TWEE rockfans herdenken vandaag tien jaar sinds de dag dat ze elkaar ontmoetten – toen een van hen het leven van de ander redde in de meest angstaanjagende setting die je je maar kunt voorstellen.
Zoals het hanteren van wapens IS terroristen raasden om hen heen en vermoordden 89 mensen Muzieklocatie Bataclan in Parijseen zwangere vrouw die alleen werd geïdentificeerd toen Charlotte zich levenslang vastklampte aan de hand van Sébastien Besatti terwijl ze uit een raam op de tweede verdieping bungelde.
Een dramatische foto van de redding ging de hele wereld rond, en vandaag heeft voormalig journalist Sebastien verteld hoe hun band de afgelopen tien jaar sindsdien heeft standgehouden.
Hij zegt: “Het zal nooit kapot gaan. Ik ben blij dat ik haar heb gered. De wereld is een betere plek met Charlotte erin.”
In een opmerkelijk interview herinnert hij zich hoe hij over bebloede lichamen kroop om bij het raam te komen waar Charlotte hing terwijl ze probeerde te ontsnappen aan de gruwelijke aanval op 13 november 2015.
En hij vertelt The Sun hoe het redden van Charlotte – en haar ongeboren dochter, nu negen – “het meest trotse moment van mijn leven” is.
LEES MEER OVER TERREURAANVALLEN
Ik gaf haar
mijn hand dat
nacht, maar ze heeft mij sindsdien honderd keer de hand gegeven door haar vriendschap
Sebastien
Het is begrijpelijk dat Charlotte er de voorkeur aan geeft haar privacy te behouden, maar Sébastien, 44, zegt dat hij haar en haar dochter regelmatig ontmoet voor de lunch, en zelfs te gast was op haar bruiloft.
Hij zegt: ‘De nacht in de Bataclan heeft mijn leven voor altijd veranderd, niet alleen vanwege wat er is gebeurd, maar omdat het me heeft geholpen de goede kerel te zijn die ik altijd al wilde zijn.
“Ik had voor mijn leven gerend en het lot gooide me naar hetzelfde raam als Charlotte. Ik kon zien dat haar handen weggleden, ik hoorde haar tegen de mensen zeggen dat ze zwanger.
“Op dat moment wist ik dat ik moest proberen haar te redden, dus pakte ik haar bij de elleboog en zij bij mijn schouder.
Geen ontsnapping
“Ik gaf haar die avond mijn hand, maar sindsdien heeft ze mij, dankzij haar vriendschap, honderd keer haar hand gegeven.
“We gaan vier of vijf keer per jaar lunchen en zij is mijn vriendin, mijn zus, mijn vertrouwelinge, ze is geweldig. Ik ben er trots op om te zeggen dat ze een van de belangrijkste mensen in mijn leven is en dat we zoveel gemeen hebben.
“Ik was uitgenodigd voor haar bruiloft en ik heb haar baby ontmoet, wat een grote eer was. Op de bruiloft zei haar moeder: ‘Ik wil een man speciaal bedanken zonder wie niets mogelijk zou zijn geweest’.
“Het was zo ontroerend en in overeenstemming met hoe warm Charlotte en haar geweldige familie voor mij zijn.”
Sébastien beschouwt de foto waarop hij Charlotte’s hand vasthoudt als een beeld van verzet tegen terreur.
Hij voegt eraan toe: “Het is een sprankje hoop in de duisternis, en ik ben echt blij dat dit de erfenis van de foto is. Ik ben blij dat ik haar letterlijk een handje kon helpen.”
Deze week omhelsden hij en Charlotte elkaar tijdens een emotionele reünie in Parijs ter gelegenheid van de verjaardag van de meerdere aanslagen waarbij 137 mensen omkwamen en meer dan 400 gewond raakten.
Ze behoorden tot de 1.500 fans die een optreden in de Bataclan bijwoonden ONS band Eagles Of Death Metal.
Nog maar een paar minuten, drie IS terroristen bestormde de zaal en opende het vuur op het publiek.
De aanval maakte deel uit van een bredere aanval op locaties in heel Parijs, waaronder het Stade De France, het nationale stadion van het land.
Sébastien herinnert zich: “Toen we de geweerschoten voor het eerst hoorden, dachten we dat het bij de show hoorde. Toen klonken er meer en we wisten dat het niet zo was.
Ik denk het niet
Ik was me ervan bewust
wat er onder mij gebeurde. Ik kijk en
Ik zie mensen liggen, gewond,
niet bewegend
Charlotte
“De zanger vluchtte, de lichten gingen aan en ik draaide me om en zag twee of drie jongens schieten. De eerste mensen die omkwamen waren aan de bar, waar we net waren geweest. Ik zag dat een man naast me een kogel door zijn hoofd kreeg.
“Sommige mensen renden, sommigen vielen op de grond, sommigen verstopten zich. Mijn kleren zaten vol bloed toen ik over de lichamen kroop om bij een nooduitgang te komen. Ik stak het podium over, verborgen achter het zwarte gordijn, en zag geen ontsnapping.
“Ik zat vast. Ik sprintte naar boven, naar het balkon en voor mij waren twee ramen.”
Buiten, aan het raam aan de overkant van de straat, hing Charlotte, die er een paar dagen eerder achter was gekomen dat ze zwanger was van haar eerste kind.
Terugdenkend aan het moment deze week zei ze: “Ik heb bakken beneden en in mijn hoofd gezien, ik zou er graag dichterbij willen komen. Een bak zal mijn val breken.”
