Toen hij de kwetsbaarheid ontdekte die mensen hadden gedeeld om het maken van het album te vergemakkelijken, werd Masanobu aangetrokken door zijn eigen persoonlijke herinneringen als reactie op de opdracht: “Ik besloot de videoclip te maken alsof het een persoonlijke vlog was – iets dat ik kon koppelen aan mijn eigen herinneringen en waar ik over jaren samen met mijn kind op terug kon kijken. In lijn met het concept van het album beschouwde ik mijn animatie als mijn eigen ‘antwoord’ op de interviewvraag. Ik kijk ernaar uit om deze in de toekomst met mijn kind te bekijken”, zegt de kunstenaar.
Het resultaat is een zachte, uitgestrekte en emotionele reeks van gerotoscopeerde snapshots, frame voor frame getekend met potlood, die een continue stroom van herinneringen creëren, allemaal verbonden door een enkele lijn die eruitziet alsof hij nooit van de pagina is verdwenen. Deze natuurlijke opeenvolging van vormen was echter niet altijd het plan voor Masanbou: “In eerste instantie was ik van plan om willekeurige delen te maken en ze geleidelijk aan elkaar te koppelen. Maar terwijl ik werkte, evolueerde het concept zelf en uiteindelijk concentreerde ik me meer op levendige persoonlijke herinneringen.” Nadat Masanbou een aanzienlijk aantal van de initiële montages voor de video had weggegooid, werd de centrale focus van de animatie langzaamaan beelden van het eigen kind van de animator. Vanaf hier bouwde hij zijn tekenstroom op over familievideo’s die hij had gemaakt om zijn kaders te creëren.
“Ik bleef nadenken over hoe ik de overgangen tussen die shots kon animeren: de animatie bekijken, vervolgens meer beeldmateriaal bekijken, uitkiezen wat met elkaar in verband kon worden gebracht, en die links animeren”, zegt hij. Tussen deze persoonlijke herinneringen door belandde Masanbou op sequenties die het gevoel geven dat we inzoomen op de cellen en organismen die alles opbouwen – passende beelden voor Max, een muzikant die de kruispunten van muziek, kunst en wetenschap verkent.
Deze voorbijgaande sequenties die de videoclip bij elkaar houden, zijn een visuele weergave van hoe “muziek en wetenschap diep met elkaar verbonden zijn, zowel als de studie van patronen, één in geluid en één in de natuur”, besluit Max. “Masanobu verwees in zijn verhaal naar dit soort chemische en biologische structuren, maar ik vind het vooral leuk hoe deze samensmelten met momenten uit zijn leven die openlijk en eerlijk worden verteld. Die open eerlijke uitdrukking van wat we zijn was precies waar ik muzikaal naar op zoek was.”
