Als ik mensen vertel dat ik dat ben vervreemd van mijn moederIk krijg bijna altijd een verontschuldiging. Mijn antwoord is altijd om ze te verzekeren dat het oké is, want uiteindelijk is het oké.
Geen contact met mijn moeder zes jaar geleden was een moeilijke beslissing om te nemen, maar het heeft een ongelooflijke impact gehad op de manier waarop ik als ouder voor mijn zoons, nu 8 en 10, opkom.
Uiteindelijk geloof ik dat de beslissing om een stap terug te doen in mijn relatie met mijn moeder dat heeft gedaan heeft mij een betere moeder gemaakt.
Mijn jeugd beïnvloedt mij nog steeds
De auteur zegt dat ze haar moeder al jaren niet meer heeft gesproken. Met dank aan Ali Pierce
Op het eerste gezicht zag mijn eigen jeugd er zeker idyllisch uit. Mijn vader werkte en mijn moeder bleef thuis. Ik deed het goed op school. Ik was erbij betrokken. Als ik interesse toonde in een activiteit, schreef mijn moeder mij in. Ze nam me mee door de stad, naar spelletjes en wedstrijden, naar kunstlessen en orkestoefeningen. Ik viel academisch op; Mijn rapportkaarten Lees altijd ‘een plezier om in de klas te hebben’. Van nature was ik een regelvolger, schijnbaar vasthoudend aan de orde en structuur die de school mij bood.
Thuis herinner ik me dat verheven stemmen en ruzies de norm waren. Ik was vaak bezig met schoolwerk en activiteiten om de chaos van thuis te vermijden. Het was een win-winsituatie. De volwassenen in mijn leven konden mijn prestaties aanwijzen als een teken van hun succes, en ik kon bezig blijven in ruimtes die structuur boden, lof voor mijn inspanningen en een toevluchtsoord voor het ongemak dat ik me herinner toen ik me thuis voelde.
Ik wil dat mijn kinderen een ander soort jeugd hebben
Nu ik moeder ben, merk ik dat ik terugkijk op herinneringen uit mijn kindertijd en ontdek dat ze gekleurd zijn door een nieuw begrip van de dynamiek die zich heeft afgespeeld. Ik zie een klein meisje zo overweldigd en… overspoeld met gevoelens dat ze er geen wijs uit kon worden.
Hoewel ik me nu een beetje kan inleven in mijn moeder, die te maken kreeg met verzachtende omstandigheden waar iedereen moeilijk mee om kon gaan, erken ik ook dat dit waarschijnlijk niet de beste omgeving voor mij was om als klein meisje in te leven.
Ik baan mijn eigen pad
Ik heb nu zelf een diepgevoelig kind, en jongen, kunnen we elkaar ophitsen. Hij escaleert snel als dingen niet perfect zijn, de tranen en het geschreeuw zijn zo vertrouwd. Ik herken mezelf in hem, maar het voelt nu ook anders. Ik weet dat ik de cyclus kan doorbreken.
Ik herinner het me zulke grote gevoelens voelen in zo’n klein lichaam als een kind. Net als bij mijn zoon kwamen de snikken ook bij mij gemakkelijk. Elke frustratie, elke worsteling, het zou in mijn borst stijgen en eruit stromen, ondanks mijn beste inspanningen. Er was niemand die mij kon begeleiden bij het begrijpen ervan, maar voor mijn jongens hoeft dat niet zo te zijn. Ik luister naar ze en steun ze.
Wat ik heb geleerd bij het uitpakken van mijn eigen verleden is dat de cyclus van breuk en herstel niet hoeft voort te duren. Door afstand te nemen van mijn moeder is een nieuwe manier van leven en moederschap mogelijk geworden. Het is mijn taak om modelregeling en steun mijn zoons, zelfs als hun gevoelens en worstelingen zwaar zijn.
Hoewel ik geen hekel meer heb aan mijn moeder, zou ik wel willen dat ze het werk had gedaan om mij te redden van de last die ik zo lang heb gedragen. Ik hoop dat mijn zoons uiteindelijk kunnen terugkijken en het werk dat ik elke dag verricht, kunnen waarderen om ervoor te zorgen dat we een lange, gezonde relatie hebben waarin we jarenlang van elkaars gezelschap kunnen genieten.
