Vorige week vroeg iemand mij: ‘Heb je dat altijd gedaan? wil moeder worden?”
Mijn instinct was om ja te zeggen, maar toen pauzeerde ik even. Terwijl ik met mijn vijftien maanden oude dochter op de grond zat, besefte ik dat ik mezelf die vraag eigenlijk nooit eerder had gesteld. Ik had me altijd voorgesteld wat voor soort moeder ik zou zijn, maar niet of ik er een wilde worden.
Moederschap, zo zou ik snel merken, heeft een manier om dat te doen alles ongedaan maken wat je denkt je weet het over jezelf.
De schok van “na”
Toen ik in januari 2020 beviel van mijn dochter, verwachtte ik uitputting, misschien wat tranen, en het cliché ‘dutje als de baby een dutje doet’. Wat ik niet had verwacht was de totale desoriëntatie die daarna kwam – de mist, het bloeden, het lichaam dat voelde niet langer als de mijne.
Ik had een gezonde baby, een ondersteunende echtgenoot en een goede baan. Op papier was alles perfect. Maar van binnen voelde ik me gebroken. Ik herkende mezelf niet in de spiegel. Mijn lichaam deed pijn, mijn emoties schoten wild heen en weer, en de vreugde die iedereen zei dat ik zou voelen, leek me volledig te hebben overgeslagen.
Wat ik wou dat iemand mij had verteld is dit: postpartum is niet alleen herstel. Het is wedergeboorte – en het is rommelig.
“Maternal Hope: Stories of Unseen Struggles, Unexpected Resilience, and the Untold Ways Families Are Made”, door Camille Seigle en Ali Mann Stevens, uitgegeven door Alone No More Press, is nu uit. Met dank aan Camille Seigle
De illusie van controle
Controle was mijn comfortzone. Ik had een carrière opgebouwd, regels gevolgd, vakjes aangevinkt. Toen de wereld zich onzeker voelde, werkte ik harder. Dus twee dagen na de bevalling deed ik wat ik altijd had gedaan: ik opende mijn laptop en mijn werkmail gecontroleerd.
Ik zei tegen mezelf dat het ging om ‘verbonden’ blijven, maar eigenlijk ging het om controle. Werk was het enige deel van mijn leven waarin ik me nog steeds competent voelde. Mijn baas had me aangemoedigd om de stekker uit het stopcontact te halen, maar dat lukte niet. Ik was bang om achterop te raken, om irrelevant te worden.
Het is pas nu, jaren later, dat ik kan zien hoe verwrongen die logica was – en hoe diep deze de onuitgesproken druk die veel werkende moeders voelen. In de VS verheerlijken we ‘alles doen’, en vrouwen nemen die boodschap in zich op lang voordat we ooit kinderen krijgen.
Als ik aan die eerste weken denk, zou ik willen dat ik mezelf de genade had gegund om de verbinding te verbreken. Er zal altijd werk zijn. Jij daarentegen krijgt die eerste kwetsbare maanden niet terug.
De eenzaamheid waar niemand over praat
De eerste zes weken voelden als ‘Groundhog Day’: verplegen, kolven, schoonmaken, herhalen. Vrienden sms’ten om te vragen hoe het met de baby ging. Bijna niemand vroeg hoe I was.
In mijn dagboek schreef ik:
Ik ben moe. Ik voel me alleen. Ik weet niet wat ik doe. Iedereen geeft me advies, en ik weet niet eens wat ik wil. Hoe kun je zoveel van iemand houden en zo verdrietig zijn?
Ik herlees dat bericht nu en zie een vrouw zich ontrafelen – wanhopig, beschaamd en bang om het toe te geven. dacht ik hulp nodig maakte mij zwak.
Het kostte me maanden om dat te begrijpen om hulp vragen is kracht. Het moederschap is niet bedoeld om alleen te doen. Toch is ons dit beeld verkocht van de ‘supermoeder’ die terugveert, moeiteloos borstvoeding geeft en nooit haar kalmte verliest. Dat beeld houdt zovelen van ons stil – en lijdend.
