Mijn jonge dochter was nog geen 1 jaar oud de eerste keer schudde ze haar hoofd en strekte haar handen uit om een knuffel van familieleden weg te duwen. Iedereen lachte het weg, in de veronderstelling dat ze er wel overheen zou groeien.
Wat ze zich niet realiseerden, was dat ik haar, zelfs op die leeftijd, leerde dat ze altijd een keuze heeft – iets wat ik niet had toen ik opgroeide.
Elke familiebijeenkomst begon op dezelfde manier toen ik klein was. Ik opende de voordeur van mijn grootouders en de geur van tamales, kalkoen, rijst en het beste van ons Mexicaans-Amerikaans De wereld zou mij bij de deur verwelkomen. Ik hield van de lol, het eten en de familie, maar voordat ik me kon settelen, moest ik mezelf schrap zetten voor het begroetingsritueel.
Met mijn schouders strak en mijn stappen op mijn tenen langs de woonkamerIk scande de gezichten van nieuwe bezoekers die een pitstop hadden gemaakt op ons feest. Een beleefde glimlach en een zwaai werden als onbeleefd beschouwd, maar het voelde vreemd om genegenheid te tonen aan mensen die ik nog nooit had ontmoet.
Als ik geen zin had om mijn ronde te doen, kreeg ik een duwtje in de rug met een nadrukkelijk, dringend bevel van alle volwassenen in koor: “Zeg hallo!Dat maakte de volgende stap duidelijk: knuffel en kus elke volwassene in de kamer als een gebaar van respect.
Naarmate elk jaar verstreek, werd mijn weerstand minder mensen knuffelen Ik wist het niet en meer over het beseffen van mijn grenzen deed er niet toe. Ik wil mijn dochter anders leren.
De sociale reset die de weg vrijmaakte voor nieuwe normen
In 2020 werd ik een eerste keer moeder. Alsof de chaos en slapeloze nachten na de bevalling nog niet genoeg waren, sloeg de pandemie toe en liet ons achter in isolatie en een onverwachte reset. Ik was meedogenloos om haar als baby niet aan risico’s bloot te stellen, maar ze babbelde en glimlachte nog steeds op FaceTime met mijn gezin. Hun band groeide ondanks de beperkingen en afstand.
Na zo lang uit elkaar te zijn geweest, waren we allemaal enthousiast over onze eerste bijeenkomst. Ik liep door de deur, mijn dochter vasthoudend, en de keuken stond vol met mijn witharige oudsten; hun gezichten lichtten op toen we binnenkwamen. De dag waarop ze haar in de wangen konden knijpen en haar met kussen konden verstikken, was eindelijk aangebroken.
Armen strekten zich uit, de glimlach werd breder en babykoergeluiden vulden de lucht. Mijn dochter keek even om zich heen, pakte mijn haar met de ene hand vast, mijn kraag met de andere, en slaakte een geschrokken gejammer.
Er klonk onmiddellijk een collectieve zucht van teleurstelling. De matriarchen en patriarchen van mijn familie was nog nooit uitgedaagd door een 1-jarige. Ze stapten dichterbij, in de hoop dat de nabijheid haar zou aanmoedigen om in hun armen te springen. Ze huilde luider.
Hun armen vielen naar beneden, hun glimlach veranderde in fronsen, en de omkoping volgde: ‘Ik heb een mooie pop voor je, en ik zal zo verdrietig zijn als je me geen knuffel geeft.’ Een andere tante boog zich dichterbij en zei: ‘Houd je niet van mij? Ik hou echt van je!’
Hoewel ik wist dat deze uitspraken voortkwamen uit liefde en zorg, keek ik mijn dochter in de ogen en zei: ‘Het is oké, je kunt bij mij blijven.’ Ze liet de greep op mijn haar en shirt los, legde haar hoofd op mijn schouder en slaakte een zucht van verlichting.
Ik keek naar mijn tantes en oomsen voel me zowel nerveus als krachtig. Ik verzekerde hen dat ze er in haar eigen tijd en op haar eigen manier voor zou opwarmen.
Ik waagde mijn kans en creëerde een leermoment
Ik begon een gesprek met mijn familie dat we nog nooit eerder hadden gehad, en legde uit dat dit in hun ogen als respectloos werd beschouwd generatie wordt in de mijne nu als zelfrespect beschouwd.
De familiebijeenkomsten gingen door. Soms rende mijn dochter naar de deur om hen te begroeten en bleef vrolijk aan hun nek hangen; andere keren rende ze langs hen heen en riep “hallo!” en ga meteen naar de bank.
Naarmate de jaren verstreken, zijn hun verwachtingen verschoven en hangt er geen teleurstelling meer in de lucht. De reacties zijn gegaan van “Ga je je dochter laten wegkomen door me geen knuffel en kus te geven?” tot “Oké, ik zal hier zijn als ze wil spelen.”
Respect en liefde kunnen nu verschillende vormen aannemen. Dat is een traditie die de moeite waard is om door te geven.
