Maar dit alles maakt Carols ontluikende liefdesverhaal met Zosia nog veel moeilijker. Ondanks dat Zosia een exacte replica is van Carols droomvrouw, geeft Carol niet automatisch toe aan haar aantrekkingskracht. Gedurende het seizoen herinnert ze zichzelf eraan dat Zosia, net als bijna iedereen in de wereld, niet echt een persoon is. Ze drinkt, vecht en doet onderzoek – alles wat ze kan om haar overleden vrouw te vergeten en zich te concentreren op haar ultieme missie om de Samenvoeging ongedaan te maken. Ze moet zichzelf een dosis waarheidsserum geven voordat ze zelfs maar hardop kan toegeven dat ze Zosia ‘neukbaar’ vindt.
En toch kan Carol er uiteindelijk niets aan doen. In de voorlaatste aflevering, nadat Carol wakker wordt geknuffeld met Zosia in dat overvolle recreatiecentrum, begint ze aan een reeks dates in romcom-stijl met haar andere begeleider: een zij-aan-zij massage voor koppels, een romantisch uitstapje naar een observatorium; een spelletje croquet. Gedurende de hele tijd praat het paar en leert elkaar beter kennen. En hoewel de dag niet zonder haperingen verloopt (op een gegeven moment raakt Carol gefrustreerd door Zosia’s onvermogen om ‘ik’ te zeggen in plaats van ‘wij’) eindigt hij uiteindelijk zoals de beste dates doen: met een hartstochtelijke gedeelde kus, en voordat de nacht voorbij is, bevredigende seks.
En het moet iets voor Carol hebben betekend: Zosia wordt wakker en ziet Carol, die eerder een langdurige aanval van writer’s block had doorstaan, weer enthousiast aan het schrijven. Van de ene op de andere dag produceerde Carol het hele eerste hoofdstuk van het volgende Wycaro boek, en zoals Zosia opmerkt nadat ze Carol’s verzoek heeft ingewilligd om de nieuwe pagina’s te lezen, is de liefdesbelang ‘nu een vrouw’. Voor het eerst sinds jaren lijkt Carol vanuit een eerlijke plek te schrijven. “Het had al veel eerder moeten gebeuren,” antwoordt Carol. “Maar ik dacht nu… waarom niet?”
Het is een prachtige evocatie van hoe queer utopie eruit kan zien in dit nieuwe normaal. Omdat ze geen homofobie hoeft te vrezen, heeft Carol zich losgemaakt van de ketenen van ‘commerciële aantrekkingskracht’ – en gezien het enthousiasme waarmee ze een heel nieuw hoofdstuk omsloeg, lijkt het duidelijk dat het krijgen van deze vrijheid om zichzelf te zijn (om te schrijven voor zelf) heeft haar passie hernieuwd voor een serie waar ze vóór The Joining steeds minder geïnteresseerd in was geworden. Net als haar mede-overlevenden begon Carol de voordelen van het hivemind-leven in te zien, en in de laatste minuten van de aflevering, terwijl Carol en Zosia samen lachen en koken in de keuken, toneelspelend op een soort gemakkelijke huiselijke gelukzaligheid, leek het echt alsof Carol dat wel kon. mogelijk geloof in deze vreemde, surrealistische fantasie.