Camille Seigle zei samen met haar man en pasgeboren dochter dat het moederschap haar op onverwachte manieren heeft veranderd. Met dank aan Fabiola Carava via Camille Seigle
De duisternis sloop naar binnen
Tegen mijn zes weken controle na de bevallinghad de pandemie de wereld stilgelegd. Mijn dokter vroeg hoe ik me voelde, en ik ratelde een lijst met tegenstrijdigheden af: dankbaar maar leeg, gelukkig maar verdoofd, geliefd maar volledig los van mezelf.
Ze stelde zachtjes voor om mijn angstmedicatie te verhogen en een therapeut te zoeken. Ik knikte maar deed niets. Ik was te moe om nog een stap te zetten om mezelf te verbeteren.
Weken later werd de duisternis dieper. Op een ochtend, nadat ik mijn dochter had gevoed, liep ik naar ons bovendek en keek naar de grond beneden. Mijn geest fluisterde een gedachte die ik nog nooit eerder had gehad: Wat zou er gebeuren als ik sprong?
De schaamte was onmiddellijk en verpletterend. Hoe kon ik me zo voelen als ik zoveel had? En toch is dat precies hoe postpartumdepressie werkt – het overtuigt je ervan dat je zowel ondankbaar als onwaardig bent.
Toen hoorde ik mijn dochter huilen. Haar kleine, wanhopige gejammer sneed door de mist. Ik liep weer naar binnen, pakte haar op en voelde me voor het eerst echt moeder. Haar kreet verankerde mij. Het herinnerde me eraan dat ik nog steeds iets had – iemand – om voor te leven.
Dat moment genas mij niet, maar het opende een raam van licht. Kort daarna vond ik een therapeut.
Mezelf terugwinnen
De genezing verliep langzaam. Therapie heeft mij geholpen dat te begrijpen moederschap gaat niet over jezelf verliezen – het gaat over het vinden van een nieuwe versie van wie je bent.
Ik begon ja te zeggen toen mijn man hulp aanbood. Ik maakte korte wandelingen, hield een dagboek bij en begon weer te trainen, niet om ‘mijn lichaam terug te krijgen’, maar om me er sterk in te voelen.
Toen ik terugkeerde naar vier maanden later werkenwas het nog steeds het hoogtepunt van de pandemie. Een mannelijke collega vroeg vrolijk: ‘Hoe was je vakantie?’
Ik wilde schreeuwen. Ik was nog niet op een strand geweest. Ik had geleerd hoe ik borstvoeding moest geven terwijl ik door mijn kleren bloedde. Maar ik glimlachte beleefd en zei: ‘Het was… een ervaring.’
Dit soort momenten laten zien hoe ver onze cultuur op de werkvloer nog steeds ver verwijderd is van de realiteit van het moederschap. De meeste vrouwen gaan weer aan het werk voordat ze er emotioneel of fysiek klaar voor zijn, en worden gedwongen te presteren alsof er niets is veranderd. Maar alles is zo.
Camille Seigle en haar familie. Met dank aan Camille Seigle
Hoop vinden in de ongefilterde waarheid
Als ik terugkijk, vraag ik me soms af of ik ooit nog een kind zal krijgen. De postpartumervaring brak me bijna. Maar het heeft me ook alles geleerd over wie ik ben – en wat voor soort moeder ik wil zijn.
We moeten beginnen de waarheid te vertellen over postpartum. Niet de airbrush-versie, maar de echte – de bloedstolsels, de tranen, de eenzaamheid en de stille moed die nodig is om elke dag uit bed te komen.
Wanneer we deze ongefilterde verhalen delen, geven we andere ouders houvast: hoop.
Omdat hoop, zo heb ik geleerd, je door de donkerste nachten draagt. En soms klinkt het als de kreet van een baby die je eraan herinnert dat je hier nog steeds thuishoort: rommelig, moe, onvolmaakt en geliefd.
Aangepast van “Moederlijke hoop: Stories of Unseen Struggles, Unexpected Resilience, and the Untold Ways Families Are Made,’ door Camille Seigle en Ali Mann Stevens, uitgegeven door Alone No More Press (21 oktober 2025). Uittreksel herdrukt met toestemming van Alone No More Press. Alle rechten voorbehouden.
