De technoloog en professor Mindy Seu was aan het drinken toen haar vriendin de telefoon terloops een seksspeeltje noemde. Denk er eens over na, haar vriendin, Melanie Hoff, legde uit: we sturen naaktfoto’s of kijken porno, het trilt en is aanraakgevoelig – het is praktisch een aanhangsel.
“Wat is seks precies, en wat is technologie precies?” vroeg Seu zich af. “Geen van beide kan duidelijk worden gedefinieerd.”
Rond dezelfde tijd, in 2023, had Seu zojuist de ‘Cyberfeminism Index’ gepubliceerd, een virale Google-spreadsheet-gedraaide Brat-groene deurstopper van Inventory Press. Critici en digitale subculturen omarmden het nicheboek als een manifest – en een teken van Seu’s komst als publieke intellectueel wiens archivering zelf een vorm van activisme was. Het coole ontwerp deed geen pijn. “Als je een vrouw bent die een paar Tabi’s of Miista’s bezit, krijg je dit boekdeel”, grapte cabaretier Brian Park op zijn cultuurpodcast “Middelborst.”
Toch bleef de knoop tussen seksualiteit en technologie aan haar trekken. “De laatste tijd is mijn praktijk geëvolueerd in de richting van technologiegedreven uitvoering en publicatie”, zei ze. “Het is niet bepaald traditionele performancekunst, maar ik geloof dat ruimtes zoals lezingen en lezingen performatief kunnen worden gemaakt.” Hoewel ze nog niet klaar was met het verkennen van dit thema, wist ze niet zeker hoe ze het verder moest aanpakken – totdat er een experiment voorbij kwam Julio Correaeen voormalig afgestudeerde student aan Yale, bracht een idee op gang. Correa had een op Instagram Stories gebaseerd lezingenformat bedacht en ze zag meteen de potentie ervan. Ze nam contact op met de vraag of ze zijn idee kon ‘manipuleren’ tot een performancestuk, en of hij zou willen samenwerken?
-
Deel via
Dus, “Een seksuele geschiedenis van internet” was geboren. Het werk is twee dingen tegelijk: een participatieve lezing-performance uitgevoerd via de telefoons van het publiek, en een begeleidend ‘script’ ter grootte van een handpalm van meer dan 700 pagina’s dat onderzoekt hoe onze apparaten dienen als lichamelijke verlengstukken.
Het boek is niet uitputtend, maar in plaats daarvan een samengestelde mix van non-sequiturs en het soort etentjes waar Seu van houdt. Wist je dat de anatomische structuur van de clitoris pas tien jaar na de uitvinding van het World Wide Web volledig in kaart werd gebracht? Of dat de eerste JPEG – geïntroduceerd in 1992 bij USC – een Playboy-centerfold bevatte met de bijnaam ‘Lenna’, die journalist en auteur van de 2018 ‘BrotopiaEmily Chang noemde ‘de erfzonde van technologie’.
De metaverse, web3 en AI – niets van dit alles is nieuw, zei Seu afgelopen zaterdag op haar hok, uren voor haar West Coast-debuut op de Geffen Contemporary op MOCA. ‘Maar het begrijpen van de boog is nuttig, speciaal hoe het verbonden is met een militaristische oorsprong die geworteld is in macht, en hoe diezelfde mensen ook met seksualiteit werden geconfronteerd.”
Ze is net terug van een wervelende tournee – Antwerpen, New York, Oslo, Madrid – met Tokio volgende maand. Ze verdeelt haar tijd tussen LA en Berlijn, waar haar vriend woont, maar voorlopig blijft ze op haar plek in wat zij haar ‘vrijgezellenpad op de set van een erotische thriller uit de jaren 90’ noemt, geërfd van een vriendin, de kunstenaar Isabelle Albuquerque.
De kamerhoge ramen in een historisch brutalistisch kunstenaarscomplex kijken uit op MacArthur Park en de skyline van de binnenstad. Ze heeft het cement van het gebouw gecompenseerd met een babyvleugel uit haar kindertijd en de gelakte kaptafel van haar grootmoeder met ingelegde parels. Dat Seu het vrouwelijke en het spartaanse in haar ruimte trouwt, voelt opzettelijk – een weerspiegeling van de dualiteiten die haar leven en werk bezielen.
“Een seksuele geschiedenis van internet” door Mindy Seu
(Fotografie door Tim Schutsky | Art direction door Laura Coombs)
Hoewel ze drie jaar geleden uit New York is verhuisd, wil ze zichzelf geen Angeleno noemen – deels, geeft ze toe, omdat ze nooit heeft leren autorijden, ondanks dat ze opgroeide in Orange County. Haar ouders runden een bloemenwinkel nadat ze uit Zuid-Korea waren geëmigreerd. Het huishouden was conservatief, presbyteriaans en bevorderde onthouding. Zoals bij veel millennials vond haar seksuele ontwaken online plaats.
“Ik vroeg Jeeves hoe je een orgasme kon krijgen”, schrijft ze. “Ik heb seks gehad met klasgenoten via AOL Instant Messenger. Alle curiosa werden bewaard totdat ik de gedeelde ijsblauwe iMac G3 van mijn familie in de woonkamer kon binnensluipen.”
