Mijn schoondochter belde me onlangs om te vragen Geheime Kerstman. Ze vroeg zich af of iedereen mee zou doen, of ik enige gedachten had over kousvullers, en of ik iets speciaals zou willen, behalve de Costco-grote pot met pinda-M&M’s die ik al zo’n duizend keer had genoemd.
Mijn jongste zoon sms’te niet lang daarna om me te laten weten dat hij er drie vol had vrije dagen voor Kerstmis. Hij komt met zijn kat op bezoek. We kopen allemaal kattensnoepjes voor hem. We zullen ovenschotels en koekjes bereiden, evenals kaneelbroodjes voor de ochtend. We wachten met het kijken naar het hoofdevenement, de kerstfilms, totdat we allemaal samen zijn.
Dit is mijn kerst met volwassen kinderen. Het soort Kerstmis waar ik tegenop zag toen mijn vier zonen klein waren en ik dacht dat ik net die magische 18 feestdagen bij hen had voordat het allemaal voorbij zou zijn.
Ik dacht dat de beste tijden waren toen ze klein waren
Ik dacht dat die kerstdagen de beste waren die ik ooit als moeder zou zien, omdat ik denk dat dat het verhaal is waar we aan verkocht zijn. Kerstmis is voor kinderen. Met kinderen is het beter. Het is leuker, magischer, meer van alles. En ik zal je vertellen dat ik echt elke seconde vreugde uit Kerstmis heb gehaald toen mijn kinderen klein waren in een absolute paniek van het maken van herinneringen.
De auteur heeft zichzelf ertoe aangezet om de feestdagen super speciaal te maken voor haar zoons toen ze klein waren. Met dank aan de auteur
Ik heb de Kerstman-agenda veel langer gepusht dan sociaal aanvaardbaar was. Ik bakte elke dag, bouwde peperkoekhuisjes en woonde elk kerstconcert bij. Ik kocht de bijpassende pyjamaIk verzamelde speciale versieringen en bewaarde ze in dozen zodat de jongens elk jaar aan onze boom konden hangen, wat er ook gebeurde.
Ik denk dat ik de feestdagen verafgoodde, zoals een goede kerst alle andere tekortkomingen gedurende de rest van het jaar zou kunnen goedmaken. Ik zag over het hoofd hoe zwaar het eigenlijk voor mij was, ten gunste van het vinkje voor een goede moeder dat ik aan het eind van dit alles zou kunnen krijgen.
Ik kan eindelijk toegeven dat het moeilijk was
En het viel mij zwaar. Ik kan dit eindelijk toegeven. Niet alleen omdat ik alleen was met mijn zoons of omdat we goed leefden rond de armoedegrens. Maar omdat ik oprecht geloofde dat de enige kerstdagen die er toe deden, plaatsvonden toen mijn kinderen klein waren. Het was alsof er elk jaar een Doomsday-klok op mijn pad tikte, vastgebonden met een nette rode strik. Ik moest koste wat het kost herinneringen voor ze opbouwen, zodat ze gelukkige jeugdherinneringen zouden hebben en ons leven samen niet als een mislukking zouden beschouwen.
Ik wou dat ik terug kon gaan en met de gestresste moeder kon praten die ik toen was. Ik zou haar vertellen dat ze kon stoppen met het uitgeven van belangrijk geld van de januarirekening aan decemberspeelgoed. Ik zou haar vertellen dat het goed komt met haar kinderen. En ja, ze willen wat speelgoed, maar volgend jaar zullen ze zich ongeveer een kwart ervan herinneren.
Bovenal zou ik haar vertellen dat ze veel leukere vakanties voor de boeg heeft dan ze denkt. Ik zou zelfs willen beweren dat Kerstmis met volwassen kinderen beter is dan met kleine kinderen. De druk is eraf. Goed of fout, ze zijn nu volwassen. Ik hoef geen speciale magie voor ze in leven te houden; Ze hebben achter het gordijn gekeken en ze weten dat ik daar de hele tijd al was.
Het ligt niet allemaal alleen aan mij
Ze zien mij. Ze waarderen mij. Het beste van alles is dat ze nu ook weer bij mij achter het gordijn staan. Samen met mij verzorgen zij uitstapjes naar de supermarkt voor vergeten kruiden, koffieroom en extra servetten. Ze kopen cadeautjes en zeggen dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Ze verlichten mijn last. Ik ben niet langer de bewaker van Kerstmis; dat zijn we allemaal. We brengen een ander soort magie naar de dagen die we samen hebben tijdens de feestdagen.
We halen de oude tradities van toen ze nog kinderen waren binnen, maar laten ook de deur open voor nieuwe dingen. Nieuwe recepten, nieuwe ideeën over hoe je het moet vieren. Chinese afhaalmaaltijd voor kerstavond een jaar of zelfgemaakte pizza, afhankelijk van ieders werkschema. Een beetje Baileys in onze koffie terwijl we kousen openen. Wij allemaal samen. Wij vijven, samen met nieuwe partners, zijn misschien wel het beste kerstcadeau van allemaal. Nieuwe familieleden die hun eigen familietradities meebrengen. We blijven laat op, we spelen kaart met leuke playlists vol muziek die nieuw voor mij is. Ik slaap gelukkig.
Ik mis dat mijn jongens klein zijn. Dat zal ik altijd doen. Maar deze mannen en hun partners en onze vakanties samen? Dit voelt als de echte beloning.
