Om 22.24 uur, terwijl hij zijn tanden poetst, gaat de telefoon van mijn man.
Het is geen noodgeval. Niemand bloedt. Er staat geen gebouw in brand. Het is een e-mail die begint met de woorden: ‘Ik cirkel gewoon terug.’
In Frankrijk zou dit illegaal zijn. Of op zijn minst diep afgekeurd. Sinds 2017 hebben Franse werknemers bij bedrijven met meer dan 50 werknemers een wettelijk beschermd recht om de verbinding te verbreken. Dat betekent dat werkgevers niet van werknemers kunnen verwachten dat ze buiten werktijd e-mails of berichten beantwoorden. Een soortgelijk beleid bestaat in heel Europa, inclusief Spanje, België en Griekenland.
Ondertussen cirkelen we in Amerika terug naar bedtijd.
{“blockType “creator-network-promo”, data”:{“mediaUrl”:https://images.fastcompany.com/image/upload/f_webp,q_auto,c_fit/wp-cms-2/2015/08/erikaaslogo.png”, “headline” “Meisje, luister: een gids voor wat er echt toe doet”, description “Ericka duikt in de hitte van het moderne moederschap, uitdagend het idee dat persoonlijke identiteit moet worden opgeofferd aan het altaar van het ouderschap.
Het land dat ‘Always On’ tot een persoonlijkheidskenmerk heeft gemaakt
In theorie houden Amerikanen van vrijheid. In de praktijk lijken we lief te hebben productiviteit zelfs meer.
Historisch gezien werken we niet alleen, we identificeren ons met ons werk. We scheppen er bescheiden over op dat we worden geslagen. Onze excuses voor de vakanties. We dragen burn-out als een welverdiende Miss America-kroon. De onuitgesproken regel is duidelijk: als je niet bereikbaar bent, meen je het niet.
Ik heb door de jaren heen honderden werkende ouders geïnterviewd, en één ding komt keer op keer naar voren: het is niet alleen de werkdruk die hen verplettert, het is ook de verwachting. De voortdurende, lichte angst dat er elk moment een e-mail kan binnenkomen. Dat hun baas ‘misschien maar één ding nodig heeft’. Stilte kan worden geïnterpreteerd als luiheid.
Het werk houdt niet meer op. Het is als het constante achtergrondgeluid van ons persoonlijke leven.
Amerika’s liefdesrelatie met de druktecultuur (en waarom we er niet mee kunnen stoppen)
Hier is de ongemakkelijke waarheid: we tolereren de druktecultuur niet alleen, we belonen het ook.
Wij promoten de mensen die het snelst reageren. Wij prijzen degenen die ‘boven en buiten gaan’. We straffen stilletjes degenen die hun tijd beschermen, vooral vrouwen en ouders. Vooral moeders.
De verbinding verbreken wordt in Amerika niet als gezond gezien; het wordt als riskant gezien.
En dat is het verschil tussen ons en Europa. In Frankrijk is de verbinding verbreken een arbeidsrecht. In de VS is het een persoonlijke grens waar je beleefd over moet onderhandelen zonder iemand die belangrijk is lastig te vallen. Veel succes daarmee.
De mythe dat beschikbaarheid gelijk staat aan waarde
Een van de grootste leugens van modern werk is dat reactievermogen gelijk staat aan betrokkenheid.
Maar onderzoek na onderzoek toont het tegenovergestelde aan. Constante beschikbaarheid leidt tot burn-out, cognitieve vermoeidheid, slechtere besluitvorming en lagere creativiteit. Als je hersenen nooit worden uitgeschakeld, presteren ze niet beter; het presteert slechter.
En toch zijn we hier. E-mails beantwoorden vanaf de zijlijn van het voetbalveld en lekker luieren tijdens het slapengaan. We hebben het vermogen om onderbroken te worden omgezet in een verkoopbare beroepsvaardigheid.
Zou het recht om de verbinding te verbreken hier ooit kunnen werken?
Juridisch? Misschien. Cultureel? Dat is een hogere hindernis. Omdat Amerika’s weerstand tegen ontkoppeling niet alleen over logistiek gaat. Het gaat over identiteit. Werk is niet alleen wat we doen; het is wie we zijn. Voor velen van ons, vooral in een economie die zo angstaanjagend precair is als de onze, voelt bereikbaarheid als baanbescherming.
Totdat we veranderen wat we belonen, zal geen enkel beleid ons volledig kunnen redden.
Het recht om de verbinding te verbreken zou in Amerika alleen werken als we ophouden met het verwarren van uitputting met ambitie en beschikbaarheid met waarde.
Hoe zou echte vooruitgang er eigenlijk uitzien?
Ik ben er niet zeker van of wetgeving voldoende is voor een cultuuromslag. We zullen leiders nodig hebben die grenzen stellen in plaats van martelaarschap. Met bedrijven die output meten in plaats van online status. Met werkplekken die begrijpen dat rust niet de vijand van succes is; het is de brandstof.
En misschien, heel misschien, zou het beginnen als we allemaal weerstand zouden bieden aan de drang om om 22.24 uur ‘terug te cirkelen’. De Fransen hebben hier een uitdrukking voor: het leven. Het is het deel van het leven dat zich na het werk afspeelt. In Amerika noemen we het onbereikbaar, en we weten nog steeds niet zeker of dat wel zo is.
{“blockType “creator-network-promo”, data”:{“mediaUrl”:https://images.fastcompany.com/image/upload/f_webp,q_auto,c_fit/wp-cms-2/2015/08/erikaaslogo.png”, “headline” “Meisje, luister: een gids voor wat er echt toe doet”, description “Ericka duikt in de hitte van het moderne moederschap, uitdagend het idee dat persoonlijke identiteit moet worden opgeofferd aan het altaar van het ouderschap.
Nieuwsbron