Op 34-jarige leeftijd heeft de zeer online academicus een master behaald aan de Harvard Graduate School of Design en heeft lesgegeven aan Rutgers en Yale voordat ze bij haar alma mater, UCLA, kwam als een van de jongste vaste professoren (en misschien wel de enige die model heeft gestaan voor JW Anderson En Helmut Lang). Haar eerste drie jaar aan de UCLA hebben elk hun crises gekend – kampementen, branden, ICE-aanvallen – maar haar Gen Z-studenten geven haar hoop. ‘Ze zijn zo principieel en gemotiveerd, ook al is het op een nihilistische manier’, zei ze.
Online geven fans hun mening “hersenverbrijzelingen” op Seu, wiens uiterst gedetailleerde spreadsheets onwaarschijnlijk kattenkruid zijn geworden voor TikTok. Vanity beurs noemde haar de zeldzame cybernaut die ‘softfocus-fotoshoots in niche-lifestylepublicaties plaatst’. Haar ongebruikelijke kracht is het vermogen om zich door verschillende velden te bewegen, waarbij ze haar theorieën doorkruist in de academische wereld, de kunstwereld, de verlichte scene, technologie, mode, et al. Seu’s bekendheid bleef toenemen nadat hij in de populaire talkshow op internet was verschenen “Metro duurt‘ met de opvallende zinger: ‘Roddel is sociaal nuttig, vooral voor vrouwen en gemarginaliseerden.’
“Mindy is erg goed in het overbruggen van verschillende doelgroepen die misschien geen academische tekst over de geschiedenis van het internet lezen, maar wel geïnteresseerd zijn in Mindy’s praktijk”, zegt Correa, Seu’s student die medewerker is geworden. Toen de twee vorig jaar hun optreden op hun finsta (ook wel nep-Instagram) gaven, kwamen ze één grote hindernis tegen: censuur. Ze moesten creatief worden met hun algospraak (zoals het veranderen van “sex” in “s*x”) om te voorkomen dat ze verbannen zouden worden.
Mindy Seu op haar MacArthur Park-hok.
(Carlin Stiehl / For The Times)
‘Een seksuele geschiedenis van internet’, ontworpen door Laura Coombsdraagt dat samenwerkingsethos over in zijn financiële structuur. Seu’s eerste boek werd via de traditionele uitgeverij uitgegeven, waarbij auteurs vaak ongeveer 10% ontvangen en bijdragers een vaste vergoeding ontvangen. Deze keer wilde ze een citatiemodel dat de 46 denkers compenseerde die haar begrip van het onderwerp vormden.
Ze benaderde Yancey Strickler, directeur van Metaallabel“een indie-platenlabel voor alle vormen van cultuur”, en mede-oprichter van Kickstarter. Seu’s oorspronkelijke voorstel zag af van alle winst aan medewerkers. ‘Iedereen werd betaald, behalve zij,’ zei Strickler. Als ze wilde dat het model nagebootst zou worden, zei hij tegen haar, had het een kapitalistische ruggengraat nodig.
Ze landden op Citatiesplitsingenwaar iedereen die werd geciteerd, voor altijd deelnam aan een winstpool van 30%, voor toekomstige drukken (27 hebben zich aangemeld). De overige 60% gaat naar Seu en vijf kernmedewerkers. Strickler vergeleek het met muziekrechten of bedrijfsaandelen: “Je aanwezigheid verhoogt de waarde van het project, en een deel van die waarde zou naar jou terug moeten vloeien.”
Geen van beiden kan een publicatieprecedent noemen. “Het toont een diepgaande, praktische moraal die ten grondslag ligt aan haar werk”, zei hij.
Bij MOCA trotseerden ongeveer 300 Angelenos een atmosferische rivier om in de verduisterde voormalige politieautoloods te gaan zitten, badend in rood licht. Geen projector, geen spotlight. Een paar Tabi’s knipoogt naar haar geheel in het zwart geklede vriendin; een stel houdt elkaars hand vast terwijl Seu door de kamer loopt. (“Ik draag opzettelijk zeer luidruchtige schoenen”, zei ze eerder.)
Met het rustige tempo van een stewardess instrueert Sue iedereen om hun telefoon op Niet storen te zetten, het geluid en de helderheid op maximaal te zetten en Instagram te openen om te vinden @aseksuelegeschiedenisvanhetinternet.
Het publiek leest in koor wanneer de door hen aangewezen kleur verschijnt. Wat volgt is een koor van anekdotes, kunstwerken en historische fragmenten die de alomtegenwoordige – en soms perverse – wortels van onze alledaagse technologieën in kaart brengen. Mannen en vrouwen samen “klik en clitoris” horen zeggen is een spektakel op zich.
“Van persoonlijke websites tot online communities, van cryptocurrencies tot AI, het internet is gebouwd over de ruggen van niet-toegeschreven sekswerkers”, merkt een dia op. Sekswerk is lange tijd een early adopter geweest van opkomende technologie – van VHS tot internet – en het heden vormt hierop geen uitzondering. Twee jaar geleden maakten de makers van OnlyFans meer geld dan het totale NBA-salaris samen; vandaag de dag, het bedrijf genereert nu meer omzet per werknemer dan Apple of Nvidia.
Seu eindigt met het alom bekende concept van datadominantie van dominatrix Meesteres Harley, een subset van BDSM waarin haar ‘subs’ (ook wel onderdanigen genoemd) haar op afstand toegang verlenen tot hun machines. Seu vertelt het publiek dat ze in wezen hetzelfde heeft gedaan: ‘de voyeurs bekijken’ en tijdens het optreden foto’s van ons maken, die al op Instagram zijn geplaatst.
We lopen de donkere regen in en vragen ons af wat we precies hebben gezien – en realiseren ons dat we er misschien al de hele tijd getuige van zijn geweest.
