Dit zoals verteld-aan-essay is gebaseerd op een gesprek met Mark Hirschbergvoorzitter van Multipet. Het is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Mijn grootouders begonnen een bedrijf van restjes – letterlijk.
In de jaren vijftig waren ze dat wel immigranten uit Duitslandwonend in de kelder van een man die riemen maakte. Ze hergebruikten de restjes van die leren riemen om hondenspeelgoed te maken. Ze noemden het Vo Toys, naar hun achternaam Vogel. Ze spraken alleen gebroken Engels en vonden de naam erg pakkend.
Mijn grootvader stierf Toen ik tien was, nam mijn vader het bedrijf over. Toen werd onze woonkamer zijn kantoor, en zijn kantoor voelde soms als onze woonkamer. Er waren geen grenzen tussen werk en privé. Hij praatte 24/7 over zaken. Het was een punt van frustratie.
Toen ik ouder werd, kwam ik in opstand tegen deelname aan het familiebedrijf. Mijn vader en broer runden het bedrijf en ze hadden een goede band. Ik had niet het gevoel dat er ruimte voor mij was. I studeerde aan de Universiteit van New York om financiën te studeren en ging daarna werken voor een vastgoedbedrijf.
Ik sloot me aan bij het familiebedrijf en richtte daarna mijn eigen bedrijf op
Soms denk ik dat werken voor het familiebedrijf een self-fulfilling prophecy was. Tegen de tijd dat ik een vrouw en een kind had, keerde ik terug naar Vo Toys. Het voelde tot op zekere hoogte als mijn geboorterecht. Het gaf mij ook de mogelijkheid voor meer financiële zekerheid.
Ik werkte bij de familiebedrijf ongeveer negen jaar. Destijds kochten de meeste grote fabrikanten van speelgoed voor huisdieren bij dezelfde handelsbedrijven in China. Om op te vallen op de Amerikaanse markt moest je de laagste prijs bieden.
Het bedrijf van Mark Hirschberg maakt Lamp Chop-speelgoed voor huisdieren. Met dank aan Mark Hirschberg
Ik wilde een andere aanpak proberen: creëren uniek ontworpen speelgoed die anders waren dan al het andere. Op die manier konden we de prijzenoorlog vermijden. In 1993 verliet ik Vo Toys om Multipet op te richten.
Mijn vader en ik ontmoetten elkaar op vrijdag om zaken te bespreken
Een tijdje wachtten mijn vader en broer tot ik terugkwam. Ik werd gedreven door de wens om mezelf te bewijzen. Ik ben 66, en zelfs vandaag de dag drijft dat mij.
Ik vond het heel goed om Multipet in een niche te plaatsen, wat betekende dat we niet rechtstreeks met Vo Toys concurreerden. Nadat ik het familiebedrijf had verlaten, ontmoetten mijn vader en ik elkaar elke vrijdag voor het ontbijt en spraken we transparant over de bedrijven.
Mijn vader en ik kunnen goed met elkaar overweg, maar mijn grootste angst is dat ik in hem verander. Daarom heb ik beloofd mijn zakenleven en mijn privéleven gescheiden te houden. Ik wilde niet dat mijn drie kinderen zouden ervaren wat ik had toen ik opgroeide. Ik wilde dat ze hun eigen hart volgden en zich niet verplicht voelden om zich bij het familiebedrijf aan te sluiten.
Ik zou het leuk vinden als mijn kleinkinderen ook in het bedrijf komen
Ik wilde dat mijn kinderen de wereld zouden ervaren, dus stelde ik een regel in: als ze in het familiebedrijf wilden komen, moesten ze eerst drie jaar voor iemand anders werken. Het is voor niemand gezond om voor altijd dezelfde baan te hebben, en ik wilde dat ze bekendheid kregen.
De kinderen van Mark Hirschberg werken met hem samen bij Multipet. Met dank aan Mark Hirschberg
Dat deden ze allemaal, en nu werken mijn twee zonen en dochter allemaal met mij mee. We zien elkaar vaak op het werk, maar als we aan tafel zitten, hebben we het niet over zaken. Ik heb nu vijf kleinkinderen, dus dat maakt het sowieso moeilijk om te veel te praten.
In veel opzichten zijn de dingen niet veranderd sinds mijn grootouders. Mijn grootmoeder had het vermogen om naar een klos draad of een stukje leer te kijken en speelgoed te zien. Ik heb het vermogen geërfd om naar een item te kijken en de potentie ervan te zien.
Ik zou het geweldig vinden als mijn kleinkinderen de vijfde generatie worden in de speelgoedbranche voor huisdieren. Zo niet, waar doen we het dan voor?
