: stap voor stap. Maar ze heeft een aantal vragen voor degenen die direct succes najagen, samen met een overtuigend argument waarom in het midden blijven wel eens de beste keuze zou kunnen zijn.

“The Family Thread” is zo geweldig omdat het je echt aan jezelf doet denken onze eigen gezinnen op zoveel manieren, terwijl jij de jouwe zo ongeveer aan het roosteren bent.

Kathleen Madigan: Bedankt. Ik ben me ervan bewust dat ik iedereen probeer te betrekken, maar ik zou uren aan mijn ouders kunnen besteden en gewoon nooit stoppen. Het is eindeloos en iedereen van veertig jaar en ouder zal uiteindelijk te maken krijgen met een of andere versie van gewoon gekke oude mensen. Als mijn zus eenmaal zegt: ‘Ik kan me niet herinneren dat onze oudtantes en ooms zo gek waren als mama en papa maar kunnen zijn.’ Ik had zoiets van, omdat ze stierven aan wat dan ook Eerst ding was! Pa had twee hartaanvallen geleden al dood moeten zijn en dan zitten we in een beroerteland, mijn moeder had longkanker, en het gaat goed met haar, maar ze zijn niet echt verder gekomen dan ronde één. Het is goed, we kopen ze tijd, maar hoeveel tijd kopen we en is er nog kwaliteit over? Zo is het ook met al mijn vrienden op deze leeftijd, dementie hier en daar, aaitjes daar, en zelfs voor mijn jongere broers en zussen, die 49 zijn, omdat mijn ouders ze pas laat kregen. Natuurlijk was het toen 37 jaar te laat om een ​​kind te krijgen, en nu dringen mensen er echt op aan.

Nou, als dat zo is 35 en dan noemen ze het een geriatrische zwangerschap. Zo geruststellend.

Dat is hilarisch. Ik ken een aantal vrienden van mij die zwanger zijn geworden en die al die speciale tests moeten doen omdat ze ouder zijn dan 38. Bij mijn moeder maakten ze zich daar niet druk over. Het kon niemand iets schelen wat ze rookte en dronk, dus daar is dat. Mijn hele familie is altijd van het type geweest waarbij alles uiteindelijk een grap is. Mijn opa zei altijd: ‘Zal iemand over honderd jaar het verschil weten?’ Niet op een slechte manier, maar op een luchtige manier, zoals: dit leven is een beetje onzin, dus heb gewoon plezier. Leef het uit.

Je hebt veel kennis laten vallen in deze special over ‘ophouden’ en niet-trots zijn, maar is er iets waarvan je denkt dat het Midwesten er erg trots op is?

Nou, ik zou zeggen kipsalade of zoiets dat ze meenemen. Zoals tonijnschotels en ze houden erg van stevig, oma-achtig eten. Dat betekent vetmesten, waar ik helemaal mee bezig ben. Iedereen heeft zijn kleine dingen, zoals Iowa een grote ruzie zou hebben over het feit dat hun maïs beter zou zijn dan die van iemand anders. Stomme dingen, maar voor ons is het wat er gebeurt. Daar hebben we het over. Sport, iedereen heeft zijn ding met de Packers en dat soort dingen, maar het is niet iets dat ons is gegeven, zoals de oceaan. De prachtige bergen van Colorado? Nee, heb dat ook niet! Dat is echt de reden waarom mensen zeggen: “Oh, vind je het leuk waar je vandaan komt?” Wij zeggen altijd: ja, het is goed. Weet je, we weten dat het niet geweldig is, maar het is ook niet verschrikkelijk. Het is prima.

Het is een beetje beter dan goed, denk ik! Ik heb een keer door het land gereden en eerlijk gezegd was er veel maïs, maar het was echt prachtig.

Het viaduct stelt. Ik hou ervan als mensen zeggen: “St. Louis? Is dat een beetje in Chicago?” Nou ja, zo’n vier en een half uur verderop. Definieer ‘soort van door’. Dat is wat ik zeg over mijn kustvrienden, het is alles wat ze hebben gekregen. Ik bedoel, iemand heeft het helemaal gehaald, dus ik geef die mensen de eer, maar in het Midwesten zul je je vervelen als je door Kansas, Nebraska rijdt, tenminste in Missouri als je ten zuiden van St. Louis aankomt, beginnen we grote heuvels te krijgen. We noemen het een berg, en het is een heuvel, maar we hebben goede meren. Kustbewoners houden niet van meren omdat ze zeggen: hmmmm…dat water is een beetje stil. Ik heb zoiets van, ja, en er zitten ook slangen in! Je moet gewoon weten wat je doet.

