Toen de verfilming van “Five Nights at Freddy’s” voor het eerst werd aangekondigd, was ik absoluut opgetogen. De populaire videogameserie gemaakt door Scott Cawthon was een absolute sensatie geworden, en deed dat zonder de hulp van enige grote studio-ondersteuning. Door de game te spelen (of, eerlijker gezegd, YouTubers er doorheen te zien gillen) werd het horrorgenre voor een hele generatie opengebroken, en Ik heb zijn plaats in de horrorgeschiedenis lang verdedigd tegen de oude garde die het simpelweg ‘niet snapte’. De eerste film was een doorslaand succes voor Blumhouse en Universal, en bevestigde voor alle nee-zeggers dat Freddy Fazbear en de bende hier zouden blijven, of ze het nu ‘snapten’ of niet.
Regisseur Emma Tammi deed wonderen met de nodeloos ingewikkelde overlevering die helaas essentieel is om de hartstochtelijk vocale fandom in de eerste film te bevredigen, door een nieuwe canon uit te werken met nieuwe menselijke karakters en enkele van de meest verbluffend indrukwekkende animatronics die ooit uit Jim Henson’s Creature Shop zijn gekomen. Een vervolg was onvermijdelijk en op papier klonk het veelbelovend. Matthew Lillard en Skeet Ulrich hadden een mini-“Scream”-reünie als William Afton en Henry Emily! Ze introduceren de speelgoedmodellen van de animatronics, en ze praten! De marionet, ballonjongen en circusbaby worden op de juiste manier geïntroduceerd! En “FNaF”-superfan, actrice Mckenna Grace, vond haar weg naar de franchise!
Gelukkig levert “Five Nights at Freddy’s 2” ongeveer 15 minuten aan werkelijk geweldige spanning op die rechtstreeks uit de games lijkt te komen, maar ze worden geflankeerd door verbijsterende verhaallijnen die op de een of andere manier nog ingewikkelder zijn dan het bronmateriaal. Onbeschaamde fanservice doet zich voor als expositie, opstellingen leiden nergens toe, en toch zal het fandom het ongetwijfeld allemaal zonder aarzeling verslinden.
Kinderen, jullie verdienen beter smakende slobber.
De marionet doet mee aan het pizzafeest en het is… een keuze
‘Five Nights at Freddy’s 2′ begint in 1982 met Charlotte (Audrey Lynn-Marie), een eenzaam meisje dat volhoudt dat ze een spirituele band heeft met The Marionette – een terecht griezelige animatronic die esthetisch nooit in de wereld van ‘FNaF’ heeft gepast. Ze ziet Spring Bonnie (Matthew Lillard als William Afton in een pak) een jongen wegslepen en redt hem voordat hij Aftons laatste slachtoffer wordt. Helaas blijft geen enkele goede daad onbestraft en wordt ze op het podium van de pizzeria vermoord. Haar lijk stort in de armen van de marionet, haar ziel versmelt ermee en geeft ons het oorsprongsverhaal van het grote kwaad van de film. Het feit dat ze zich ‘verbonden voelde’ met de pop voordat ze stierf, slaat nergens op, maar bij alles uit de pen van Scott Cawthon is logica optioneel.
Spring naar 2002. Mike (Josh Hutcherson) en Abby (Piper Rubio) doen hun best om verder te gaan dan de gebeurtenissen uit de laatste film. Abby houdt van robotica, wat cool zou zijn als haar leraar, meneer Berg (Wayne Knight), haar niet zou behandelen als een vervanger van een cartoonschurk met dezelfde subtiliteit die George Lopez naar ‘Sharkboy and Lava Girl’ bracht. Ondertussen probeert Vanessa (Elizabeth Lail) het hele ‘mijn vader was een seriemoordenaar’-gedoe te verwerken door hem in haar dromen te confronteren. Of genezing? Of… iets? De film doet geen moeite om het uit te leggen. Lillard maakte in ieder geval optimaal gebruik van zijn beperkte schermtijd. Abby’s echte missie is om opnieuw contact te maken met haar oude vrienden, ook wel de kindgeesten genoemd in de animatronics uit de eerste film. Ze is bereid alles te doen om ze weer in haar leven te krijgen, waardoor ze een doelwit wordt voor de Marionette, die dankzij handige plottechnologie in staat is om elke animatronic draadloos te besturen.
Leuke angsten kunnen geen belachelijke plots redden
Cawthon, die in zijn eentje deze noodoplossing heeft geschreven, vergiftigt zijn eigen creatie. Tammi’s leiding wordt opgeslokt door ingebakken tempoproblemen en verhaallogica op hetzelfde niveau als een tweedeklasser die een verklaring probeert te improviseren voor waarom ze hun huiswerk niet hebben meegenomen. Maar dat is precies wat de games in de eerste plaats zo populair maakte, omdat de belachelijke overlevering fans in staat stelde de lege plekken in te vullen en daarbij een gemeenschap op te bouwen. “Five Nights at Freddy’s 2” speelt zich af als een film geschreven door Reddit-fantheorieën die alleen zinvol zijn voor mensen die in de discoursmijnen zijn vervalst. “FNaF 2” maakt de beloofde belofte in de trailer niet waar (FazFest wordt maximaal 5 minuten getoond), en goed geplaatste paaseieren, cameo’s en oneliners zijn geen goede film.
Het is jammer dat “Five Nights at Freddy’s 2” zo’n opgeblazen puinhoop is, omdat het alle elementen heeft om een werkelijk speciale gateway-horrorfilmfranchise te worden. De nieuwe animatronics zijn werkelijk adembenemend, Megan Fox die Chica uitspreekt is een waar genot, de jump scares zijn effectief, de paaseieren zijn goed geplaatst, en voor een kort moment, wanneer we Mike eindelijk in het beveiligingskantoor krijgen (waardoor de videogame in beat-by-beat live action wordt gebracht), stijgt de film absoluut. Maar het script van Cawthon is een ramp, en het is er een die ik niet met een goed geweten kan verdedigen, zelfs niet als iemand die er op schokkende wijze wijs uit kon worden, nadat hij de film had geconsumeerd. uur van fan-theorieën door de jaren heen. De fandom had gelijk toen ze duwden hem de eerste keer uit zijn eigen spelen als Blumhouse enig verstand heeft, zullen ze hetzelfde doen en een echte scenarioschrijver inhuren voor het onvermijdelijke derde deel.
/Filmbeoordeling: 4 uit 10.
‘Five Nights at Freddy’s 2’ verschijnt op 5 december 2025 in de bioscoop.
