In opstand komen is tarten. Het gaat erom te begrijpen dat de wereld zoals die is beter kan en moet zijn.
Het is dus geen verrassing dat rebellen in 2025 overal op onze filmschermen te zien waren. Filmmakers in de VS en daarbuiten hebben laten zien hoe ver mensen zullen gaan om op te staan tegen de saaie (en soms gewelddadige) visie op conformiteit die ze om zich heen zien. Het is een thema dat het meest organisch naar voren komt in de kostuumontwerpen van deze films.
In ‘Slecht: ten goede’ Elphaba Thropp van Cynthia Erivo onderscheidt zich bijvoorbeeld van de glanzende oppervlakkigheid van de Emerald City. Paul Tazewell, eerder dit jaar Oscarwinnaar voor de eerste ‘Wicked’, wikkelde Elphaba’s uitdagende geest opnieuw in de stof van haar kostuums. Terwijl ze vecht voor dierenrechten en de autoriteit van die fraudeur van een tovenaar trotseert, trekt de titulaire heks jurken en capes aan (en ja, zelfs een gebreid vest waar het internet gonsde van) waardoor ze in dat land terechtkwam ‘gemaakt van aarde, steen en leem’ waar ze over zingt.
Cynthia Erivo als Elphaba in “Wicked: For Good.”
(Giles Keyte / Universal Afbeeldingen)
Niet dat alle rebellen ervoor kiezen om op te vallen. In de politiek urgente thriller van Paul Thomas Anderson “De ene strijd na de andere” – gekostumeerd door viervoudig Oscarwinnaar Colleen Atwood – leden van de Franse revolutionaire groep 75 weten wel beter dan de aandacht op zichzelf te vestigen.
“Neem bijvoorbeeld Deandra (gespeeld door Regina Hall), die altijd buiten de grid heeft geleefd”, vertelt Atwood aan The Envelope. “Ze hebben levens, maar ze staan nog steeds ergens op de gezochte lijst, en een of andere gek kan plotseling weten wie ze zijn. Ze moeten dus echt opgaan. Ze mogen niet opvallen. Dat was een groot doel met ieders kostuum in de film, alle Franse 75-kostuums – en ook Leo.”
Daarom brengt DiCaprio een groot deel van de film door in een rode badjas, waardoor hij niet alleen ongelooflijk moeilijk te missen is, maar er ook beslist gewoon uitziet. “Zou je het de hele tijd dragen?” Atwood herinnert zich dat ze zich afvroeg: “Zou hij er vanaf komen? En Paul vraagt: ‘Waarom zou je je kleren uittrekken als je aan het rennen bent?'”
Leonardo DiCaprio, links, en Benicio Del Toro in ‘Het ene gevecht na het andere’.
(Warner Bros. Afbeeldingen)
De keuze van Atwood om Benicio Del Toro in een gi en een coltrui te stoppen werd op dezelfde manier gedreven door deze aanpak: dit zijn allemaal mensen die zich door de wereld bewegen en het systeem willen ontwrichten zonder een dergelijke ontwrichting al te opvallend te maken. Hier kunnen we ook de kant-en-klare pakken toevoegen die Teddy en Don (Jesse Plemons en Aiden Delbis) dragen in ‘Bugonia’ om hun ontvoerde CEO te ontmoeten; de revolutionair met baret en coltrui (Richard Ayoade) in “The Fenician Scheme”; en de stijlvolle, heerlijk losgeknoopte overhemden die Wagner Moura in ‘The Secret Agent’ draagt.
Niet alle gevallen van rebellie zijn zo duidelijk politiek. Neem de heerlijk kinky domcom “Pillion” van Harry Lighton, waarin de verlegen jonge Colin (Harry Melling) een BDSM-relatie aangaat met een raadselachtige motorrijder genaamd Ray (Alexander Skarsgård).
“Ray is een anomalie; hij is de rebel, je kunt hem niet plaatsen”, zegt kostuumontwerper Grace Snell. Wanneer we hem voor het eerst ontmoeten, draagt hij een opvallende witleren fietsoutfit: “Ik wilde dat hij ‘s nachts als een lichtje zou zijn op deze fiets en een glanzend speeltje voor Colin.”
Harry Melling, links, en Alexander Skarsgård in ‘Pillion’.
(Filmfestival van Cannes)
Dankzij het leer en de knikuitrusting die Skarsgård, Melling en de rest van de cast van ‘Pillion’ dragen, kon Snell het publiek de Tom of Finland-fantasie geven waar Lightons film duidelijk om vraagt. Toch gaat de film over een stillere rebellie.
“Colin test zijn grenzen en begrijpt wie hij is als homoseksuele man, en onderzoekt wat dat voor hem betekent”, zegt Snell. Daarom brengt hij een groot deel van de film door in uniform, als verkeersregelaar, als lid van een kapperskwartet en later als het nieuwe lid van Ray’s motorbende.
‘Pillion’ gaat over zelf-modellering in de meest elementaire vorm: hoe uitrusting en uniformen, rollen en posities je kunnen helpen tot jezelf te komen; hoe je, door jezelf te verliezen in een ander, kunt vinden wie je wilt zijn.
Het combineren van een dergelijke les op een politieke en persoonlijke manier is die van Bill Condon “Kus van de Spinvrouw,” ook gekostumeerd door Atwood. De musical wordt omlijst door de spanning tussen Valentin (Diego Luna), een rechtvaardige revolutionair, en Molina (Tonatiuh), een homoseksuele kapper, die een gevangeniscel delen onder het militaire regime van Argentinië.
Diego Luna en Jennifer Lopez in ‘Kiss of the Spider Woman’.
(Attracties langs de weg)
Samen met ontwerper Christine L. Cantella wilde Atwood de geschiedenis die de film uitbeeldde en de boodschap die deze belichaamt eren. “Het speelt zich niet alleen af in een revolutionaire tijd, maar het gaat ook over twee mensen die elkaars ogen openen voor de wereld”, zegt Atwood, “op een manier die zo’n geweldige boodschap is voor vandaag.”
Atwood en Cantella moesten een evenwicht vinden tussen de smerige realiteit van de gevangenis – waar Molina bescheiden schoonheid vindt in zijn zijden gewaden – en de filmmusical waarin hij zichzelf verliest – waar Aurora van Jennifer Lopez overal gekleed is als een sirene op een zilveren scherm. Het grote nummer van Lopez, waarin ze een ode brengt aan het geheel witte ensemble dat Chita Rivera droeg in de originele Broadway-show, inclusief een bijpassende fedora, gaat helemaal over de aantrekkingskracht van escapistische Hollywood-fantasie: “Doe het licht uit en zet je geest aan”, zingt ze.
Zoals het einde van de musical laat zien, is er misschien een manier om beide te doen: politiek geëngageerd zijn en toch genieten van de schoonheid van de wereld om je heen. Want, zoals deze gevarieerde films bewijzen, uit een rebel niet alleen zijn onvrede over de status quo. Ze dragen het met trots.