“Ik denk niet dat ik me bewust was van wat er onder mij gebeurde. Er was een moment waarop ik kijk en ik mensen zie liggen, gewond, niet meer bewegend. En dan een moment van spanning, waar er geen geschreeuw meer is, geen gehuil meer – een geweldig moment van stilte.
“Ik roep naar mensen en zeg dat ik ga vallen. Op het moment dat ik zeg dat ik zwanger ben, voel ik me echt schuldig omdat ik denk: ‘Oh, je speelt ergens mee’. Ja, ik voelde me schuldig omdat ik dat zei.”
Op dat moment kwam Sébastien tussenbeide. Hij zegt: “Ik kon haar zien, ze schreeuwde steeds luider. Ik zag dat haar handen op het punt stonden los te laten.”
“Ik moest iets doen om deze vrouw te helpen, dus reikte ik naar voren, pakte haar elleboog, ze sloeg haar handen om mijn schouder en het lukte me haar overeind te trekken. Ik herinner me dat ik zei: ‘Je bent zo sterk’.
“Dat moment was een nieuw begin voor mij. Ik was op dat moment erg egocentrisch en die nacht doorbrak die cirkel van egocentrisme.
“Ik besefte dat ik iets voor iemand anders moest doen. Veel mensen moesten voor mij sterven om dat moment van genade te beleven. Het was het meest trotse moment van mijn leven: ik had haar in veiligheid gebracht.
“Het heeft mij doen beseffen waartoe ik in staat ben.”
Maar enkele ogenblikken later werd Sébastien weer in paniek gestort. Hij zegt: “Ik voelde een Kalashnikov tegen mijn been gedrukt toen een terrorist schreeuwde: ‘Ga daar vandaan, doe wat ik zeg en ik zal je niet vermoorden’.
“Ze brachten ons naar de eerste verdieping en keken hoe ze op mensen voor het podium schoten. De terroristen lachten.
“Ze hielden een tiental van ons gegijzeld en bevalen ons de nieuwskanalen te bellen om hen te vertellen dat ze explosieve vesten hadden en als ze agenten zagen naderen, zouden ze die tot ontploffing brengen.
Zeer aangrijpend
“Die minuten blijven de langste van mijn leven. Ik sloot mijn ogen en bad om in vrede te gaan.”
Uiteindelijk bewapend politie ging het gebouw binnen en er volgde een vuurgevecht, waarbij de drie terroristen werden gedood.
Sébastien wist zich in veiligheid te brengen en zijn heldendaden drong pas dagen later tot hem door op een bruiloft, waar mensen hem vertelden hoe ze het beeld hadden gezien van een man die een vrouw redde van een val.
Hij dacht dat hij Charlotte nooit meer zou zien – totdat hij op sociale media een pleidooi zag voor de man die de zwangere vrouw had gered om naar voren te komen, en de maand daarop hadden ze een emotioneel weerzien.
Sebastien zegt: “Het was een van de mooiste momenten van mijn leven. Ik had letterlijk het gevoel dat ik Charlotte mijn hele leven kende.
“Het was meteen een broer-zusachtige relatie. Ik besefte dat we een deel van de familie waren.”
Voor Charlotte was het leven na de aanval, net als Sebastien, zwaar. Na de geboorte van haar dochter reisde ze de wereld rond om te proberen aan de tragedie te ontsnappen en haar geloof in de mensheid te herstellen.
Sébastien respecteert haar wens voor privacy en zegt: “Ik begrijp het.
“Ze is zo nederig en zo sterk. Sindsdien is ze er zo vaak voor me geweest.”
Toen de kogels om mij heen vlogen, besefte ik dat dit een reactie was op wat wij als westerse wereld hadden gedaan
Sebastien
Het jaar daarop ging de Bataclan weer open, maar Sebastien zegt: “Voor mij is het nog steeds een mortuarium. Een deel van mij zit, denk ik, nog steeds in die put waar de kogels op ons regenden.
“Ik zal nooit meer terug kunnen vanwege wat ik daar heb meegemaakt. Ik weet dat Charlotte hetzelfde is.”
Vandaag zullen ze zich bij andere overlevenden voegen in de Tuin van de Herinnering in Parijs, ter gelegenheid van de tiende verjaardag.
Hij zegt: “Het zal heel aangrijpend zijn. Het zal een actief verzet zijn tegen het feit dat we nog steeds hier zijn en dat we een familie zijn. Het is tijd voor verlossing voor ons.”
“We leven nog steeds. De drie terroristen die dit hebben gedaan, zijn dood. Ik had het gevoel dat ik een offer was in de Bataclan.”
“Toen ik voor de terroristen stond, voelde het als een opoffering voor mijn land, voor de dingen die ze in andere landen hadden gedaan. Op dat moment had ik het gevoel dat we in oorlog waren.
“Toen de kogels om mij heen vlogen, besefte ik dat dit een reactie was op wat wij als westerse wereld hadden gedaan.”
Na het bloedbad vond Sebastien de liefde in 2017 terreur op de London Bridge overlevende van de aanval Christine Delcros, wiens partner Xavier Thomas stierf nadat het busje van de terroristen hem raakte en hem in de Theems sloeg.
Hoewel ze niet langer een item zijn, speelt ze nog steeds een grote rol in het leven van Sébastien en hij zegt: “De ontmoeting met Christine was ongelooflijk, we zijn nog steeds heel dichtbij.
“Zij en Charlotte zijn zo speciaal voor mij. Ik kan niet altijd de goede persoon zijn die ik was toen ik Charlotte die avond hielp.
“Terugkijkend was het een van de grootste eer van mijn leven om Charlotte en haar ongeboren baby te kunnen redden. Het is het bewijs dat na zo’n verschrikkelijke aanval het leven doorgaat.”
