Verhaal: Een universiteitsprofessor raakt verwikkeld in een campusschandaal wanneer een sterstudente haar oude collega ervan beschuldigt ‘de grens te overschrijden’, waardoor ze wordt gedwongen te kiezen tussen loyaliteit en waarheid.Beoordeling: Luca Guadagnino‘After the Hunt’ stuit op een te lang, overspannen post-#MeToo-campusdrama dat nooit zijn emotionele middelpunt vindt. Terwijl Julia Roberts, Ayo Edebiri, Andreas GarfieldEn Michaël Stuhlbarg overtuigende uitvoeringen leveren, blijft de plot warrig en niet gaar. Tegen de tijd dat het verhaal zijn laatste confrontatie bereikt, lost de spanning van het verhaal op in een inerte, anticlimax-conclusie, die vragen oproept over het nut van deze geduldtest.‘After the Hunt’ begint op een huisfeest georganiseerd door Alma (Julia Roberts), een bewaakte filosofieprofessor aan Yale wiens bijeenkomsten scherpe debatten combineren met ongemakkelijke charme. Haar collega Hank (Andrew Garfield) maakt grappen met studenten en met Alma, beiden doen alsof hun vriendschap geen invloed zal hebben op hun bod op een ambtstermijn. Hij praat ook met promovendus Maggie (Ayo Edebiri) over haar proefschrift, wat een botsing veroorzaakt tussen het precieze taalgebruik van Gen Z en de brede beweringen van het oudere publiek. Alma’s echtgenoot Frederik (Michael Stuhlbarg) begint zich zorgen te maken over haar band met Hank en Maggie’s duidelijke bewondering, terwijl campustherapeut Dr.Chloë Sevigny) bestudeert rustig de kamer. De nacht eindigt met een dronken Hank die Maggie naar huis brengt, een moment waar Alma getuige van is voordat ze ziek wordt. Tegen de ochtend wordt Maggie vermist en komt later geschokt terug, waarbij ze Hank ervan beschuldigt een grens te hebben overschreden. Beiden zoeken Alma’s steun en dwingen haar in een mist van twijfel, vooringenomenheid en wisselende macht.Guadagnino en schrijver Nora Garrett overladen het script met te veel elementen – giftige mannelijkheid, anti-woke sceptici, medeplichtigen, broze institutionele figuren en overgevoelige Gen Z-stemmen – waardoor een rommelige achtergrond ontstaat voor een eenvoudig ‘hij zei, zij zei’-drama. Alma, geheel gekleed als een HR-manager van een bedrijf in het besneeuwde Ivy League-landschap, heeft de taak een kant te kiezen en tegelijkertijd Maggie’s fixatie op haar reactie te navigeren. Toch voelen haar innerlijke leven en haar ongeadresseerde verleden aan als bijzaak, ondanks hun relevantie voor het verhaal.Haar passieve huwelijk dient als haar enige stabiliserende kracht, maar haar relaties met elk personage blijven oppervlakkig. De film geeft herhaaldelijk aan dat Alma binnenkort zal worden beoordeeld – onderstreept door een opdringerige tikkende klokscore – maar de uitbetaling is onbevredigend. Maggie komt verward, eigenwijs en duidelijk bevoorrecht over, maar haar kwetsbaarheid resoneert nooit volledig, waardoor empathie moeilijk wordt. De twee centrale mannen zijn onvolmaakte tegenpolen: Hank is vriendelijk en onbeschaamd mannelijk, terwijl Frederik zachtmoedig maar opmerkzaam is. Beide functioneren meer als verhalende middelen dan als volledig gevormde karakters. Yale wordt gefilmd met een toegeeflijke maar koude esthetiek; de somberheid kan opzettelijk zijn, maar weegt uiteindelijk de film zwaar.Julia Roberts is competent maar emotioneel afstandelijk, en haar optreden voelt uiteindelijk ondermaats aan. Stuhlbarg en Garfield verheffen dun geschreven rollen en spelen gearticuleerde maar gebrekkige mannen met finesse. Edebiri is bewust provocerend en overtuigend. Omdat er geen karakter is dat als moreel kompas dient, voelt iedereen zich op drift. De sterke uitvoeringen maken de film kijkbaar, maar het gebrek aan emotionele helderheid zorgt ervoor dat de film zich nooit helemaal nestelt op een plek die echt geaard aanvoelt. Het is alsof de acteurs ideeën aansporen, maar het script hen niet toestaat zich te verdiepen in waar het ertoe doet.De film beantwoordt duistere vragen over waarheid, instemming, institutionele macht, Gen Z’s gelaagde begrip van misbruik en de vervormde dynamiek van ras en geslacht, allemaal ingekaderd door de generatiekloof in de manier waarop vrouwen reageren op wangedrag. Deze film kan kijkers aanspreken die investeren in #MeToo-gerelateerde gesprekken, maar biedt als dramatische ervaring weinig voldoening. Voor een meer lonende verkenning van vergelijkbare thema’s, bekijk in plaats daarvan ‘Oleanna’ van David Mamet.