Ik vind het geweldig dat je ons ‘kust’ noemt. Het is veel mooier dan we verdienen. Je hebt je special gefilmd bij het Pabst Theater in Milwaukee, je noemde Anheuser-Busch in je special, je podcast is Madigan’s Pubcast… heeft hier een thema?

Nou, ik hou echt van bier, en al mijn ooms hebben voor altijd en eeuwig in de brouwerij gewerkt. Ze waren fulltime pijpfitters in het centrum van Anheuser-Busch. Het Midwesten is zoiets als: dat is ons ding. St. Louis is een bierstad, punt uit. De brouwerij Anheuser-Busch bestaat nog steeds, mensen hebben er nog steeds banen en ze sponsoren alles. Milwaukee is ook een soort bierstad. Het draait nu allemaal om de Miller Lite, maar vroeger hadden ze vóór de drooglegging duizend brouwerijen. Het is erg biergericht. Met het Pabst Theater had ik daar al een special opgenomen en het zijn gewoon de aardigste mensen, de crew en iedereen die daar werkt. Ze zijn opgewonden jij bent er. En ik hoef niet gevleid te zijn, echt niet. Ik heb je niet eens nodig, maar als je er wel bent, als je niet chagrijnig kunt zijn, zou dat geweldig zijn. Komieken zullen je dit ook vertellen: er zijn slechts bepaalde plekken waar je het podium afloopt en naartoe gaat, mensen zouden hier specials moeten filmen. Dit theater is een van de drie waar ik zo over denk. Waarom zijn deze bepaalde plekken zo bijzonder? Ik weet het niet, er zit een beetje magie in, denk ik.

Madigan betoogt dat ‘het midden’ de beste plek is voor komedie, waarbij hij de druk om voortdurend een hoger niveau te bereiken verwerpt en strips vertelt dat ze tevredenheid op hun eigen manier moeten omarmen.

(Robby Klein)

Ik vind het geweldig dat je je plek hebt gevonden. Vind je daar magie op TikTok? Hoe dicht ben je bij video’s met lipsynchronisatie?

TikTok wel A heel anders dan dansen in je slaapkamer op Madonna in 1984. Ik ben er niet zo goed in TikTok als mens, of als cabaretier, maar als voyeur ben ik graag op TikTok. Ik plaats grappen en doe werk, maar ik was heel goed op Twitter omdat ik goed ben met woorden. Instagram, ik ben er bijna, maar TikTok? Ik kijk naar 7.000 kattenvideo’s. Als je een verslavende persoonlijkheid hebt, hou je ervan omdat het eindeloos is. Het houdt nooit op en er is vrijwel nooit sprake van herhaling. Het lijkt voor mensen te zijn die veel jonger zijn dan ik, maar ik vind het leuk. Ik zou echter niet willen denken dat ik er mijn beroep van had gemaakt. Ik denk dat sommige jongeren veel meer afbijten dan ik denk dat ik met deze ervaring zelfs maar zou kunnen kauwen. Blijft het duren? Ik ben benieuwd of al deze handelingen zullen werken. Zullen je fans over vijf jaar blijven komen?

Ik ben er zeker van dat er een ander platform zal zijn waarop ze zich zullen bevinden, dat ook nieuwe sterren zal creëren. Het zal hier in zekere zin nooit eindigen, dus weet je, ja?

Ja. Daarom ben ik blij dat ik begon toen ik begon. Als jonge strips vragen: “Maar wat moet ik doen?” Ik heb zoiets van: ‘kerel, dat heb ik niet elk idee. Zorg ervoor dat je veel op het podium staat.” En dan glip ik gewoon stilletjes weg naar de bar.

Wat als je Kathleen, het clubcircuit uit de jaren 90, wat advies zou kunnen geven over wat je moet doen?

Ik zou het tegen mij zeggen, en ik geef Oprah hiervan de schuld, ik geef haar eigenlijk de schuld van veel dingen, maar dit hele ‘alles naar een hoger niveau tillen’ en ‘streven om beter te worden?’ Dat zijn Type A-mensen die praten. Sommigen van ons zijn gewoon blij waar we nu zijn. Waarom moet ik dit naar een hoger niveau tillen? “Koop een sitcom!” Ik wil geen sitcom. Ik ben geen acteur, ik werk graag ’s nachts, en ik laat me niet door jou pesten om een ​​Type A-gek te worden. In het midden is het prima. Breng het niet naar een ander niveau, er is niets mis met Type B-minus zijn. Dat zou mijn TED-talk zijn. Streef naar het midden. Alles is goed hier.