De menukaarten waren nog niet eens gesloten toen ik mijn bestelling eruit flapte: een salade. Het was mijn manier om mijn vrienden van de geur af te brengen, alsof een bord sla de waarheid zou kunnen uitwissen en de mijne zou kunnen verbergen late night snack binging. Maar diep van binnen wist ik dat de enige persoon die ik voor de gek hield mezelf was.
Op 16-jarige leeftijd, ongeveer 4 jaar geleden, met een lengte van 1,80 meter en een gewicht van 120 pond overgewichtvoelde ik me machteloos – niet alleen over mijn lichaam, maar ook over de onzekerheden die dicteerden hoe ik me door de wereld bewoog.
Met een gewicht van meer dan 300 pond was de olifant in elke kamer waar ik binnenkwam, en de meeste dagen voelde ik me zelf de olifant. Ik herinner me levendig dat ik in de dokterspraktijk zat en dat mij werd verteld BMI was te hoog, maar elke keer voelden hun woorden klinisch en afstandelijk aan. Wat ik elke dag voelde, was veel directer, aangezien elke keuze die ik maakte draaide om proberen te krimpen: iets kleins pakken in restaurants, uit foto’s duiken, aarzelen om iets te zeggen in de klas uit angst om de aandacht te trekken.
Ik was uitgeput, maar proberen te veranderen voelde nog overweldigender. Ik hoopte dat alles anders zou zijn op de universiteit.
Ik probeerde veranderingen aan te brengen toen de universiteit begon
Toen ik aankwam bij de Universiteit van Massachusetts Dartmouthbotste de gedachte om opnieuw te beginnen met de realiteit dat ik fysiek en emotioneel nog steeds hetzelfde gewicht droeg.
Toen ik zag hoe alle anderen hun onafhankelijkheid opbouwden, besefte ik dat als ik van dit nieuwe begin wilde profiteren, ik niet in de schaduw van mijn eigen leven kon blijven leven. onzekerheden in het lichaam. Die erkenning, dat niemand deze verandering voor mij kon doorvoeren, was de eerste echte beslissing die ik ooit zelf nam.
Het proces verliep rommelig. Ik heb onderzocht en geëxperimenteerd, gefaald en aangepast, keer op keer. I seconden uitknippenruilde frisdrank voor water en herinnerde mezelf eraan dat een plakje cake vandaag me morgen niet zou helpen.
In eerste instantie voelde het onmogelijk. Ik faalde vaak, soms in het geheim, maar elke keer dat ik mezelf weer op het goede spoor bracht, liet ik de overtuiging varen dat ik niet in staat was tot discipline.
Eindelijk merkte ik de veranderingen waar ik naar op zoek was
In het begin voelden de veranderingen zo klein dat ze zinloos leken, maar geleidelijk merkte ik dat er patronen ontstonden. Mijn verlangens namen af, mijn routines werden stabieler en ik begon mezelf te vertrouwen in situaties die ooit onmogelijk leken.
De auteur is nu een student. Met dank aan Dan Petetsky
Ik begon te begrijpen dat vooruitgang geen rechte lijn was; het boog, dook en soms omgekeerd. De echte test was of ik door kon gaan, zelfs als niemand anders me daartoe dwong.
Succes kwam niet tot uiting in dramatische cijfers op een schaal, maar in stillere overwinningen: de energie hebben om over de campus te lopen zonder mijn adem te verliezen, deel te nemen aan een gesprek in plaats van achterover te leunen, en in de spiegel te kijken zonder zich onmiddellijk af te wenden.
Alles wat ik tijdens mijn transformatie heb geleerd, heeft van mij een betere student gemaakt
De discipline en veerkracht die ik tijdens die reis heb opgebouwd, zijn tot in elke hoek van mijn leven doorgedrongen universiteitsleven. Het balanceren van cursussen, het wennen aan de onafhankelijkheid en het navigeren door vriendschappen vereisten allemaal hetzelfde geduld en doorzettingsvermogen dat ik voor het eerst aan tafel oefende.
Ik benaderde lange nachten studeren op dezelfde manier als ik lichaamsbeweging benaderde: één keuze tegelijk, in de wetenschap dat consistentie belangrijker was dan perfectie. Ik leerde prioriteit te geven aan mijn welzijn, te herkennen wanneer ik vooruit moest gaan en wanneer ik moest rusten, en erop te vertrouwen dat zelfs als de vooruitgang er niet lineair uitzag, deze nog steeds plaatsvond.
Met het verleden in de achteruitkijkspiegel voedt het verlangen naar verandering en kennis mijn honger die ooit werd bedekt door snoep en lekkernijen. Mijn nieuwsgierigheid naar meer werd alleen maar groter.
De vaardigheden die ik voor en tijdens mijn transformatie heb verworven, hebben mij geleerd te geloven dat verandering goed is. Het stimuleert je om te groeien tot de persoon die je hoort te zijn. De ontberingen, groei en tegenslagen hebben bijgedragen aan het opbouwen van mijn mentaliteit om mezelf te blijven pushen.
