Ik ben opgegroeid in een huis waar gecoördineerde familiefoto’s waren de norm. Mijn moeder zette ons vier kinderen op een rij in bijpassende outfits – een jaar lang vers geperst matrozenpakje; de volgende, fluwelen jurken, met mijn broer in een bijpassende stropdas. Elk verdwaald haartje werd weggestopt of weggespoten.
We werden omgekocht (of eerder licht bedreigd) om met onze ogen open te glimlachen, iets dat moeilijker is dan het zou moeten zijn als je een kind bent dat gewoon GEDAAN wil zijn.
Toen kwam de kaart – glanzend, vrolijken perfect geposeerd – het bewijs dat ons gezin alles bij elkaar had, tenminste voor één foto.
Met mijn eigen kinderen heb ik de traditie in stand gehouden
Dus toen ik mijn eigen kinderen kreeg, zette ik deze traditie zonder twijfel voort. Elk jaar boekte ik een familie fotosessie ruim vóór Thanksgiving, in de hoop dat het temperamentvolle weer in Chicago onze buitenfoto’s niet zou belemmeren.
Ik zou Pinterest afspeuren outfitinspiratiegericht op een gecoördineerde maar niet geheel bijpassende sfeer. Het doel was om één frame van perfectie vast te leggen: een foto die de honderden enveloppen waardig zou zijn die ik binnenkort met de hand zou adresseren.
De auteur zette de traditie van kerstkaarten voort met haar familie. Met dank aan de auteur
Maar de realiteit achter die foto’s was verre van perfect. Er waren steekpenningen van warme chocolademelk en klachten over jeukende truien. Ik glimlachte met opeengeklemde tanden terwijl de fotograaf probeerde iedereen in dezelfde richting te laten kijken. Tegen het einde bibberden de kinderen, was mijn man er klaar mee en vroeg ik me af waarom we onszelf dit elk jaar opnieuw aandoen.
En dat was gewoon fase één.
Zodra we een foto hadden die ‘goed genoeg’ was, was ik uren bezig met het online ontwerpen van de kaarten, het aanpassen van de lettertypen, het kiezen van lay-outs en het piekeren over de vraag of ik een foto van het hele gezin moest toevoegen of van de leukste van alleen de kinderen.
Toen kwam het adresseren, stempelen en versturen – meestal tussen het inpakken van cadeaus, het versieren van het huis en het proberen de sfeer enigszins feestelijk te houden. Wat bedoeld was als een vreugdevolle vakantietraditie was uitgegroeid tot een nieuw item op mijn eindeloze to-do-lijst.
Het stoppen met vakantiekaarten bracht een enorm gewicht met zich mee
Twee jaar geleden vroeg ik mezelf eindelijk af: “Waarom doe ik dit?”
Toen ik geen bevredigend antwoord kon bedenken dat verder ging dan ‘omdat we het altijd al hebben gedaan’, besloot ik te stoppen. Geen familiefotoshoot. Geen kaartontwerp. Geen enveloppen of postzegels.
De auteur vindt dat haar familiefoto’s nu authentieker aanvoelen. Met dank aan de auteur
Dat eerste jaar zonder kerstkaarten voelde in eerste instantie vreemd, alsof ik iets belangrijks was vergeten te doen. December rolde voorbij en mijn mailbox vulde zich met vrolijke groeten van familie en vrienden, elk met die perfect geposeerde families en opschepperige eindejaarsoverzichten. Heel even voelde ik een schuldgevoel, alsof ik was gestopt met een club waar ik mijn hele volwassen leven deel van had uitgemaakt.
Maar toen ging het gevoel voorbij. Wat ervoor in de plaats kwam, was een diep gevoel van opluchting.
Zonder de naderende kaartdeadline ging december plotseling open. Ik had meer tijd om echt van de vakantie te genieten – om suikerkoekjes in de vorm van sterren te bakken en door buurten te rijden die versierd waren met kerstverlichting. De druk om ons gezin op een bepaalde manier te presenteren – glimlachend, gecoördineerd, feestelijk – verdween simpelweg.
Nu voelen onze foto’s (en vakanties) authentieker aan
In plaats van een geposeerde foto te orkestreren, zijn we meer spontane foto’s gaan maken: rommelig, openhartig, echt. Een selfie op een lokale vakantiemarkt. Een wazige opname van iedereen die lacht voor onze zilveren nepkerstboom. Een besneeuwd bergtafereel na een dag skiën. Deze foto’s waren niet perfect, maar zij waren wij. En toen ik ze later bekeek, herinnerden ze me er niet aan hoe gestrest ik me voelde toen ik probeerde iedereen mee te laten werken – ze herinnerden me eraan hoeveel plezier we eigenlijk hadden.
De auteur en haar familie. Met dank aan de auteur
Er gebeurde nog iets anders onverwachts: niemand leek de kaarten te missen. De mensen die echt verbinding wilden maken, zochten op andere manieren contact. Het deed me beseffen dat het houden van contact geen portokosten en kaarten met zich meebracht.
Het loslaten van de kerstkaarttraditie maakte het einde van het jaar niet minder bijzonder, maar juist nog specialer. Het gaf me toestemming om het te vereenvoudigen en te onthouden dat de herinneringen die er het meest toe doen niet de herinneringen zijn die je per post verzendt. Het zijn de outfits die je samen maakt, bijpassende outfits zijn niet nodig.
