Moe zijn is praktisch een persoonlijkheidskenmerk het Amerikaanse bedrijfsleven– vooral in 2025. Iedereen is uitgeputzo lijkt het. Mensen doen elfenvijftig banen. Je bent altijd met taken aan het jongleren, altijd te laat voor de volgende vergadering omdat de vorige te lang duurde. Maar als je een van de weinige zwarte werknemers bent op het optreden, is er een onbewuste angst om eruit te zien alsof je er tot over je oren in zit, vooral met de dreigende angst voor ontslagen. Dus je gaat door, zelfs als je op rook loopt. Je gaat harder en zegt tegen jezelf dat je zult rusten zodra je de drukke periode hebt doorstaan. Maar dat is een leugen. De baan is een voortdurende drukte.
Maandenlang bleef ik tegen mezelf zeggen dat ik gewoon moe was. Regelmatig moe. Het soort vermoeidheid dat je oplost met een goede nachtrust en misschien een WFH powernap tussen vergaderingen. Maar op een willekeurige dinsdag, toen ik wezenloos naar mijn laptop staarde en probeerde een Slack-bericht van drie zinnen te ontcijferen alsof het hiërogliefen waren, drong het tot me door: dit was geen normale vermoeidheid. Mijn geest was gekookt.
De uitputting sloeg terug in de lente, maar het leek in niets op de dramatiek die je in films ziet. Er waren geen paniekaanvallen in de badkamer of crashes in de vergaderruimte bij Kyle. Het kwam subtiel naar voren, op kleine manieren die ik verwierp. Ik herlas e-mails meerdere keren omdat de woorden in mijn gedachten geen verbinding wilden maken. Ik had de aandachtsspanne van een goudvis. Ik zou irrationeel geïrriteerd raken als mensen mij volkomen redelijke vragen stellen. Ik was gewoon. . . eroverheen. Ik schreef het toe aan volwassen worden, het natuurlijke bijproduct van ambitie en rekeningen. Ook dit gaat voorbij, dacht ik.
Het breekpunt was niet filmisch. Ik was aan het brainstormen toen ik besefte dat mijn geest leeg was. Het lukte me om een paar bijdragen aan de bijeenkomst te leveren, maar het waren allemaal clichéherhalingen, geen van de out-of-the-box-ideeën die ik normaal gesproken ter tafel zou brengen. Ik had zin Charles Barkley binnen Ruimtejam nadat de Monstars de vaardigheden van de NBA-spelers hadden gestolen, als een hele struik.
Kort daarna nam ik een week vrij. Een reis geboekt. Maar een verandering van omgeving loste niets op. Ik kwam net zo gefrituurd terug, wat deprimerender was. Ik heb verdomd bijna alle dingen geprobeerd waar Solange over zingt in “Kranen in de lucht.” Toen besefte ik dat ik een fabrieksreset nodig had.
Ik begon een aantal echte veranderingen door te voeren om de balans tussen werk en privé te verbeteren. Het was niet alleen dat ik tijd nodig had om weg te zijn van kantoor; Ik had betere grenzen en onderhoud van de geestelijke gezondheid nodig. Ik begon mijn laptop op een bepaald tijdstip te sluiten en hield hem gesloten totdat het tijd was om de volgende dag in te klokken. Ik blokkeerde vergadervrije focustijd tijdens werkdagen. Ik heb een tweewekelijkse sportschoolroutine. Ik zag mezelf niet langer als een machine die non-stop kon werken.
Ergens tijdens mijn carrière had ik mezelf ervan overtuigd dat ik mijn baan moest behandelen alsof ik weer op de universiteit zat. In die studententijd voelde ik de behoefte om keuzevakken op te stapelen en verschillende studiegebieden te verkennen. Ik wilde goed afgerond zijn en zeker zijn van mijn carrièrepad. Maar toen ik eenmaal op de werkvloer was, ging het om verkoopbaarheid. Ik heb randprojecten buiten mijn functieomschrijving aangenomen om mezelf open te stellen voor nieuwe kansen en, idealiter, voor meer geld. Het spelplan heeft mij goed gediend totdat dat niet meer het geval was.
Sindsdien doe ik het rustig aan. Ik heb niets te bewijzen aan iemand anders, of aan mezelf. Ik blijf dus op mijn pad. Ik delegeer meer. Ik wijs dingen af die niet mijn verantwoordelijkheid zijn. Ik heb het dwaze idee afgeleerd dat rust een beloning is, iets dat ik moest verdienen door mezelf tot het uiterste te drijven. Het maximale doen behoort tot het verleden.
Het kostte me een burn-out voordat ik een simpele waarheid leerde: niets op het werk is de moeite waard om jezelf over te verliezen. Niet het project, niet de promotie, niet het schouderklopje. Bescherm uw energie alsof deze eindig is, want dat is het ook. Als je het soort vermoeidheid voelt dat slaap niet kan verhelpen, volg dan de wijze raad van Ice Cube: Controleer jezelf voordat je jezelf kapot maakt.
