IMARA JONES: In tegenstelling tot Chase ben ik helemaal geen muziektheatermens. Elke keer dat iemand het mij vraagt, komt dit als een verrassing voor mensen, maar ik denk dat muziektheater veel is.
SJ: (lacht) Imara zei: “In tegenstelling tot Chase heb ik smaak.”
CS: Ja. Ik heb de subtekst opgevangen.
IJ: Het is niet per se mijn kopje thee. Dus het is eigenlijk nog schokkender waar ik echt in geïnteresseerd ben Slechtomdat het niet mijn genre is. Maar ja, ik werd weggeblazen vanwege de rol die het verhaal speelt – en hoe we het verhaal framen, en het verhaal dat betekenis geeft, en de mensen die bij het verhaal betrokken zijn, wetende dat het verhaal met een doel is vormgegeven – en dat er altijd iets verloren gaat. En dan komt er nog precies de zeer flagrante politieke boodschap op precies het juiste moment over het soort mensen, plaatsen en instelling die nodig zijn om het autoritarisme te bestrijden.
SJ: Ik weet nog dat ik het boek las toen het voor het eerst uitkwam. Ik vond het geweldig. Destijds denk ik dat het eigenlijk een openbaring was, Imara, om veel van de redenen die je zei – vreemdheid, ras, autoritarisme – waarvan ik destijds niet begreep dat ik er een opleiding over nodig had, maar het resoneerde.
CS: Ik zit hier eigenlijk alleen maar en zeg: “Wauw, ik ben zo ongekunsteld.” Imara komt binnen met de politieke analyse, zoals Saeed ‘het boek’ noemt. De mijne is: “Ik was geobsedeerd door Huur toen ik jonger was en toen Idina Menzel moest volgen Slecht en dan…”
Maar ik denk dat het eigenlijk gewoon de ‘veelheid’ was waar ik me aanvankelijk toe aangetrokken voelde. Dat is wat ik zo leuk vind aan muziektheater. En pas toen de film begon, besefte ik de diepe politieke weerklank van het verhaal en verbond ik het met de manieren waarop het fascisme gedijt op angst, manipulatie en leugens. En omdat ik het zag in de periode tussen de verkiezingen van 2024 en (de) inauguratie, terwijl ik ook een beetje terugvechtte tegen dit anti-transverhaal waar een half miljard dollar in was gestoken toen de film uitkwam, voelde het precies als het politieke verhaal dat ik nodig had – ook al had ik op mijn ongekunstelde manier zoiets van: “Ooh, ik hou van het zingen van Kristin Chenoweth en Idina Menzel” als mijn instappunt.
IJ: Elphaba is Zwart en transformeert ook de film – het verhaal liever gezegd – op manieren die niet zo voor de hand liggend zijn. En ik denk ook dat dat de impact en de resonantie verdiept van wie ze is als persoon.
