Bijna elke dag wel iemand vraagt mij om advies. Vaak gaat het om een vraag over het ouderschap, iets waar ik als moeder van vijf al tientallen jaren mee bezig ben.
Vrienden, collega’s en moeders die aan het begin van hun ouderschapstraject staan, willen weten hoe ik met talloze zorgen omging, van zindelijkheidstraining aan seksuele voorlichting. Ik ben altijd meer dan bereid om te delen, en dat doe ik vaak, zelfs als het ongevraagd is.
Maar er is één groep die ik aarzel om advies te geven: mijn eigen kinderen. Tenzij zij erom vragen, doe ik dat niet enige begeleiding bieden.
Mijn kinderen willen mijn advies niet
Het is niet dat ik geen goed advies geef. Ik doe. Ik ben eigenlijk behoorlijk attent met mijn suggesties. Ik presenteer ze altijd met gevoeligheid en zorg ervoor dat wat ik zeg, geschikt is voor de leeftijd en de situatie. Het probleem is dat ik niet altijd wacht tot ik wordt gevraagd. Ik heb de neiging om er meteen in te duiken.
Dat werkt niet bij mijn kinderen, wat overduidelijk werd tijdens hun eerste kersthuis na een jaar semester op de universiteit.
De kinderen van de auteur willen niet altijd haar advies. Met dank aan de auteur
Na drie maanden zelfstandig te hebben gewoond, keerden mijn drie oudste zonen terug naar huis voor onze eerste volwassen versie van het vakantiefeest. Wij hebben ze opgehangen ornamenten uit de kindertijd aan de boom en bereidde ons traditionele menu met favoriete gerechten voor, maar toen de cadeaus eenmaal waren uitgepakt, zag ik hoe ze veranderden.
Ieder had zijn stem gevonden en groeide uit tot een uniek individu. Ze kwamen thuis met nieuwe inzichten in het leven. In plaats van zich bezig te houden met nostalgische herinneringen, wilden ze dat doen hun mening uiten over hun steeds breder wordende wereldbeeld. Niets wat mama kon zeggen zou zo waardevol zijn als wat ze ontdekten.
Ik had altijd verwacht dat ze onafhankelijke denkers zouden worden
Deze pas geboren volwassenen voldeden feitelijk aan de verwachting die ik hen had gesteld op basis van mijn persoonlijke definitie van ouderschap: een volledig afhankelijk wezen nemen en hen onafhankelijk maken.
Mijn eerste bezoek aan huis na de universiteit was niet zo heel anders. Ik herinner me hoe gepassioneerd ik was toen ik aan mijn moeder de nieuwe filosofie uitlegde die mijn studenten en ik aan het smeden waren tijdens nachtelijke praatsessies. Ik betwijfel of ik toegewijd was aan wat ik voorstond, maar ik was vurig in mijn betoog, en niets wat mijn moeder zou zeggen zou mij van mijn overtuigingen kunnen weerhouden.
Soms willen ze wel weten wat moeder ervan vindt
Ik leef voor de momenten waarop mijn kinderen mijn advies vragen.
Meestal heeft het te maken met de gezondheid, vooral naarmate ze ouder worden en de kwalen ontwikkelen die al onze gezinsleden gemeen hebben. Soms gaat het over werk, zoals toen mijn oudste vroeg wat hij voor een uurtarief moest vragen. Af en toe kan iemand vragen stellen over geld, bijvoorbeeld hoe hij zijn studieleningen kan afbetalen. Zelden gaat het over liefde en relaties. Toen een zoon smoorverliefd was op een meisje dat hem geen tijd gunde, drong hij bij mij aan op ideeën over hoe hij haar kon achtervolgen. Ik had er geen en raadde hem aan ergens anders liefde te zoeken, wat hij uiteindelijk deed.
De auteur vraagt nu advies aan haar volwassen kinderen. Met dank aan de auteur
Ironisch genoeg vraagt mijn enige zoon, die vader is, me zelden hoe hij zijn kinderen moet opvoeden. Ze doen geweldig werk dankzij alles wat ze leren via Instagram en TikTok, behoorlijk effectieve tools die ik nooit heb gehad.
Het feit dat ze niet geïnteresseerd zijn in mijn advies betekent niet dat de informatiestroom is gestopt. Vandaag stel ik de boeken voor om te lezen of de nieuwste Netflix-series om te bekijken, en zij zijn degenen die mij adviseren. Ik kijk naar hen voor wijsheid over waar ik mijn geld kan investeren. Ik ben het die wil weten wat voor auto ik moet kopen. Natuurlijk vraag ik ze over alles wat met technologie te maken heeft, maar ook welk trainingsregime ze moeten volgen, en zelfs welke professionele kansen ze kunnen nastreven.
Hun levenservaringen bepalen nu mijn beslissingen. Het is een moment waarop de cirkel rond is, waardoor we groeien in wijsheid en kennis die we vervolgens kunnen delen met anderen die er misschien om vragen.
