Ik woon in een poolhouse in de achtertuin van een vreemdeling; Ik hou van mijn kleine huis

Na maandenlang te hebben rondgezworven met de filters en kaartradius van Zillow, kwam ik een klein bouwwerk tegen in de achtertuin van een huis in Sherman Oaks.

Het idee om in iemands achtertuin te wonen voelde een beetje vreemd, maar omdat ik wist dat de eigenaar een vrouw was, voelde ik me comfortabel genoeg om het kleine huis te bekijken.

Toen Kristina, de eigenaresse, mij aan haar liet zien ADU (bijbehorende wooneenheid) Op een ochtend eind april droeg ze nog steeds haar pyjama, en haar honden, Oscar en Brady, volgden aan haar voeten.

Ik had er al een goed gevoel bij.

Er was geen keuken of kast, maar ik voelde me al thuis. Overvloedig zonlicht verlichtte de studioachtige ruimte en ik hoorde na de les zoemen van de middelbare school aan de rand van de buurt.

Bovendien was de ADU uitgerust met een koelkast, gootsteen, kasten, een gloednieuwe heteluchtfriteuse-oven, een bed, een heerlijk krachtige douche, voldoende parkeergelegenheid op straat en toegang tot een wasmachine en droger net buiten mijn deur – meer dan veel mensen. Appartementen in Los Angeles kan zeggen.

Ik vroeg om onmiddellijk in te trekken.

Mijn verblijfplaats ligt naast die van Kristina achtertuin zwembadeen spectaculair kenmerk van de gelukzaligheid in de voorsteden waardoor ik kon genieten van de prachtige zon in de Valley als ik mijn hersenen moest laten ontspannen.

Het is ook de plek waar ik Krisitna vaak tegenkom – of ze nu in het water trapt of ernaast zit in een ligstoel. We kunnen bijpraten over het leven, en ik kan mijn hart luchten over al het drama dat, aan het einde van het gesprek, niet zo slecht voelt.

Ik word ook vaak getrakteerd op een van Kristina’s levensverhalen, die variëren van hoe ze haar levenslange beste vriendin als kind ontmoette in de jaren ’70 tot de dagelijkse avonturen van het bezitten van een kapsalon.

Als meisje dat van kleding en koken houdt, was het absoluut noodzakelijk om de ruimte te moderniseren met een kast en meer ruimte. Ik heb deze snel bereikt met de hulp van TaskRabbit.

Binnen een paar dagen kon ik wat pasta klaarmaken op een hete plaat die ik op een koffiekarretje had geplaatst.

Boven mijn koelkast, onder mijn bed en bovenop mijn kledingkast werden opbergvakken. Tijdens de feestdagen is er zelfs voldoende ruimte voor een kleine kerstboom.

Maar een van mijn favoriete plekken in huis is de “woonkamer“-ruimte, met een galerijwand en een roze bank.

Wanneer de Eaton en Pacific Palisades-branden ontvouwd in Los Angeles – aangewakkerd door niet-aflatende, wrede winden – voelde ik me veilig in de woning. Ik weet niet zeker waar het precies van gemaakt is, maar tussen de hoge heggen in de achtertuin en de sterke muren kon ik de wind nauwelijks horen; mijn wifi en stroom zijn nooit uitgevallen.

Op het moment dat mijn airconditioning in de zomer niet meer werkte, sprong Kristina op YouTube om het probleem te achterhalen. Toen de verwarming niet meer werkte, bracht een buurman een draagbare kachel langs totdat een reparateur het probleem had opgelost. Telkens wanneer ik mijn huissleutel binnen op slot deed, opende Kristina mijn deur met de geruststelling dat het geen probleem was.

Op een dag vertelde Kristina me dat het het idee was van haar overleden echtgenoot, Peter, om de ADU om te bouwen tot een ruimte voor een huurder. Het was zijn kantoor geweest tot hij onlangs stierf.

Ik heb hem nooit gekend, maar elke dag ben ik Peter dankbaar. Hij plantte een idee waardoor ik vrede en gemeenschap kon leren kennen.