De lijn bij de Apple Flagship Store in Hong Kong aan Canton Road was net uitgestorven toen ik aankwam op wat toevallig de releasedag was voor de iPhone-zakde nieuwe en veelbesproken ontwerpsamenwerking van het bedrijf tussen Apple en Issey Miyake Design Studio. Ik heb hem meteen gekocht: een kort exemplaar in saffierblauw, omdat de crossbody-versie al uitverkocht was.
Ik heb noch pracht noch omstandigheid waargenomen bij de overspannen verpakking, die ik ter plekke afschudde ondanks de in velum gebonden elegantie en prominente Miyake branding. Ik was tenslotte op werkvakantie, dus lusde ik de Pocket eenvoudigweg om de riem van mijn nylon crossbodytas en bracht mijn dag door in een stad waarvan de hele ervaring vrijwel wordt beheerst door smartphonetechnologie. Ik moest het ding gebruiken en er niet alleen naar kijken.
Er ontstond onhandigheid. De Pocket stuiterde rond op mijn dij onder het gewicht van mijn telefoon en voelde als een verrassend, ongewenst aanhangsel. Een poging om toegang te krijgen tot het Mass Trasnsit Railway (MTR) -systeem door met mijn telefoon door de Pocket te tikken, mislukte, wat betekende dat ik de telefoon helemaal uit de zak moest halen. (Ik liet mijn telefoon per ongeluk vallen terwijl ik hem snel terug in de Pocket probeerde te stoppen, te midden van de menigte medepassagiers die langs me heen stroomden.)
Tijdens een korte trip naar Shenzhen, China de volgende dag, ervoer ik een moment van paniek voordat ik besefte dat mijn Pocket niet was ingepakt, maar dat ik eenvoudigweg mijn telefoon intuïtief in mijn tas had gestopt, op de vertrouwde locatie, in plaats van te spelen met mijn nieuwste accessoire.
Met een opzienbarende $ 229,95 voor de crossbody-versie en $ 149,95 voor de kortere versie, zou de iPhone Pocket in beperkte oplage eenvoudigweg kunnen worden afgedaan als een te dure versie. marketing gimmick, ondanks Apple’s lange geschiedenis van samenwerking met luxe modemerken. In mijn geval ben ik een verstokte fan van het werk van wijlen Issey Miyake, dat ik in verschillende jaargangen verzamel en vaak draag.
Ik kan gewoon naar de iPhone Pocket kijken en de potentie ervan zien als een functioneel ontwerpobject, en toch waardeert de Issey-liefhebber in mij ten zeerste de manier waarop de kleding en accessoires van zijn studio de algemeen aanvaarde opvattingen over hoe een stuk stof zich zou moeten gedragen, uitdagen. De ontwerpen van Miyake zijn deels berucht vanwege de manier waarop ze tegen het lichaam spelen, waardoor de drager uitzonderlijke vrijheid krijgt in de manier waarop hij het kledingstuk positioneert.
Er is geen ‘juiste’ manier om Miyake te dragen. Dankzij de plooien van de iPhone Pocket kan het accessoire niet alleen van vorm veranderen afhankelijk van de inhoud, maar blijft die verandering ook zichtbaar. (Op dezelfde manier is de vorm van het alomtegenwoordige Lucent tasis bijvoorbeeld ontworpen om te vervormen als de zak gevuld is met voorwerpen.)
De relatie tussen Apple-oprichter Steve Jobs en Issey Miyake zelf is legendarisch: Miyake ontwierp persoonlijk de zwarte coltrui met opstaande hals die Jobs berucht combineerde met zijn Levi’s 501-jeans en New Balance-schoenen. Jobs gaf er, zoals veel tech-managers sindsdien, de voorkeur aan om een uniform te adopteren als een manier om de cognitieve belasting te verminderen die gepaard gaat met het dagelijks kiezen van kleding. Veel Miyake-megafans, waaronder ikzelf, voelen zich aangetrokken tot het soort vreemd unieke uniformiteit dat je kunt bereiken door zijn kleding te dragen. De Plooien alstublieft Vooral de lijn kan eindeloos gestyled worden en zit moeiteloos tegen het lichaam aan op een manier die smeekt om gewoon gedragen te worden.
De iPhone Pocket daarentegen biedt wrijving – en veel daarvan. Het team van Miyake Design Studio weet het ook: onlangs geciteerd in De New York TimesYoshiyuki Miyamae, de designdirecteur van de studio, zei dat “het ontwerp de dingen een beetje minder gedefinieerd moet laten om meer creativiteit van de gebruikerskant mogelijk te maken.” Ook vroeg hij zich af of de Amerikaanse markt klaar was voor een dergelijke ontwikkeling. Hoewel het waar is dat Amerikanen minder snel de trend volgen om hun telefoon over het hele lichaam te dragen, zoals vaak wordt gezien in Azië, ziet de iPhone Pocket er gewoon vreemd uit op een manier die kan botsen met meer praktische gevoeligheden.
De sensatie van de iPhone Pocket – hij is al door de populaire pers gefilterd en op het internet in meme-vorm gebracht – vormt een vreemdere versie van de aanvankelijke enthousiasme die de iPhone zelf omringde. (De laatste keer dat ik in de rij stond om iets bij Apple te kopen was in San Francisco, op de dag dat de eerste iPhone werd uitgebracht!) Mensen weten nog niet helemaal wat ze ervan moeten denken, ook al heeft Apple wel een precedent met zijn iPhone Sock uit 2004, een veel goedkoper en vergelijkbaar bedoeld, zij het minder opzettelijk ontworpen object.
Zoals Miyake Design Studio blijkbaar had gepland, lijkt de verantwoordelijkheid voor het ontwerpsucces van de iPhone Pocket volledig bij de eigenaar te liggen, wat een riskant voorstel is gezien de spanning die het als object met zich meebrengt met het gestroomlijnde minimalisme van Apple’s ontwerpfilosofie.
In termen van branding zou je kunnen stellen dat Miyake de zwaardere positie inneemt dan Apple, aangezien Miyake een sterke naamsbekendheid heeft in Azië, waar de iPhone Pocket meteen uitverkocht was en waar de vraag naar telefoonaccessoires aanzienlijk groter is. De Pleats Please-lijn uit 1994 heeft onlangs een enorme populariteit genoten in de Verenigde Staten, maar toch is Miyake verre van een begrip in Amerika. Apple daarentegen heeft een ingebouwd, wereldwijd publiek voor alles wat het produceert.
Zal de iPhone Pocket vlam vatten, of zal hij in de vergetelheid raken van het ontwerp naast zoveel andere technische accessoires die voorbij zijn gegaan? Nu ik net terug ben in New York City, heb ik mijn Pocket opnieuw aan een stevige leren bowlerhandtas gehangen, samen met een paar andere kleine bedeltjes voor extra flair. Ik ben bereid het nog een keer te proberen en ben klaar voor het gesprek (en de kritiek) dat mij onvermijdelijk zal volgen.
